Δύο βήματα από το απόλυτο θαύμα!

Έχει έρθει η μεγάλη ώρα, αδέρφια. Η ομάδα ύστερα από μια μαγική ως εδώ χρονιά, και ύστερα από μια ιδιαίτερα επίπονη σειρά με τη Μονακό, είναι πανέτοιμη για το Φ4 του Βελιγραδίου. Το ταβάνι έσπασε, όπως έγραφα πριν μήνες, και είναι αλήθεια ότι ο Θρύλος μας μπορεί μέχρι τέρμα. Μέχρι την κούπα το Σάββατο το βράδυ στον ουρανό της Stark Arena. Τα Φ4 είναι βέβαια ειδική συνθήκη, εντελώς διαφορετικά τα ματς και κυρίως πολλοί περισσότεροι οι αστάθμητοι παράγοντες. Παρόλο που και οι 4 ομάδες μοιράζονται εξίσου αυτήν τη στιγμή ένα 25% για την τελική επικράτηση, υπάρχουν σίγουρα φαβορί (Εφές, Μπαρτσελόνα) αλλά και μια σούπερ έμπειρη ομάδα (Ρεάλ) που αν πάει τελικό θα είναι κακός μπελάς. 

Πάμε στα δικά μας, και ξεκινάω από τα θετικά:

1. Είμαστε αουτσάιντερ, γεγονός που αν το εκμεταλλευτούμε σωστά μπορεί να αποδειχτεί καίριο. Η ομάδα έχει αποδείξει ότι παίζει καλύτερα όταν είναι απαλλαγμένη από τα «πρέπει» και στα πλέι οφ με τη Μονακό παραλίγο να πληρώσουμε ακριβά την πίεση (όπως και στον τελικό του κυπέλλου με το βάζελο).    

2. Παίζουμε καλύτερη άμυνα από την Εφές. Αν περιορίσουμε τους Λάρκιν και Μίσιτς έχει γίνει η μισή δουλειά. Όμως προσοχή. Οι Τούρκοι δεν είναι μόνο αυτοί οι δύο, είναι ο Μόερμαν και ο Μπομπουά, ο Σίμον αλλά και ο παράγοντας Πλάις, που αν είναι σε μέρα κάνει ζημιές από παντού. Είμαι βέβαιος ότι θα στηριχτούμε στο υπερόπλο μας, στην ατσάλινη άμυνα μας. Πέρα από τους Γουόκαπ, Σακίλ και ο Παπ, κλειδί για την άμυνα μας θα είναι ο Λάρι, γιατί θα χρειαστεί ιδιαίτερη υποστήριξη η διάταξη στα γκαρντ. Ίσως δουμε και Λούντζη στην 12άδα γιατί η Εφές πάει εύκολα σε iso play. Αν ο μη γένητω, οι Λάρκιν και Μίσιτς είναι σε μέρα (σεληνιάζονται σε μεγάλα ματς), θα είναι πολύ δυσκολο να περιορίσουμε το σκοράρισμα (και τη δημιουργία) των Τούρκων, ειδικά σε άμυνες ζώνης ή προσαρμοσμένες για close out επιθέσεις. Είναι δυο γκαρντ φωτιά που καμία άλλη ομάδα στην ΕΛ δεν διαθέτει. Όμως από εμάς και τη σκληράδα μας εξαρτάται. 

3. Είμαστε πιο δημιουργική ομάδα από τους Τούρκους με 2 ασίστ παραπάνω ανά αγώνα. Μπορεί να μην είναι τεράστια διαφορά αλλά σε βάθος ανάλυσης μπορεί να αποδειχτεί σημαντικό στοιχείο. Επίσης είμαστε καλύτεροι στα δίποντα και πρώτοι σε ολόκληρη την ΕΛ. Έχουμε και το καλυτερο 4αρι στην Ευρώπη, κανείς δεν μπορεί να ματσάρει το Σάσα, ειδικά αν βρει ρυθμό.  

