Η πιο δύσκολη Ευρωλίγκα της ιστορίας;

Αρκετές μέρες μετά την ήττα από τη Μονακό (είδα το ματς ολόκληρο μόλις χτες, είμασταν χάλια στο 3ο δεκάλεπτο, η Μονακό σαφώς πιο αθλητική με πολύ καλύτερη άμυνα) θέλω να κάνω σήμερα μια πιο γενική θεώρηση των πεπραγμένων της ομάδας και της φετινής ΕΛ. 

Η ομάδα έχει παρουσιαστεί σίγουρα με εξαιρετικές προσθήκες στα χαρτιά τουλάχιστον και το σύνολο μοιάζει πάρα πολύ ανταγωνιστικό, καλύτερο από το περσινό. Στα 5 πρωτα ματς έχουμε την καλύτερη επίθεση (86.4) και το καλύτερο INDEX σκορ, ενώ είμαστε και 2οι στις ασίστ (19.2) δείγμα πολύ καλής λειτουργίας στο ομαδικό παιχνίδι με πολλές close out επιθέσεις ανά αγώνα (12) αλλά και σωστά εκτελεσμένα πικ εντ ρολ. Στα ριμπάουντ η ομάδα τα πάει σχετικά καλά κι ας μην είναι στην πρώτη πεντάδα. Σημαντικό στοιχείο επίσης η εξαιρετική επίδοση στα δίποντα όπου είμαστε τρίτοι με 58% έχοντας καθαρά πάει το παιχνίδι πιο κοντά στο καλάθι με τις προσθήκες των ψηλών, το Σάσα που αλωνίζει στη ρακέτα αλλά είναι και απόδειξη του ότι όντως έχει μεγαλώσει το γήπεδο για τη δημιουργία του Σλούκα. Είμαστε και πρώτοι στις βολές σε ένα τομέα που είχε εξελιχθεί σε μάστιγα τα προηγούμενα χρόνια. Μάλιστα είμαστε η ομάδα που βαράει και τις περισσότερες ανά αγώνα (21) στοιχείο αυτό που υποδηλώνει δύο πράγματα: βάζουμε δύσκολα στις αντίπαλες άμυνες από τη μία, οι διαιτητές μας σέβονται από την άλλη, σε πείσμα όσων μιλάνε ακόμα για φαντάσματα στην ΕΛ. 

Υπάρχει ο Σάσα που έχει βάλει σοβαρή υποψηφιότητα για MVP της σεζόν (23π. 10ρ. και 26 στην απόδοση) και ο καλύτερος Σλούκας από την επιστροφή στο Θρύλο. Έχουμε κερδίσει σε πόντους μέσα στη ρακέτα, και στο αθλητικό κομμάτι αλλά και της δημιουργίας, έχουμε βρει Λάρι σε δαιμονισμένη φόρμα, τον πιο επιδραστικό παιχτη ολόκληρης της λίγκας στο 4ο δεκάλεπτο. Υπάρχει η σταθερή αξία Γουόκαπ και ο ΜακΚίσικ που ανεβάζει ρυθμούς και έπαιξε εξαιρετικά με τους Μονεγάσκους. Η ομάδα αντίθετα σκαλώνει στον Κάνααν ξεκάθαρα γιατί τα σουτ δεν μπαίνουν και είναι το βασικό μας δυάρι. Θα μπορέσει στα 32 του να ανακάμψει και να ανταπαξέλθει στο ρόλο για τον οποίο τον πήραμε; (να τα στάζει και να δημιουργεί ορισμένα σουτ για τον εαυτό του). Επίσης και ο Πίτερς που περιμέναμε να ανοίξει χώρους για πικ με το φαρμακερό του τρίποντο, δεν έχει ακόμα ενσωματωθεί, κακά τα ψέμματα. Καλούτσικα τα πάει ο Μπολομπόι, αλλά δεν έχω πειστεί ακόμα ότι είναι τόσο καλύτερος από τον Χασάν Μάρτιν (στην επίθεση). Αυτό που βλέπω τουλάχιστον στο επιθετικό κομμάτι, είναι ότι η απουσία του Ντόρσει, ναι μεν στέρησε από την ομάδα το απρόβλεπτο σουτ και το σουτ από δική του δημιουργία, αναβάθμισε όμως όλους τους άλλους γκαρντ που παρουσιάζονται βελτιωμένοι συνολικά και εκεί οφείλεται το όμορφο μπάσκετ που παίζουμε (και στο Σάσα), αλλά και στα πολλά μακρινά που δημιουργούμε ακόμα και να δεν μπαίνουν και τα σπαμε, όπως την Πέμπτη.

