Σε ένα απόλυτο μπασκετικό δράμα από τα παλιά, ο Θρύλος επικράτησε όπως είδαμε στην παράταση με 98-94 της Παρτιζάν του Ομπράντοβιτς και ισορρόπησε στο 2-2 στη βαθμολογία. Η αρμάδα του Σκακιστή πήρε χρόνο για να ανασυνταχθεί αφού στη λίστα των τραυματιών ξαφνικά προστέθηκαν και οι Μπραζντέικις και Σίκμα, έδιωξε το άγχος αλλά ύψωσε και το επιβλητικό ανάστημα μιας μεγάλης ομάδας που όταν θα έρθει η ώρα, θα είναι έτοιμη για όλα. Υπό μια συνθήκη (στο ΥΓ1). Ακολουθούν 2 ματς φωτιά με Εφές και Φενέρ μετά από τα οποία (ίσως) έχουμε το πρώτο αξιόπιστο δείγμα γραφής.
Ο Ολυμπιακός έκανε πολύ καλό ξεκίνημα, άφησε πίσω του το Μιλάνο, ανέβασε ρυθμούς στην επίθεση και θα είχε καθαρίσει το ματς νωρίτερα αν δεν έκανε εύκολα λάθη στην άμυνα με αλλαγές που δοκίμασε ο Μπαρτζώκας στα πρώτα δυο δεκάλεπτα, κρατώντας ουσιαστικά την ομάδα με τα μαύρα στο ματς. Οι Σέρβοι ωστόσο φάνηκε από την αρχή ότι δεν είχαν λύσεις απέναντι στο...διαστημικό Μίλου (16π. 7ρ. 10 κερδισμένα φάουλ, 12/14 βολές σε μόλις 25’) και από νωρίς άρχισαν να φθείρονται με φάουλ, πράγμα που τελικά θα αποδειχτεί καθοριστικό. Οι 49 πόντοι στο ημίχρονο ήταν μόλις 4 λιγότεροι από όσους είχαμε βάλει στο Μιλάνο σε ολόκληρο το ματς! Παρόλα αυτά στο τρίτο δεκάλεπτο, η ομάδα...έμεινε στα αποδυτήρια και δεν μπόρεσε να βρει ρυθμό κυρίως στην άμυνα απέναντι στα pop out της Παρτιζάν που έβγαλαν πολλές φορές ανοιχτά σουτ για τον εξαιρετικό Σμάιλαγκιτς και τον παλιό γνώριμο του ΣΕΦ, Ζακ Λεντέι. Η ομάδα του Βελιγραδίου έτρεξε ένα επί μέρους 20-2 και βρέθηκε να προηγείται και με 14 πόντους στο 28'. Η στατιστική μας δεν μπορεί να αντικατροπτρίσει τι ακριβώς συνέβη από κει και πέρα, γιατί καρδιά και refuse to lose νοοτροπία πήραν το πάνω χέρι και ανέτρεψαν μια συνθήκη που είχε φανεί να στραβώνει σε βάρος μας οριστικά.
Καταρχάς, η επιμονή του Μελιτζάνα να παίζει συνέχεια under τους Γκος και Γουόκαπ που δεν ήταν σε μέρα στο σκοράρισμα, διαβάστηκε από το Σκακιστή, πήγαμε με 3 κοντούς και το (συγκλονιστικό) Παπ τεσσάρι για να ανοίξει το γήπεδο και να ακουμπάει η μπάλα στους Μίλου και Φαλ. Αν και ο Γάλλος ακόμα δεν έχει βρει ρυθμό, συνέβαλε τα μάλλα στη φθορά των ψηλών της Παρτιζάν. Η επιλογή σε όλες τις close out από κει και πέρα ήταν να πηγαίνει η μπάλα χαμηλά εκεί που οι Σέρβοι ήταν αναγκασμένοι να κλείσουν τους τεράστιους ψηλούς μας. Το ματς όμως δεν το πήραν μόνοι τους οι ψηλοί. Το πήρε ο Λάρι που όταν θυμάται να παίζει με μυαλό στην άμυνα, του βγαίνουν και οι επιθέσεις. Με ένα αδιανόητο επιθετικό κρεσέντο και απόλυτη αυτοσυγκέντρωση στις βολές, πήρε την ομάδα στην πλάτη του και με 19π., 3ρ. και 3κλ. σε 22’ άλλαξε τη ροή του αγώνα σε ένα σημείο που είχε στραβώσει επικίνδυνα. Στο 1:35 πριν το τέλος του 3ου δεκαλέπτου, είμασταν στο -12, ο Γκος πήγε σε διείσδυση αλλά αστόχησε. Ο Λάρι ήταν κοντά και με tip in νίκησε την άμυνα του Λεντέι και μείωσε στους 10 βγάζοντας μια κραυγή: την κραυγή του πολεμιστή που θα αφήσει στο παρκέ ιδρώτα και αίμα, που θα πουλήσει ακριβά το τομάρι του.