3. Παίζουμε μπροστά σε 11.000 δικούς μας. Ύστερα από πολλά Φ4 που παίξαμε εκτός έδρας, έχει έρθει η ώρα για πάρουμε το αίμα μας πίσω. Είναι μια τεράστια ευκαιρία επίσης γιατί υπάρχει ισπανικός εμφύλιος που μπορεί να «αδειάσει» τη νικήτρια και να ανοίξει το δρόμο. Η παρουσία του κόσμου θα αποβεί καθοριστική και για έναν άλλο λόγο: όλη τη σεζόν το ΣΕΦ αποδείχτηκε καθοριστικός παράγοντας της επιτυχίας, υπάρχει δέσιμο με την εξέδρα όσο ποτέ άλλοτε τα τελευταία χρόνια. Ο κόσμος του Ολυμπιακού στήριξε την ομάδα σε όλα τα δύσκολα, όταν βρέθηκε πίσω στο σκορ, όταν ματς έμοιαζαν χαμένα, και αυτό είναι κάτι που έδωσε απεριόριστη δύναμη στους παίχτες του Μπαρτζώκα.

Και πάμε στα αρνητικά, το εξής ένα: την απειρία. Με εξαίρεση τους Σλούκα (10ο Φ4 στην καριέρα του), Παπ και Πριντεζη, όλοι οι υπόλοιποι είναι τρυφερά πόδια και μέχρι τώρα έβλεπαν τα Φ4 από τον καναπέ. Αντίθετα η Εφές είναι μια πολύπειρη ομάδα με πολλούς μπαρουτοκαπνισμένους και βέβαια είναι και πρωταθλήτρια. Επίσης, στο Φ4 βρίσκεται όλος ο μπασκετικός πλανήτης, πολλά μάτια είναι στραμένα πάνω στους παίχτες και η απειρία μπορεί να στοιχίσει. Δεν βλέπω άλλο σημείο στο οποίο οι Τουρκοι να υπερέχουν ξακάθαρα. Το μεγαλύτερο μπάτζετ (σχεδον 16Μ καθαρά συμβόλαια) και το πλουσιότερο ταλέντο, δεν αποτελούν για εμένα παράγοντες ανησυχίας, τα ματς δεν τα κεδίζουν τα μπάτζετ ούτε και το τλέντο πό μόνο του, και φέτος έχουμε αποδείξει ότι είμαστε ένα σύνολο πιο ανταγωνιστικό από την ομάδα του Άταμαν. Και μια που τον ανέφερα: εγώ τον πάω με χίλια, είναι ωραίος τύπος κι ας είναι φαφλατάς και υπερβολικός ενίοτε: δεν πρέπει να ασχολούμαστε καν μαζί του, όλα αυτά τα επικοινωνιακά παιχνιδάκια με τους δήθεν τραυματίες κλ, είναι αστεία και δεν θα έπρεπε καν να τα σχολιάζουμε, θα μιλήσει το γήπεδο.  

Αν με ρωτούσατε ποιος είναι ο ιδανικός αντίπαλος για τον τελικό, θα έλεγα η Μπαρτσελόνα. Ο Σάρας θα έχει τρομερή πίεση να τα καταφέρει εκεί που απέτυχε πέρσι και θα την μεταφέρει και στους παίχτες του(την πίεση). Τα περί «αγαπημένο παιδί των διαιτητών» κλ είναι για τα καφενεία, φέτος έχει δεχτεί 14 τεχνικές ποινές (1ος στην ΕΛ). Η Ρεάλ από την άλλη, είναι πολύ απρόβλεπτη ομάδα, εκεί που δεν της έδινα ουτε καν πιθανότητα να βρεθεί στο Φ4, ξεπάστρεψε τη Μακάμπι 3-0. Είναι πολύ βαριά η φανέλα της, έχει έναν εξαιρετικό προπονητή και είναι ντε φακτο η ομάδα με τη μεγαλύτερη εμπειρία. Άστο καλύτερα...

Εμείς πάμε με τον αέρα του ΣΕΦ στα πανιά μας. Με τη δίψα για διάκριση αλλά και με τη βεβαιότητα ότι ο,τι κι αν συμβεί, θα διασκεδάσουμε και θα υποκλιθούμε στο μεγαλείο της αρμάδας του σκακιστή των παρκέ. Πάμε γερά στο Βελιγράδι από κοντά, ή νοερά, να σηκώσουμε το Θρύλο στην πλάτη μας, να φέρουμε την κούπα στον Πειραιά!