Και τώρα που επιστρέψαμε…

  Από τη γιορτή του ευρωπαϊκού μπάσκετ για φέτος που, η ομάδα ξαναέδωσε το παρόν κι εμείς την παρακολουθήσαμε από κοντά, μπορούμε να παραθέσουμε κάποιες σκέψεις αλλά και κάποια επιπλέον πλάνα από τις μέρες μας εκεί μέσα από το πρίσμα του οπαδού. Σίγουρα η ένταση και το μεγαλείο της ατμόσφαιρας δε μπορούν να μεταδοθούν στο πλήρες φάσμα τους αλλά οι τρείς μέρες αυτές στο Βελιγράδι αποτελούν ένα έπος γραμμένο από τον κόσμο του Ολυμπιακού – εξού και η καθολική αποθέωση του από όλους τους ανθρώπους εκτός του οργανισμού – που κατά την ταπεινή μου άποψη, και λόγω συνθηκών, δύσκολα θα επαναληφθεί σε πλαίσια Final Four.

   Το πάθος μας, η πίστη μας και η αφοσίωση μας σαν οπαδοί είναι γνωστά στους περισσότερους fans του μπάσκετ κυρίως μέσω τηλεοπτικών πλάνων και έχει συνδυαστεί πιο πολύ με τα ελληνικά ντέρμπυ. Αυτό ισχύει ακόμα και για όσους πηγαίνουμε τακτικά στο ΣΕΦ τα τελευταία χρόνια δηλαδή, πόσο μάλλον για οπαδούς άλλων ομάδων. Αποτελεί πραγματικά συγκινητικό και πρωτόγνωρο γεγονός το πόσο κοντά έχει έρθει ο κόσμος με την ομάδα μετά από πολύ καιρό και τι αντίκτυπο έχει η προσπάθεια της ομάδας όλη τη χρονιά. Δεν μιλάμε για τα εντός γηπέδου τα οποία εν μέρει μεταδόθηκαν και ακούστηκαν, αλλά για τα εκτός γηπέδου. Αναφέρομαι στην πορεία προς το γήπεδο που όσο αναμενόμενο και να ήταν δεν παύει να είναι εντυπωσιακό. Μιλάω ακόμα και για την Παρασκευή και το Σάββατο που όπου στεκόσουν στο Βελιγράδι, σε μουσεία, σε καφετέριες, σε κλάμπ υπήρχαν παντού άνθρωποι μετά από τέτοια ήττα να τραγουδάνε όλες τις ώρες της ημέρας για το Θρύλο.

 

   Ακόμα και στα σοκάκια παρέες πέντε κι έξι ατόμων σηκώναμε οικοδομικά τετράγωνα τραγουδώντας. Ακόμα και στο μικρό τελικό που περίμενες ότι πολλοί θα έχουν αποχωρήσει ήταν όλοι εκεί να στηρίξουν το Σάσα και να αποθεώσουν τον Πρίντεζη και τον Μπαρτζώκα. Ακόμα και όταν τρίτη περίοδο πικραμένοι τελείως κόντρα στην Μπαρτσελόνα είμασταν δώδεκα πόντους πίσω όλο το γήπεδο σηκώθηκε στο πόδι για το υπόλοιπο δεκάλεπτο φωνάζοντας εκκωφαντικά μέχρι τελικής πτώσεως. Αυτή η σύνδεση τον οπαδών με τις αξίες που βλέπει στην ομάδα και την αγάπη που δίνει κάνοντας στην άκρη τη χαρά των αντιπάλων και τις πίκρες τις δικές του είναι που γέμισε όλους μας με αγαλλίαση και περηφάνια. Την περηφάνια του να είσαι Ολυμπιακός.

