Πέρασαν 10 βράδια από τον τελικό του Κάουνας και ακόμα δεν έχω ξεπεράσει εντελώς το σοκ, εξού και η απουσία. Δεν ήταν μόνο ο τρόπος που χάθηκε η κούπα στο τελευταίο σουτ από τον ανεκδιήγητο Γιουλ, ήταν οι προσδοκίες που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε όλη τη χρονιά με το απίστευτο μπάσκετ που παίξαμε, την πρωτιά και τη σειρά με τη Φενέρ, τον ημιτελικό με τη Μονακό, που κατέστησαν το βράδυ της Κυριακής 22 Μαϊου ένα από τα πιο θλιβερά της μπασκετικής μας ζωής, αν όχι το πιο θλιβερό. Όσοι από εμάς έζησαν το Τελ Αβίβ μπορούν να επιβεβαιώσουν το δράμα, αν και το Τελ Αβιβ ίσως να ήταν λίγο χειρότερο γιατί ακόμα καμία ελληνική ομάδα δεν είχε φτάσει ποτέ τόσο κοντά στην κούπα.
Έτερον εκάτερον, όσο και αν σκοτείνιασε ο δρόμος σε ορισμένες φάσεις της σεζόν φέτος, καμία ομάδα δεν επέδειξε τη σταθερότητα και τη μπασκετική ευφυΐα όπως εμείς. Καμία ομάδα δεν έτυχε της τόσο απλόχερης αναγνώρισης από όλους, με MVP κόουτς και Σάσα, με μια σειρά από ρεκόρ που θα μνημονεύονται για χρόνια. Ακόμα και οι ίδιοι οι παίχτες της Ρεάλ μετά τον τελικό εξείραν την προσπάθεια μας και σχεδόν παραδέχονταν ότι στάθηκαν τυχεροί. Είναι πολύ βαρύ το τίμημα αυτής της ήττας αλλά έτσι είναι η ζωή και το μπάσκετ, και η Ρεάλ απέδειξε περίτρανα ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει πριν τελειώσει. Ένα αντιαθλητικό φάουλ στη σειρά με την Παρτιζάν, ήταν αυτό που η Ρεάλ χρειαζόταν και όσο και αν μας πονάει, είναι η αλήθεια. Στριφογυρίζει στο μυαλό μου η τελευταία φάση των Ισπανών, τα διάφορα «αν» με τις βολές του Σλούκα, το σκοτωμένο χουκ στο τέλος του Φαλ, αλλά τελικά δεν έχει κανένα νόημα αυτή η κατάρα των σκέψεων. Το ματς έπρεπε να το τελειώσουμε στο +7, είμασταν μόλις ένα σουτ μακριά από την κατάκτηση της 4ης Ευρωλίγκας μας.
Είμαι εντελώς αντίθετος με την κριτική που ασκήθηκε στην ομάδα για τη διαχείριση των τελευταίων λεπτών: όποιος έχει παίξει μπάσκετ, ξέρει ότι σε ματς πόντο-πόντο που διακυβεύεται όλη η σεζόν, η διαύγεια και η ορθότητα των αποφάσεων είναι πολύ συγκεχυμένες έννοιες και συχνά πάνε περίπατο. Αν ο Σλούκας είχε βάλει το τελευταίο σουτ, θα μιλάγαμε όλοι για το «απόλυτο μπασκετικό θαύμα», ενώ τώρα πρέπει να εξηγήσουμε όλη τη μπασκετική φιλοσοφία του «κάνω φάουλ ή όχι». Ε, δεν θα μπω σε αυτή τη διαδικασία. Πάντως, αν θέλετε μπορούμε να ανοίξουμε μια κουβέντα στα σχόλια για το θέμα.
Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε όλοι σαν οπαδοί του Θρύλου είναι ότι είμαστε στην ελίτ της Ευρώπης και θα μείνουμε εδώ για πολλά χρόνια. Οι Αφοί και ο Μπαρτζώκας έχουν τον απόλυτο έλεγχο της κατάστασης και ετοιμάζουν ήδη τον Ολυμπιακό του 2024. Το να πάρεις τελικά την κούπα είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο αλλά όταν είσαι πάντα εκεί, νομοτελειακά θα έρθει και αυτή η στιγμή. Ο Στεφάνου έγραψε μετά τον τελικό: ο μόνος τρόπος για να μην ρισκάρεις τις πτώσεις, είναι να μην διεκδικείς κορυφές. Περιεκτικά εξηγεί όλη τη φιλοσοφία γύρω από το φετινό μπασκετικό Ολυμπιακό και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Είναι τεράστια η υπέρβαση που κάναμε, μόνο περηφάνεια και αναγνώριση ταιριάζουν στην ερυθρόλευκη αρμάδα του σκακιστή! Το αδιανόητο 3ο δεκάλεπτο του ημιτελικού με τη Μονακό είναι ο δρόμος, όχι το άτυχο φινάλε του τελικού.
Τι μας μένει όταν όλα έχουν τελειώσει και τα φώτα έχουν σβήσει μετά από ένα χαμένο τελικό σαν κι αυτόν; Μας μένει η ατελείωτη τρέλα για το Θρύλο, τώρα στα δύσκολα. Μας μένει η όμορφη παρέα που είμαστε και θα είμαστε στο ΣΕΦ, στο Βερολίνο και όπου αλλού θα χτυπήσει η καρδιά της μπασκετικής Ευρώπης μέσα στα επόμενα χρόνια. Οι Λιθουανοί μπορεί να υποστήριζαν τη Μονακό (λόγω Μοντεγιούνας) και τη Μπαρτσελόνα (λόγω Σάρας), όμως μετά τον τελικό υποκλίθηκαν σε εμάς και εκστασιασμένοι από τον κόκκινο Λαό έλεγαν, «περιμέναμε πως και πως να το πάρετε για να μεθύσουμε παρέα» και είναι αλήθεια ότι το πιο μπασκετικό κοινό της Γηραιάς Ηπείρου, πικράθηκε πάρα πολύ, σχεδόν όσο εμείς, από την απρόσμενη ήττα. Έπαιζαν τον ύμνο του Θρύλου στα αυτοκίνητά τους, προσπαθούσαν να μάθουν το «Είσαι στο μυαλό», μας σκέπασαν με αναγνώριση και εκτίμηση στην έδρα του Φ4 αλλά και στο υπέροχο Βίλνιους.
Στο Κάουνας, όπως στο Τελ Αβίβ, αφήσαμε ένα κομμάτι από τους εαυτούς μας αλλά έτσι είναι η μπασκετική μας τρέλα, γιατί έχει... πεταχτάρια και buzzer beaters να μας περιμένουν στην παρακάτω γωνία. Θρύλος, Θεός, Ολυμπιακός!
ΥΓ1. Οι εμφανίσεις του Κάνααν στο Φ4 ήταν κάτι παραπάνω από πειστικές και άνοιξαν το δρόμο για την παραμονή του. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα τρίποντα του τελικού και τον @Κώστας Σπανός που καθόταν στωικός στη θέση του και σε κάθε εύστοχο μουρμούραγε «όχι πείτε».
ΥΓ2.Υπέροχη η παρέα που είχε δημιουργηθεί στο Βελιγράδι και επαναλήφθηκε στο Κάουνας με την προσθήκη του @ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ ΑΡΓΥΡΗΣ. Κλέβω την ευκαιρία για να σας ευχαριστήσω όλους από καρδιάς. Και του χρόνου με το καλό Μπερλίν και να είμαστε και περισσότεροι.
ΥΓ3. Για τα μεταγραφικά θα τα πούμε σύντομα, μετά το πέρας των τελικών της Α1.
Τα σχόλια σας σε αυτό το λινκ:
Recommended Comments