Όσο και να θέλω να πέσω στα πατώματα και να βγω στα κάγκελα, δεν θα το κάνω. Η ομάδα απώλεσε την Πέμπτη το βράδυ στο ΣΕΦ μια τεράστια ευκαίρία να κερδίσει χρόνο για τη δύσκολη συνέχεια, έχασε και το Μίλου για τουλάχιστον 10 μέρες, έχει το Γουόκαπ με 1/18 τρίποντα στα 3 τελευταία ματς, τον Μπραζντέικις να προσπαθεί να καταλάβει που βρίσκεται, το Σίκμα που έχει παίξει λιγότερο και από τον...ψήστη τον Έισι, έχει και όλους εμάς να κράζουμε μέχρι πρωίας. Με κίνδυνο να παραξηγηθώ θα πω μόνο το εξής για την ώρα: δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που έχουν γίνει λάθη, που γίνονται ήττες, που το θέαμα είναι οριακά αγχωτικό. Σε όποιον δεν αρέσει, συγγνώμη κιόλας, έτσι είναι το μπάσκετ. Πέρσι η ομάδα πήγε τρένο μέχρι τον τελικό με ελάχιστες εξαιρέσεις, κάναμε σερί νικών 7-0, παίξαμε για μήνες πανέρμοφο μπάσκετ. Φέτος δεν είναι έτσι και προφανώς αυτό γεννά γκρίνια και κατήφεια γιατί οι προσδοκίες είναι και πάλι τεράστιες, να σηκώσουμε την Ευρωλίγκα, τη Basket League και να στείλουμε το βάζελο στον αφανισμό αν γίνεται μάλιστα και χωρίς ήττες. Πονάμε, υποφέρουμε, είμαστε άτυχοι, ίσως η χρονιά να είναι μια χαμένη χρονιά. Ε και λοιπόν; Ρωτήστε τι γίνεται στη Βαρκελώνη και στο Μιλάνο ή πως την περνάνε στο Βελιγράδι του Ομπράντοβιτς, τι συμβαίνει στην Πόλη με την Εφές και πόσα εκατομμύρια ξόδεψε ο ταλαίπωρος ο Βατούνιν για να είναι αιώνιος πελάτης μας.
Ένα από τα χαρακτηριστικά του μπάσκετ μας φέτος είναι τα μεγάλα κενά διαστήματα που μοιάζουν με...μαύρες τρύπες. Τέτοια διαστήματα είχαμε σχεδόν σε όλα τα ματς στην ΕΛ (ασφαλώς και στις νίκες ύστερα από παράταση) με αποκορύφωμα το μερικό σκορ αντιπροχτές 34-6 που έτρεξε η Μπασκόνια από το 8' μέχρι το 22' και που αποδείχτηκε τελικά καταδικαστικό. Βασικά αίτια για αυτές τις καθιζίσεις είναι η μετριότητα και το κακό φεγγάρι του Γουόκαπ που είναι το κεντρικό γρανάζι στην επιθετική και αμυντική μας λειτουργία (έχει παίξει καθοριστικό ρόλο η κόπωση και το ότι παίζει 5' περισσότερο φέτος), το ασύνδετο second unit μας και δη η παρουσία/απουσία του Λάρι (έβαλε 17 στο ματς με την Παρτιζάν και στα υπόλοιπα 6 έχει 18 πόντους συνολικά), ασφαλώς οι συχνοί τραυματισμοί με την παρατεταμένη απουσία των ΜακΚίσικ και Σίκμα (στην αρχή και του Φαλ), το κενό στο 4-5 που γιγαντώνεται όταν παίζουμε με έναν ψηλό, η πενιχρή ως ανύπαρκτη προετοιμασία...
Η ομάδα την Πέμπτη ξεκίνησε καλά, είχε ρυθμό στην επίθεση, καλές περιστροφές στην άμυνα και όλα έδειχναν ένα εύκολο βράδυ (20-9 στο 6'). Για τους λόγους που παρέθεσα συν το κάκιστο βράδυ του Γκος (4π. σε 22'), χάσαμε την ταυτότητά μας για ένα μεγάλο διάστημα και βρεθήκαμε να χάνουμε δυο φορές με 18 πόντους, βρίσκοντας απέναντί μας έναν αδιανόητο Μονέκε που έκανε πάρτυ (35-50 στο 20'). Όπως όμως και στα άλλα ματς, ο Θρύλος θυμήθηκε να παίξει άμυνα, βρήκε ενέργεια και μεγάλα σουτ από έναν ηγετικό Κάνααν (23π. career high, 3κλ. 63% τριπ.) και έναν σταθερά καλό Πίτερς (22π. 8ρ., πλην όμως τρύπα στην άμυνα) και πήγε σε μια μεγάλη ανατροπή φτάνοντας τη διαφορά στο καλάθι στο 35' (65-67). Με αγχωμένες επιλογές όμως τα επόμενα 4 λεπτά και με πολλά λάθη από την πλευρά μας, η ζαλισμένη ομάδα του Ιβάνοβιτς πρόλαβε να συνέλθει και να μαζέψει όσο γινόταν την κατάσταση μένοντας σχεδόν πάντα μπροστά. Και βέβαια όταν το ματς πάει στο σουτ, όλα είναι πιθανά, και έτσι οι Βάσκοι βρήκαν ένα τυχερό σε μεγάλο βαθμό winning shot από τον δίποντο μέχρι εκείνη την ώρα ΜακΙντάιρ, παίρνοντας μια ανέλπιστη νίκη. Συγκινητικός ο Φαλ που έπαιξε 37 λεπτά με 10 πόντους, 7 ριμπάουντ, 7 ασίστ αλλά και 2 καθοριστικά λάθη στο τέλος (όταν παίζεις τόσο πολύ είναι φυσιολογικό να μην υπάρχει διαύγεια, φοβάμαι επίσης μην τραυματιστεί ξανά).