Το περίεργο όμως είναι ότι έχουμε την 3η χειρότερη άμυνα (!), πράγμα που αφήνει τεράστια περιθώρια βελτίωσης. Και εξηγώ: το DNA του μπασκετικού Ολυμπιακού είναι συνειφασμένο με την άμυνα, θες οι προπονητές, θες το μπάτζετ, θες το ελληνικό μπασκετικό...αντάρτικο, έτσι είμασταν από την εποχή του Γκάλη. Αλλά κάπου ώπα. Ο Μπαρτζώκας είναι ένας σούπερ σταρ της προπονητικής σε όλη την ΕΛ και βλέπει ότι οι εμμονές στην άμυνα δεν είναι το παν και ότι το μπασκετ πάει στη δημιουργία και στην ταχύτητα. Όμως από την άλλη η άμυνα είναι η φύση μας και ο τρόπος να περιοριστούν τα πάμπολα επιθετικά όπλα όλων των ευρωλιγκάτων παιχταράδων που ρίχνουν ταρίφα 20π. σε κάθε ματς. Θεωρώ λοιπόν ότι η ενέργεια που παίρνουμε αυτή τη στιγμή από την επίθεση θα συνεχίσει μεν να υπάρχει αλλά θα αφήσει περισσότερο χώρο στο αμυντικό κομμάτι καθώς προχωράμε. Ας μην ξεχνάμε τέλος, ότι η απουσία του Παπ για 2 ματς αλλά και η νωθρή παρουσία του στο ματς με τη Μονακό, στοίχισε πολύ στο αμυντικό κομμάτι, αφού ο αρχηγός είναι η αμυντική μας ψυχή. 

Η ομάδα έχει καταφέρει ένα ιδανικό ξεκίνημα και δεν θεωρώ την ήττα από τη Μονακό εκτός προγράμματος, αφού με 4-1 είμαστε καβάλα στο άλογο. Οι νίκες σε Βαρκελώνη και Μαδρίτη φωνάζουν για τετράδα και ο ενθουσιασμός είναι δικαιλογημένος. Ο Θρύλος έχει καταφέρει και κατι άλλο, στα όρια του θαύματος: να μπει στη μετά Σπανούλη και Πρίντεζη εποχή με τρόπο ομαλό, χωρίς καν να το καταλαβαίνουμε. Μπορεί ο Σπαν να αποτέλεσε τον ακρογωνιαίο λίθο μιας 7ετίας επιτυχιών, όμως η ομάδα του σήμερα είναι στα μάτια μου πιο ανταγωνιστική γιατί και η ΕΛ είναι πιο ανταγωνιστική από ποτέ. Οι ομάδες που θα μπουν τελικά στην οκτάδα, θα είναι υπερομάδες σε διάρκεια και μπασκετικό IQ ενώ φαντάζομαι ότι θα γίνει μια μικρή σφαγή σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της βαθμολογίας για την είσοδο στα πλέι οφ. Επίσης δεν θα υπάρξουν ομάδες μαξιλάρια, ενώ ανα πάσα στιγμή θα μπορεί ο καθένας να νικήσει τον πρώτο εκτός έδρας αλλά και να χάσει από τον τελευταίο σε μια κακή βραδιά. Όμως Οκτώβριο μήνα δεν πας Φ4. Ούτε καν οκτάδα. Όσο και αν μας εντυπωσίασε η ομάδα με τις νίκες στην Ισπανία, θα πρέπει να προετοιμαστούμε για "κάθε βράδι τελικό". Είπε κανένας ότι μεθαύριο με Βαλένθια δεν παίζει να χάσουμε; Όλο το κομμάτι της επιτυχίας βρίσκεται στη διαχείριση της ήττας και του πως θα σηκωθείς μετά από αυτή. Δεν ξέρω αν όντως είναι αυτή η πιο δύσκολη ΕΛ που ζήσαμε, ξέρω ότι είναι εκείνη με τον περισσότερο ανταγωνισμό. 

Και ένα είναι βέβαιο: ο κόσμος επέστρεψε στο ΣΕΦ και πιστεύει στην ομάδα που δημιούργησαν οι αφοί και ο Μπαρτζώκας και θα την στηρίξουν μέχρι το τέλος. Τυχεροί όσοι θα τη δείτε από κοντά να καλπάζει αλλά και εμείς οι ξενιτεμένοι που θα κολλάμε τη μύτη στις οθόνες. Ό,τι κι αν συμβεί στο τέλος.