   Από πλευράς διοργάνωσης το μόνο κομμάτι που μπορεί να πει κανείς ότι ήταν αντάξιο του επιπέδου του παιχνιδιού που παιζόταν και της ατμόσφαιρας που δημιουργούσε ο κόσμος ήταν η Stark Arena. Η έδρα της Παρτιζάν και του Ερυθρού Αστέρα αποτελεί ένα ‘στολίδι’ για κάθε θαυμαστή του παιχνιδιού με εξέδρες κοντά στο παρκέ…

Πολύ καλή ορατότητα, ενιαία διαζώματα κατά μήκους του γηπέδου και αρκετή χωρητικότητα (18.386) για να δημιουργηθεί καυτή ατμόσφαιρα μεγάλων παιχνιδιών. Η αρένα ήταν ότι έπρεπε για το πεδίο μάχης των καλύτερων ομάδων της Ευρώπης και για τις πληθωρικές (στα όρια του κίτς) τελετές έναρξης των αγώνων.

   

   Το fanzone έδινε την αίσθηση ενός διοργανωμένου στο πόδι πανηγυριού. Γνωστό ότι η λίγκα έχει περιορισμένα χρήματα να διαθέσει γι αυτού του είδους τα events ωστόσο θα μπορούσε αυτό να είχε μασκαρευτεί λίγο καλύτερα χωρίς απαραίτητα μεγαλύτερο κόστος. Από τα χαρτονένια ομοιόματα των παιχτών μέχρι το ψεύτικο τρόπαιο που διαφημιζόταν ως κανονικό και την έκταση που καταλάμβαναν οι δραστηριότητες η φάση έδειχνε λίγο ‘αφου έπρεπε να κάνουμε κάτι το κάναμε, αυτό μπορούσαμε’. Η κατανομή των οπαδών και το κομμάτι του ελέγχου στους χώρους του γηπέδου ήταν απογοητευτικά καθώς περιμέναμε περίπου μιάμιση ώρα στον ήλιο για να μπούμε στο γήπεδο ούτε ένα τέταρτο πρίν την έναρξη του ημιτελικού. Βάσει συζητήσεων με άλλους οπαδούς δε συνέβαινε το ίδιο σε όλες τις θύρες και εκ των υστέρων φάνηκε ότι η πλειοψηφία των μηχανημάτων ελέγχου δε λειτουργούσαν και γινόταν κλασσικός σωματικός έλεγχος που έπαιρνε περισσότερη ώρα. Πολλά που μπορούν να βελτιωθούν στο μέλλον από την Ευρωλίγκα σχετικά με το πλαίσιο των δραστηριοτήτων και της οργάνωσης παρόλο που το κυρίως πιάτο των οπαδών που είναι οι αγώνες των ομάδων είναι εξασφαλισμένα υψηλού επιπέδου.

