«Πρέπει να φτιάξουμε ομάδα να περνάμε πάνω από τη διαιτησία» έλεγε κάποτε ο τεράστιος Χρήστος Σταυρόπουλος σε πηγαδάκι με οπαδούς μετά από ματς στο ΣΕΦ πριν καμιά 10αριά χρόνια. Και έτσι ήταν βέβαια τότε γιατί στην Ελλάδα μας έσφαζε η μαφία του Βασιλακόπουλου. Τώρα που ηρέμησα κάπως προσπαθώ να μαζέψω τις σκέψεις μου για αυτό που είδαμε απόψε και είναι γεγονός ότι περάσαμε από πάνω (και) από τη διαιτησία. Όποιος με ξέρει προσωπικά ή διαβάζει αυτά που γράφω, ξέρει ότι δεν αναλώνομαι να γράφω για τη διαιτησία, γιατί απλά γενικά στην Ευρωλίγκα (και όχι μόνο) τη θεωρώ αμελητέα ποσότητα, δηλαδή έναν παράγοντα που δεν καθορίζει τελικά τη σεζόν μιας ομάδας. Στραβά παιχνίδια θα γίνουν βέβαια και μπορεί να χάσεις και ένα ματς από τη διαιτησία (συνέβη φέτος με τη Μπαρτσελόνα στη Βαρκελώνη, πρόκειται για καθαρή κλοπή εκείνο το βράδυ), όμως τελικά αν έχεις ανταγωνιστικό σύνολο, θα αναδυθείς, και πράγματι... Υπάρχει όμως μια σοβαρή διαφορά. Δεν επιτρέπεται να χάνεις ματς ζωής και θανάτου από τη διαιτησία, ματς που καθορίζει τελικά τη σεζόν. Απόψε είδατε και είδαμε, τί θα πει πραγματικά κακή διαιτησία και πόσο μας ξενίζει όταν μια διαιτησία κάνει τόσα λάθη. Και βέβαια η σύγκριση με όλα τα ματς που έχουν μέτριες διαιτησίες και που κράζουμε τους διαιτητές σαν να μην υπάρχει αύριο, δεν αντέχει τον αποψινό οχετό.
Πολύ συχνά κατηγορούμε άδικα τους διαιτητές και βρίζουμε πάνω στο στρες του αγώνα και αυτό είναι κατανοητό μέχρι ένα σημείο. Απόψε όμως ξεπεράστηκε το όριο της υπομονής, ακόμα και της δικής μου. Προσπάθησα να είμαι όσο πιο αντικειμενικός γινόταν, και είναι γεγονός ότι λάθη έγιναν και κατά της Μονακό. Όμως το σκορ των λαθών στο τέλος ήταν 9-2, δηλαδή πρόκειται για «σφαγή». Όταν αναφέρομαι σε λάθη, εννοώ λάθη που δεν επιδέχονται αμφισβήτησης, δηλαδή δεν μιλάω για φάσεις που μπορείς να πεις «σφυρίζεται και ανάποδα». Οι διαιτητές του ματς άλλαξαν το μέτρο διαχείρισης των επαφών, σφυρίζοντας τα πάντα στην αρχή και αφήνοντας το ξύλο στην 3η και 4η περίοδο. Αυτό είναι πραγματικά ό,τι χειρότερο για τις ομάδες, και όποιος έχει παίξει έστω ΕΣΚΑ καταλαβαίνει τι εννοώ, δηλαδή να μην ξέρουν οι παίκτες πως πρέπει να συμπεριφερθούν αμυντικά. Είναι το στοιχειώδες σε έναν αγώνα από διαιτητικής άποψης και οι διαιτητές της Ευρωλίγκας δεν νοείται να κάνουν τέτοια μανούρα. Πιστεύω ότι δεν το έχω ξαναδεί τόσο έντονο αυτό το φαινόμενο και θεωρώ ότι ήταν η χειρότερη διαιτησία που είχαμε στη νέο-Μπαρτζώκα εποχή.
