Στην ανάπαυλα του αγώνα ο καλός μου φίλος @Nickέλεγε ότι μάλλον πήγαμε για διακοπές στη Βαλένθια αφού είναι εξαιρετικά δύσκολο με τόσα λάθη σε ένα μόνο ημίχρονο να υπερκεράσουμε τη διαφορά κυρίως στην ενέργεια και τα πολλά προβλήματα που μας είχαν θέσει οι σουτέρ της ισπανικής ομάδας. Και η αλήθεια είναι ότι αναρωτιόμουν στο τέλος του αγώνα πώς καταφέραμε να κερδίσουμε με 20 λάθη και μάλιστα τόσο άνετα. Είναι ένα πράγμα αξιοπερίεργο και μυστήριο κυρίως γιατί η στατιστική δεν αποτυπώνει πάντα με ακρίβεια τι συμβαίνει σε ένα ματς σαν αυτό. Σίγουρα οι 25 ασίστ και τα 32 ριμπάουντ (η Βαλένθια είχε μόλις 16!) αλλά και το εξωπραγματικό 77% στα δίποντα, δίνουν μια μόνο διάσταση του ματς. Αλλά και πάλι, η ομάδα πήγε στο -15 δυό φορές σε 20 λεπτά, σε ματς εκτός έδρας, απέναντι σε μια ομάδα που δεν μας ταιριάζει (αχώνευτη ακόμα η ήττα στο ΣΕΦ), μια ομάδα που παίζει γρήγορο μπάσκετ βγαλμένο από τα βάθη της ισπανικής σχολής. Και όμως, αρκεί 1 δεκάλεπτο καταλυτικού, διαστημικού, ισοπεδωτικού μπάσκετ για να καθαρίσουμε τοπαιχνίδι, να ελέγξουμε το ρυθμό στην άμυνα και στην επίθεση και να φύγουμε με 4/4 νίκες από την Ισπανία φέτος, πράγμα που μόνο μια ομάδα είχε καταφέρει στην ιστορία πριν από εμάς, η Εφές το 2020.
Το κακό μας ξεκίνημα (25-15 και 45-35) ήταν βέβαια αφορμή για καθολική (και...ορθόδοξη) έκρηξη από πλευράς Μπαρτζώκα που είχε βγει από τα ρούχα του με την εικόνα της ομάδας που έστελνε και το @lancelotπάνω στο...τιγάνι με τα γουρλίδικα αυγά! Οι αλλαγές στα σκριν και η αφελής νοοτροπία στα πικ εντ ρολ μας στην επίθεση, που η Βαλένθια είχε διαβάσει 3 πάσες νωρίτερα, μας εξέθεσαν στην άμυνα (για μένα είναι λάθος να αφήνουμε τις φλατ άμυνες με τον Κάνααν μέσα γιατί τον σημαδεύουν και έρχεται βοήθεια με αποτέλεσμα οι αντίπαλοι να έχουν ελεύθερο τρίποντο), αλλά και στην επίθεση που παρά την καλή κυκλοφορία χώλαινε στην τελική έκβαση. Με Σλούκα στην πεντάδα (10π. 9α. 2ρ.) η ομάδα πήρε τα πάνω της αλλά ο εκνευρισμός των Κάνααν και Λαρεντζάκη άφηνε τρύπες στην άμυνα με αποτελέσμα η Βαλένθια να ξαναβρεθεί μπροστά στο σκορ και να έχει ξεκάθαρο μομέντουμ.
Η ευλογία του Θρύλου όμως, που είναι και το κλειδί της νίκης, είναι η ικανότητά μας να ανατρέπουμε τη σε βάρος μας κατάσταση χάρη στην αυτοθυσία και στο ότι παίζουμε πάντα ο ένας για τον άλλο. Κανένας παίχτης δεν παίζει για τα στατιστικά του, όλοι στις δηλώσεις τους μιλούν για το σύνολο. Και η συνολική προσπάθεια ήταν εξωπραγματική στο δεύτερο μισό του ματς, με 57-40 επι μέρους σκορ, 82% στα δίποντα και 50% στα τρίποντα. Είναι εκπληκτική η σιγουριά μας στο παρκέ (αυτό το χρεώνεται ο σκακιστής) όταν αρχίζουμε να παίζουμε άμυνα. Ο ΜακΚίσικ τα έσπασε στο πρώτο ημίχρονο, έκανε λάθη, αγχώθηκε. Σαν αγριεμένο λιοντάρι όμως μπήκε μέσα στο 3ο δεκάλεπτο και τελικά είχε 11 πόντους με 3/6 τρίποντα σε 22 λεπτά. Και στέκομαι σε αυτόν γιατί ύστερα από το πολύ κακό ξεκίνημα (4 λάθη, 2 πόντοι) θα περίμενε κανείς ότι θα σταματήσει να σουτάρει. Και όμως μαζί με Παπ και Βεζένκοφ (22π. 7ρ.) έγινε τρόμος στα μάτια των παιχτών της Βαλένθια. Στο ίδιο μήκος κύματος ο Γουόκαπ, άποντος στο πρώτο μισό, αλλά...αναμορφωτής στο δεύτερο μισό με 12 πόντους και 6 ασίστ, ενώ εξαφάνισε από το γήπεδο το Κρις Τζόουνς που έμεινε στους 5 πόντους.