   Στα αγωνιστικά δρώμενα φάγαμε μεγάλη πίκρα, αντίστοιχη με αυτές που έχουμε κεράσει την μπασκετική Ευρώπη ουκ ολίγες φορές τα τελευταία δέκα χρόνια. Το λυπηρό της υπόθεσης είναι ότι χάσαμε το ματς στο νήμα πληρώνοντας με το υψηλότερο τίμημα τρία καθοριστικά λεπτά έλλειψης συγκέντρωσης στην εκτέλεση στην τέταρτη περίοδο και άλλα τέσσερα λεπτά στα μετόπισθεν στην τρίτη περίοδο που μας πυροβολούσαν από παντού. Κοιτώντας όμως και τον τελικό η Εφές πέρα από τον καλύτερο Ευρωπαίο παίχτη είχε και την τύχη με το μέρος της και στα δύο ματς, παράγοντας που από μόνος του μπορεί να κρίνει αγώνες σ αυτό το επίπεδο-ειδικά όταν το ένα ματς το πήρε με σουτ στην εκπνοή και το άλλο για ένα πόντο. Χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι ευλογούμε τα γένια μας, το χάσμα συναισθημάτων μεταξύ του αποκλεισμού και της διεκδίκησης του τροπαίου χωρίς αμφιβολία αποσυντόνισε εμάς περισσότερο από τους Τούρκους οι οποίοι πήραν ένα ματς αποκλειστικά λόγω της ψυχραιμίας τους πίσω από τη γραμμή των 6,75. Η μάχη ήταν πραγματικά οριακή σε σημείο που και οι δυο προπονητές δίστασαν να πειράξουν οτιδήποτε στα τελευταία λεπτά παρόλο που και οι δυο ομάδες είχαν ‘κολλήσει’ τελείως. Πολλά έχουν γραφτεί ήδη για την τακτική που ακολούθησε ο Μπαρτζώκας ωστόσο τρία και τέσσερα λεπτά πρίν τον τελικό τον τελευταίο λόγο τον έχουν οι παίχτες. Στην τελευταία περίοδο είχαμε μόλις έναν παίχτη με Final Four experience απέναντι στους πρωταθλητές Ευρώπης και χάσαμε στην εκπνοή του αγώνα. Για τους παίχτες μας πλέον ξεκινά μία σοβαρή πνευματική δοκιμασία. Πρέπει να απεμπλακούν εντελώς απ’ το συναίσθημα με φόντο ένα μεγάλο ‘γαμώτο’ και τη δύση ενός κομματιού της ιστορίας της ομάδας (Πρίντεζης) για να τα δώσουν όλα για την κατάκτηση του double. Ο στόχος εκτιμώ ότι μπορεί να γίνει πιο περίπλοκος απ ότι φαίνεται αν δεν είμαστε συγκεντρωμένοι αλλά βάσει της συνέχειας της νοοτροπίας και της συνέπειας που έχουμε δείξει φέτος θα σταθούμε στα ύψη των περιστάσεων.

   Η πίκρα και ο τρόπος που τη ζούμε είναι ξεκάθαρα υποκειμενικοί όπως και αυτά που επιλέγουμε να δώσουμε μεγαλύτερη έκταση. Το Final Four είναι ένα τριήμερο γεμάτο παραστάσεις διαφορετικού τύπου με περιηγήσεις σε προορισμούς, με χαβαλέ με οπαδούς άλλων ομάδων, εκπληκτικό μπάσκετ, τυχαία συναπαντήματα με μεγάλες μορφές του αθλήματος και με ισχυρότερο απ όλα το συναίσθημα γύρω από την ομάδα. Σίγουρα την εμπειρία μπορεί να την απογειώσει –ή να την περισώσει – μία καλή παρέα, που γνώρισα χάρις σ αυτό το γκρουπ (νύν φόρουμ) και είμαι αρκετά τυχερός να μοιραστώ. Η αίσθηση που μου άφησαν αυτές οι τρείς μέρες είναι ότι ήμουν τυχερός που έζησα από κοντά το μεγαλείο της αγάπης του κόσμου για την ομάδα και αισθάνθηκα κομμάτι αυτού που είναι στο μυαλό κάτι μαγικό. Αυτό επισκιάζει τα πάντα και θεωρώ ότι και λόγω συγκυριών (αντίο Πρίντεζη, πρώτη χρονιά πρωτάθλημα, πρόκριση θρίλερ, τρελό momentum που χτιζόταν όλη τη χρονιά) δύσκολα θα ξαναζήσω κάτι ανάλογο. Νομίζω ότι σαν ομάδα επιστρέψαμε για να μείνουμε αλλά φυσικά η επόμενη σεζόν είναι πολύ μακριά ακόμα. Αν με ρωτήσει κάποιος οποιαδήποτε μέρα το γιατί θα απαντήσω πως τέτοια λατρεία και τέτοιες αναμνήσεις είναι από τα πράγματα που κρατούν μία ολόκληρη ζωή.

Συμβουλή τα βίντεο για καλύτερη ανάλυση δείτε τα full screen μιάς και είναι τραβηγμένα από κινητό.
Κλείνω με επιπλέον φωτογραφίες από παρέα και Stark Arena. Μακάρι και στο επόμενο μαζί.