Όταν ξεκινούσε αυτή η περιπέτεια τον Οκτώβριο, κανένας μα κανένας από εμάς δεν πίστευε ότι θα βλέπαμε την ομάδα με πλεονέκτημα στα πλέι οφ. Οι πιο αισιόδοξοι μιλούσαν για οκτάδα και πράγματι ο στόχος αυτός ήταν ο δεύτερος σημαντικότερος για φέτος. Γλυκαθήκαμε όμως από το όμορφο μπάσκετ που βλέπαμε και παρά τις άσχημες (λίγες) βραδιές και τα απρόοπτα, η ομάδα πορεύτηκε μαγικά κάτω από το βάρος μιας τεράστιας φανέλας και ενός μυθικού ηγέτη που πριν αποχωρήσει, είχε φροντίσει να την καταστήσει (τη φανέλα) ανυπέρβλητο σύμβολο σεβασμού αλλά φόβου για τους αντιπάλους μας. Βέβαια το χρέος του Σπανούλη στον οργανισμό ΘΡΥΛΟΣ ήταν εκπληρωμένο έτσι κι αλλιώς με τις απίστευτες στιγμές που μας είχε χαρίσει για μια ολόκληρη ζωή, όμως για τη φετινή μας επιτυχία δεν έφτανε μόνο αυτό. Χρειάστηκε η σοφία ενός προπονητή που αγαπάει την ομάδα όσο κι εμείς αλλά και η στήριξη των Αγγελόπουλων που τον εμπιστεύτηκαν, αφού πρώτα είχαν πράξει τα δέοντα με το "μέχρι τέλους" και ό,τι αυτό συνεπαγόταν.
Το αποψινό ματς, χωρίς να είναι ενα εξαιρετικό ματς (παίξαμε απλά καλά και κάναμε ο,τι χρειαζόταν), είναι το επιστέγασμα ενός...μισού θαύματος και είναι σίγουρα η σημαντικότερη μας νίκη φέτος στην Ευρωλίγκα. Η ομάδα αντέδρασε για πολλοστή φορά ύστερα από βαριά ήττα και έδωσε ξανά ηρεμία σε όλους ενόψει της συνέχειας, γιατί θα ήταν πραγματικά τρομερό το άγχος του πρέπει με τη Μπαρτσελόνα στο ΣΕΦ. MVP κατ'εμέ ο Σλούκας που στο δεύτερο ημίχρονο και σε 29' είχε 15π. και 8 ασ., δίνοντας ρυθμό και βάζοντας λάδι στα γρανάζια των Βεζε και Ντόρσει που έκαναν εξαιρετική εμφάνιση. Ο μεν Σάσα κάνει double double σχεδόν σε όλα τα ματς χωρίς να το καταλαβαίνει κανείς (18π. 10ρ.), ο δε Τάιλερ όταν είναι σε μέρα, είναι πραγματικά ασταμάτητος, τεράστιο κεφάλαιο για την ομάδα (πρέπει να μείνει πάση θυσία). Ο Μπαρτζώκας έχει σαφώς κλείσει το ροτέισον και δεν θέλει να ρισκάρει. Πήγαμε σε αλλαγές στα σκριν στο δεύτερο μισό και περιορίσαμε τον Οκόμπο και το Τζόουνς σε ολες τις close out αλλά βέβαια δεν μπορείς να κλείσεις όλες τις τρύπες και ο Στράζελ έκανε πάρτι, αλλά ήταν μόνος. Ο κόουτς έχει βρει μια χρυσή συνταγή αυτή τη στιγμή με 7-8 παίχτες και θα το πάει τρένο μέχρι το τέλος. Θα φτάσει αυτό; Πριν ένα μήνα έλεγα ότι θα ήταν μάλλον δύσκολο, αλλά τώρα και συγκριτικά με τις άλλες κορυφαίες ομάδες, δεν έχουμε λιγότερη φρεσκάδα από ρόστερ 12 ενεργών παιχτών (δες Ρεάλ και Μπράτσα).
Και τώρα; Τώρα έχει έρθει η ώρα για το...τρύπημα του ταβανιού, γιατί το ταβάνι έχει ήδη ακουμπήσει. Πάμε για νίκη με Μπαρτσελόνα στο ΣΕΦ γιατί με μία ήττα της Αρμάνι στα εναπομείναντα 3 της ματς, βγαινουμε αυτόματα 3οι και πέφτουμε μάλλον πάνω στη Μακάμπι. Πάμε να κάνουμε πράξη το όνειρο για Φ4 ύστερα από 5 χρόνια και όπου μας βγάλει. Μπορεί να μην είμαστε ακόμα έτοιμοι για την επόμενη μας υπέρβαση, είμαστε όμως εδώ και θα παλέψουμε. Και είναι ανείπωτη η χαρά να βλέπεις πως αναδύθηκε ο Έφηβος μέσα από τους βόθρους, αντιμέτωπος με δαίμονες κάθε λογής. Ο Θρύλος είναι κάτι μαγικό και θα μας πάει μακριά, στο ομορφότερο ταξίδι. Ό,τι κι αν συμβεί.
ΥΓ. Καλή η αποψινή διαιτησία, ιδιέταιρα του Λάτισεβς που από ευρωλιγκάτη πηγή μαθαίνω ότι είναι ένα τέρας μπασκετικής ευφυϊας.
ΥΓ2. Τα προβλήματα που είδαμε στο ματς με τη Μονακό, δεν έχουν λυθεί και αφορούν κυρίως στο πνευματικό κομμάτι ετοιμότητας της ομάδας. Εύχομαι οι 2-3 βδομάδες που θα μεσολαβήσουν μέχρι τα πλέι οφ, να είναι αρκετές για τον σκακιστή...
ΥΓ3. Μαζικά όλοι στοΣΕΦ να δώσουμε μια σπρωξιά για την τρίτη θέση!
Recommended Comments