Αν δεν ήταν η αμνησία της άμυνας του Γκος που ξεχνάει να κάνει φάουλ στα 6" πριν τη λήξη της κανονικής διάρκειας, το ματς θα είχε τελειώσει χωρίς παράταση. Η εξωπραγματική άμυνα που έπαιξε, τον κατά τα άλλα φοβερό Πάντερ, ο Γουόκαπ 1 λεπτό πριν το τέλος, αναγκάζοντας τον να κάνει μπρος πίσω και μάλιστα χωρίς...παπούτσι, είναι η επιτομή της άμυνας στο χειριστή αφού έχουν σπάσει όλα τα σκριν (στο 4ο δεκάλεπτο δεν πήγαμε σε φλατ άμυνες με αλλαγές για να περιορίσουμε τα σουτ των ψηλων της Παρτιζάν από μέση και μακρινή απόσταση).
Δεν ξέρω αν πραγματικά έχουμε καταλάβει τι ζούμε στον Ολυμπιακό τα 2,5 τελευταία χρόνια. Μια ομάδα πρότυπο για τα σύγχρονα δεδομένα και τον ανταγωνισμό, με τον καλύτερο προπονητή στην Ευρώπη, συχνά με πολύ όμορφο μπάσκετ. Χωρίς ευρωπαϊκή κούπα για μισό σουτ, αλλά με φάιναλ φορ στα μπαγκάζια μας και με το μισητό αντίπαλο στο 18-1 μόνιμα ισοπεδωμένο, με το Μέχρι Τέλους σημαία για την επόμενη δεκαετία. Και με πολλούς από εμάς να θεωρούμε αυτό σαν κάτι το δεδομένο, το φυσικό και κυρίως σαν κάτι το παντοτινό. Αδερφέ, δεν είναι παντοτινό. Μπορεί να τελειώσει ξαφνικά και θα σκέφτεσαι αυτό που έζησες δυο χρόνια τώρα σαν ένα μακρινό όνειρο.
ΥΓ1. Θέλουμε ενίσχυση, αν θέλουμε να πάμε μακριά. Έχω την αίσθηση ότι οι τραυματισμοί θα μας απασχολήσουν συχνά φέτος, ελέω η έλλειψη προετοιμασίας κυρίως. Χρειαζόμαστε αθλητικότητα στο 4-5 αλλά και κάτι στο 1-2. Αν δεν ενισχυθούμε, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να πάμε Βερολίνο το Μάιο.
ΥΓ2. Θεωρώ ότι ο Κάνααν κάνει καλά όταν σουτάρει στον αιφνιδιασμό για 3, ενώ είμαστε 3vs2 και είναι άδικη η κατσάδα του Μπαρτζώκα. Μπορεί το σουτ να μη μπήκε, όμως έτσι είναι οι παίχτες ηγέτες και πρέπει να τους αφήνεις να ξεδιπλώνουν ταλέντο απλόχερα. Μετά από την κατσάδα ο Κάνααν δεν ξαναπήρε σουτ...
ΥΓ3. Η ομάδα δεν προπονείται. Έπαιξε 4 ματς σε 7 μέρες χωρίς προπόνηση, δηλαδή χωρίς να έχουν δουλέψει οι αυτοματισμοί, τα σχήματα και τα συστήματα. Το να την κρίνουμε με...τελεσίδικα φιρμάνια υπό αυτή τη συνθήκη, είναι τουλάχιστον άδικο.
ΥΓ4. Όπως έγραψα και στο τσατ, η διαιτησία του Πατερνικό και της παρέας του ήταν καλή και στάθηκε στο ύψος του ματς συνολικά. Έκαναν 3 μεγάλα λάθη, 2 από τα οποία ήταν καθοριστικά, ένα υπερ μας και ένα κατά. Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε όλοι, είναι ότι σε ένα ματς με 53 φάουλ (31-22 υπερ μας) έχει παιχτεί απίστευτο μπασκετικό ξύλο και το διαιτητικό λάθος είναι σχεδόν αναγκαίο κακό, χωρίς ασφαλώς να υπάρχει πρόθεση από τους διαιτητές. Επειδή βλέπω σχεδόν όλα τα ματς, παρατηρώ φέτος μια αύξηση των επαφών στα όρια του φάουλ, για τις οποίες εν γένει οι διαιτητές δεν μου φαίνονται έτοιμοι. Οψόμεθα...
Recommended Comments