Τρίβω τα μάτια μου μπροστά στη στατιστική του Κώστα Παπανικολάου, MVP του ματς με απίστευτη ενέργεια και 22 πόντους (ρεκόρ καριέρας), 4 ασίστ και 4/5 τρίποντα, ένας πραγματικός αρχηγός που μας κράτησε ζωντανούς στο πρώτο μισό όταν κοιμόμασταν πάνω στις δάφνες του κυπέλλου Ελλάδας. Όπως έχω ξαναγράψει πρόσφατα, ο Κώστας διανύει την πιο ώριμη σεζόν της καριέρας του και οφείλω να παραδεχτώ ότι δεν τον έβλεπα σε καλή κατάσταση στην αρχή της χρονιάς. Θα σταθώ και στην προσφορά των Φαλ (5π.7ρ.4α.2κλ.) και Μπλακ γιατί η άμυνα επιτέλους λειτούργησε όταν αυτοί οι δυο σήκωσαν τα τείχη μέσα στη ρακέτα και ο Ντούμπλεβιτς δεν ξαναείδε μπάλα. Ήταν ιδιαίτερα υπομονετικοί στο spacing και πήραν λίγες προσπάθειες ανοίγοντας δρόμο προς το καλάθι για τους κοντούς.
Είμαστε με βεβαιότητα στα πλέι οφ ενώ σιγά-σιγά κλειδώνει και το πλεονέκτημα έδρας. Η ομάδα αυτή τη στιγμή ρολάρει ενώ υπάρχουν ακόμα περιθώρια βελτίωσης(!) στο αγωνιστικό καθαρά κομμάτι αν και δεν υπάρχει ομάδα που να είναι καλύτερη από εμάς σε βάθος χρόνου. Η πνευματική μας ωριμότητα και ετοιμότητα είναι η πυξίδα της επιτυχίας, οι 7 σερί νίκες είναι ρεκόρ για την Ευρωλίγκα και ζούμε όλοι μια μαγική χρονιά, αφού δεν βλέπουμε την ώρα να ξαναπάμε στο ΣΕΦ ή να κολλήσουμε τις μύτες μας στις οθόνες. Για τα πλέι οφ το λέω, όταν παίζουμε το μπάσκετ μας, δεν υπάρχει ομάδα που να μπορεί να μας σταματήσει. Υγεία να υπάρχει και θα ονειρευτούμε με τα μάτια ανοιχτά.
ΥΓ1. Καλή η διαιτησία του Γιαβόρ και των συναδέλφων του. Έγιναν κάποια μικρά λάθη αλλά ελάχιστα σε σχέση με προηγούμενα ματς, κάπως έτσι ήταν οι διαιτησίες πέρσι και κυρίως πρόπερσι. Σωστή η απόφαση για τα αντιθλητικά σε Πρέπελιτς και Κάνααν, σωστά όλα τα επιθετικά φάουλ που χρεώθηκαν με εξαίρεση ίσως αυτό του Μπλακ αφού το γατόνι ο Πρέπελιτς εκβιάζει τη φάση και κάνει και θέατρο. Εξαιρετική θα έλεγα η ερμηνεία των επαφών στα σουτ και στη διαχείριση των ψηλών, καιρό είχα να τη δω.
ΥΓ2. Η σκηνή με Παπ και Γουόκαπ στις δηλώσεις στο τέλος, είναι η επικεφαλίδα αυτής της χρονιάς, αλλά και η ταμπέλα αυτής της ομάδας.
ΥΓ3. Δεν βλέπω την ώρα να ξανα είναι Παρασκευή!
Καλό ΣΚ!
Recommended Comments