Δεν θέλω να σταθώ σε μικροεπεισόδια, όπως το καλαθι και φάουλ που έπρεπε να δοθεί στον Παπ ενώ τελικά δόθηκε επιθετικό (στο 3ο λεπτό με το σκορ 5-4), το πρώτο φάουλ του Βεζένκοφ που είναι μάλλον χάδι (στο 6ο λεπτό) αλλά ούτε και στο καθαρό φάουλ στον Ντόρσει στον αιφνιδιασμό (στο 3ο δεκάλεπτο) που δεν δόθηκε τίποτα. Θα σταθώ μόνο στην καθοριστικότερη φάση του ματς ανάμεσα σε Παπ και Μπέικον: ο αμερικάνος της Μονακό έπιασε τον δικό μας από το λαιμό και τον πέταξε στο παρκέ και μάλιστα σε διεκδίκηση ριμπάουντ. Δεν έχω την απαίτηση οι διαιτητές να αποφασίσουν σωστά σε live χρόνο για κάτι τόσο δύσκολο, αφού είναι εξαιρετικά σπάνιο να συμβει κάτι τέτοιο και δεν το περιμένουν. Έχω όμως την απαίτηση να αποφασίσουν σωστά αφού το δουν 5 φορές στο ριπλέι! Και είμαι έξαλλος με την ΚΛΟΠΗ που συντελέστηκε! Δεν υπάρχει καμία απολύτως διακαιολογία, γιατί η συμπεριφορά αυτή αποτελεί κετευθείαν αποβολή, ο Μπέικον μας έβαλε 23 πόντους, δηλαδή η μή αποβολή του καθιστά αλλοίωση αποτελέσματος. Λυπάμαι που το λέω, ακόμα και όλα τα υπολοιπα να τα είχαν κάνει σωστά, μια τόσο σοβαρή λανθασμένη απόφαση, πρέπει να τους στείλει και τους 3 στον καναπέ μέχρι το τέλος της σεζόν. Απορώ πραγματικά με τον Πουκλ που είναι 20 χρόνια στην Ευρωλίγκα.
Η κακή διαιτησία κατά περίεργο τρόπο όμως δεν μας σταμάτησε. Η ψυχραιμία με την οποία διαχειρίστηκε την κατάσταση ο Μπαρτζώκας, που αποτυπωθηκε και στο παρκέ, είναι μηνμειώδης και έδωσε στην ομάδα αληθινό μέταλλο νικητή. Κόντρα στο μομέντουμ της Μονακό και στη ροή του αγώνα, κόντρα στα νεύρα μας, στην απώλεια του +15, κόντρα στη διαιτησία, και όμως ο βασιλιάς στο τέλος μίλησε και είναι ο Ολυμπιακός που ξέρουμε. Είναι μια τεράστια νίκη!
Ήταν ενα πολύ δυσκολο ματς για εμάς γιατί ξεκινήσαμε με μεγάλη νευρικότητα (σύμπτωμα οι χαμένες βολές) και με θολούρα στην επίθεση. Υπήρχε μια βιασύνη και ένα υπερβολικό άγχος, το οποίο στα μάτια μου δεν είναι ανεξήγητο γιατί δεν έχουμε ακόμα μάθει να είμαστε το απόλυτο φαβορί και όταν έχουμε "πρέπει" στο μυαλό μας, πίνουμε θάλασσα. Πλην όμως η ομάδα χτίζει χαρακτήρα και βγάζει αντίδραση στα δύσκολα που τελικά μας αρέσουν, βάλτε μας δύσκολα, θα ανταποκριθούμε. Καθαρά μπασκετικά θα σταθώ σε δύο σημεία που έκριναν το ματς: στη μεστή παρουσία του Γουόκαπ που είναι ντε φάκτο αυτή τη στιγμή ο MVP της σειράς με εξαιρετικές άμυνες ( 3,2 κλεψίματα) και λύσεις από την περιφέρεια (11.4 πόντοι, 4 ασίστ) αλλά κυρίως με καθαρό μυαλό στα πολύ βαθιά νερά. Το δεύτερο στοιχείο είναι οι βολές που όπως είπα πιο πάνω, αποτελούν τον καθρέφτη της αυτοκυριαρχίας και του ελέγχου μιας ομάδας. Ενώ ξεκινήσαμε με τραγικά ποσοστά στις βολές (4/11), όταν η μπάλα ζύγιζε 100 κιλά και κάθε λάθος θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο, είχαμε 8/8. Αυτό δεν είναι ούτε τυχαίο, αλλά ούτε και ασήμαντο στατιστικό στοιχείο. Το πιστώνεται κυρίως ο σκακιστής που δεν έχασε την ψυχραιμία του όταν ο Λι εγραψε το 80-79 και βέβαια οι παίκτες που είχαν καταλάβει ότι έπρεπε να ανακτήσουν τον έλεγχο. Είναι αυτή η τελική μας αντίδραση, αντίδραση μεγάλης ομάδας και όχι μόνο ανοίγει το δρόμο για το Φ4, αλλά χτίζει χαρακτήρα και προσωπικότητα ομάδας που μπορεί να πάει μέχρι τέρμα. Μέχρι την κούπα, εννοώ και το πρωτάθλημα στην Ελλάδα.
Όμως αυτά είναι ακόμα μακριά και όπως πολύ σωστά επεσήμανε ο Σάσα, το 2-1 από το 3-1 απέχουν πολύ. Ο Θρύλος σίγουρα έχει μεγάλες πιθανότητες να κλείσει τη σειρά αύριο, αλλά πραγματικά δεν περίμενα τη Μονακό τόσο δυνατή και μάλιστα με διάρκεια. Ακόμα και αν πάμε σε 5ο ματς, πραγματικά πρέπει να είμαστε ΜΟΝΟ περήφανοι για αυτήν την ομάδα. Τα καλύτερα έρχονται!
Recommended Comments