Γίνεται πάλι πολύς ντόρος για το σχεδιασμό, για τα λάθη, για τα κολλήματα του Σκακιστή. Και μέχρι εδώ όλα καλά, γιατί καλό είναι να γίνεται κριτική. Το πρόβλημά μας είναι όμως ότι ασκούμε δριμεία κριτική στην ομάδα, καταστροφολογούμε από Νοέμβριο μήνα, σκληραίνουμε ολοένα την στάση μας, αντί να είμαστε δίπλα στην Ερυθρόλευκη Αρμάδα στα δύσκολα. Συμβόλαιο με τις νίκες δεν υπάρχει, παίζουν και άλλοι μπάσκετ, ο ανταγωνισμός είναι στα ουράνια. Αναρωτιέμαι τι θα λέγαμε αν είχαμε κερδίσει τα δυο τελευταία ματς που χάθηκαν στον πόντο ή αν είχαμε χάσει και τα 2 που πήραμε στην παράταση. Όπως βλέπετε, και μόνο να σκεφτείς πόσο κλειστά ματς έχουμε παίξει ως τώρα (6/7) καταλαβαίνεις ότι η απόσταση από την κορυφή και τον πάτο είναι συχνά δυο καλάθια δρόμος.
Δεν ξέρω αν θα πάρουμε παίχτη άμεσα, οι πληροφορίες που έχω λένε ότι ψαχνόμαστε. Αυτό που είναι γεγονός, είναι ότι υπάρχει μεγάλο κενό στελέχωσης στους ψηλούς. Αυτό είναι το κύριο λάθος που ουσιαστικά πληρώνουμε γιατί η υπερβολική χρήση των ψηλών κατά την απουσία των τραυματιών στις θέσεις 4-5, προκαλούν ντόμινο τραυματισμών και υπερβολικής φθοράς. Σε όλα τα άλλα τα βρίσκουμε, είναι Νοέμβριος, έχουμε 27 αγωνιστικές μπροστά μας, τεράστιο περιθώριο για υπερβάσεις, ενισχύσεις, κούπες. Ψυχραιμία και σοφία, λοιπόν αντί για πανικό και κάρβουνο. Εδώ είναι Πειραιάς, εδώ είναι αλλιώς. Αφήστε τα δράματα για το βάζελο.
ΥΓ1. Η διαιτησία στο ματς με τη Μπασκόνια ήταν καλή, απαρατήρητη ουσιαστικά μέχρι την τελευταία φάση όπου έγινε σωστή διαχείριση και δεν υπήρξε παράβαση. Όπως βλέπετε, ούτε οι προπονητές γνωρίζουν όλους τους κανονισμούς και ο Μπαρτζώκας άδικα φώναζε. Και βέβαια άθλια και τα σάιτ που έγραψαν ότι αδικηθήκαμε στο τέλος, φτηνό οπαδιλίκι και κλικ μπάιτ συνθήκες. Εξηγώ εν τάχει: στα τελευταία 2 λεπτά του αγώνα και της παράτασης, πριν από κάθε επαναφορά οι διαιτητές υποχρεούνται να κάνουν προειδοποίηση στην άμυνα πριν δώσουν την μπάλα στον επιθετικό, κάνοντας την χαρακτηριστική κίνηση με το χέρι που ανεβοκατεβαίνει. Μετά από αυτό, και ΑΦΟΥ η μπάλα είναι στα χέρια του επιθετικού, η αμυνα δεν έχει δικαίωμα να εμποδίσει την επαναφορά βγαίνοντας από το γήπεδο ή πατώντας τη γραμμή. Αν το κάνει χρεώνεται με κατευθείαν τεχνική ποινή. Σε καμία περίπτωση δεν συνέβη κάτι τέτοιο αφού η μπάλα ήταν συνέχεια στα χέρια του Μπελόσεβιτς... Ας μην κράζουμε χωρίς να γνωρίζουμε τους κανονισμούς.
ΥΓ2. Έρχεται διαβολοβδομάδα με δυο σημαντικά και δύσκολα ματς. Δεδομένων των συνθηκών, με 1-1 θα είμασταν μια χαρά. Με 2-0 ρεφάρουμε αμέσως την ήττα από τους Βάσκους.
Recommended Comments