11 ημέρες μετά τον ανεπανάληπτο θρίαμβο της ομάδας μας με την κατάκτηση του Conference League και ακόμη προσπαθώ να βάλω σε μία τάξη τις χιλιάδες σκέψεις που πέρασαν και ακόμη περνάνε από το μυαλό μου, για να γράψω αυτό το άρθρο. Δεν νομίζω να το καταφέρω σύντομα οπότε θα προσπαθήσω όσο μπορώ να περιγράψω έστω τα συναισθήματα μου την ήμερα του αγώνα, την πορεία προς το γήπεδο, την στιγμή του γκολ, την στιγμή της λήξης, τα ξέφρενα πανηγύρια, όσο αυτό είναι εφικτό.
Είναι γνωστό στους φίλους εδώ στο φόρουμ μας ότι είμαι πιο πολύ ποδοσφαιρικός παρά μπασκετικός οπαδός. Λίγο πολύ όλοι μας από το ποδόσφαιρο ξεκινήσαμε την καψούρα μας για τον Θρύλο, ειδικά εμείς οι μεγαλύτεροι σε ηλικία. Τα 51 μου χρόνια με έχουν οδηγήσει να ζήσω πολλές καλές και άσχημες στιγμές με το ποδοσφαιρικό τμήμα. Από 5 χρονών ο πατέρας μου με μύησε στα σκαλοπάτια και στα τσιμέντα, μεγάλωσα με Λεμονή, Κουσουλάκη, Κυράστα, Βαμβακούλα, Ξανθόπουλο, Νοβοσέλατς, Άλστρομ, Σαργκάνη, μετέπειτα Αναστόπουλο, Μητρόπουλο, Περσία, Αποστολάκη. Έζησα την εποχή που ο καπετάνιος μας έπαιρνε όποιον παίκτη ήθελε. Σαργκάνη, Κυράστα, Βαμβακούλα, Γαλάκο, μετέπειτα τον Αποστολάκη.
Έζησα τα πέτρινα χρόνια, την περίοδο Κοσκωτά, την περίοδο Σαλιαρέλη, την ομαδάρα του Μπλαχίν με τα Ρώσικα Μινγκ, τον Ντέταρι, τον βούβαλο τον Φούνες, την ανάσταση του ποδοσφαιρικού τμήματος με τον Σωκράτη Κόκκαλη, παικταράδες σαν τον Καρεμπέ, τον Ζιοβάνι, τον Ριβάλντο, τον Στολτίδη, τον Τζόλε, τον Γιαννακόπουλο την ανάλογη συνέχεια με Μαρινάκη με Σαβιόλα, Αμπιντάλ, Χάμες, Μαρσελο, Φορτούνη, Τσιμίκα.
Η αλήθεια είναι ότι στην Ευρώπη μπορεί να είχαμε τεράστιες βραδιές με ιστορικές νίκες, 2-0 τον μεγάλο Άγιαξ με τα 2 γκολ του Νικόλα, τον αποκλεισμό της μεγάλης ομάδας της Κάλιαρι του Τζίτζι Ρίβα, μπορεί να είχαμε υποτάξει κατά καιρούς τεράστιες ομάδες σαν την Ρεάλ Μαδρίτης, την Γιουβέντους, την Ατλέτικο Μαδρίτης, την Λίβερπουλ, την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, την Μπενφίκα, τον Άγιαξ άλλα πάντα κάτι έλειπε για να ολοκληρωθεί το παραμύθι και να έχει αυτό το ευτυχισμένο τέλος.
Παλαιότερα ήταν επικές σφαγές όπως του Παλοτάι στην Πάτρα με την Άντερλεχτ, όπως με το χέρι του Ρομπέρτο Κάρλος με την Ρεάλ στην Μαδρίτη και τον ανεκδιήγητο Γερμανό Μερκ, όπως το 0-0 στο Καραισκάκη με την Ρεάλ Μαδρίτης και αυτή τη φορά τον άλλο Γερμανό τον Κρουγκ να πνίγει πέναλτι και αποβολή του Κανιθάρες στον Γιαννακόπουλο μόλις στο 5ο λεπτό, η σφαγή στη Λυών με το ακυρωθέν γκολ του Ζιοβάνι και το πέναλτι που δεν έδωσαν στον Άλβες που μας στέρησε την πρόκριση από τους ομίλους και άλλες πολλές περιπτώσεις που για να τις αναφέρω όλες πρέπει να γράψω δέκα σελίδες άρθρο.
Πολλές φορές ήταν η τύχη που μας είχε γυρίσει την πλάτη, τα ατομικά λάθη, οι συγκυρίες. Ο αέρας που σταμάτησε την μπάλα και την κατέβασε στα πόδια του Κόντε, η ασυνεννοησία Ελευθερόπουλου και Μπερμούδες στο Ριαθόρ με την Λα Κορούνια, η διπλή ευκαιρία Φουστέρ και Τσόρι στο Μάνστεστερ, το μπλακ άουτ στα τελευταία λεπτά με την Μέταλιστ στο Καραισκάκη, τα ελάχιστα εκατοστά οφσάιντ στο Μολινό με τους Γουλβς.
Την φετινή χρονιά ήταν σαν η μοίρα να μας τα γύρισε όλα πίσω. Εξαιρετικές διαιτησίες στην φάση των νοκ άουτ, γκολ στα πρώτα λεπτά της Φερεντσβάρος που δεν μέτρησε για λίγα εκατοστά, γκολ της Άστον Βίλα στο πρώτο παιχνίδι που δεν μέτρησε για επιθετικό φάουλ, 2 γκολ στο όριο του οφσάιντ που μέτρησαν του Ελ Καμπί και στο πρώτο και στο δεύτερο ματς με την Βίλα, γκολ της Φιορεντίνα στον τελικό που ακυρώνεται ως οφσάιντ και το γκολ του Ελ Καμπί στο 115 με 4 λεπτά αναμονή να μετράει για λίγα εκατοστά. Είναι όντως σαν να μας τα γύρισε όλα η μοίρα πίσω.
Ευτύχησα να είμαι μέσα στους 20.000 Ολυμπιακούς που έζησαν από κοντά την κατάληξη αυτού του ερυθρόλευκου παραμυθιού. Είναι αυτό που τις προηγούμενες μέρες που δεν είχα λάβει το πολυπόθητο mail με το εισιτήριο με είχε κάνει να νιώθω χάλια, είναι η απίστευτη χαρά που ένιωσα μόλις κληρώθηκα στους επιλαχόντες λίγα λεπτά πριν τον ημιτελικό της Ευρωλίγκας με την Ρεάλ στο σπίτι του Λευτέρη του προέδρου, είναι η προσμονή του τελικού την προηγούμενη ημέρα που με έκανε να κοιμηθώ ελάχιστα, είναι η μέρα του αγώνα που δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ στη δουλειά με τίποτα και περίμενα πως και πως να πάω σπίτι να κάνω ένα μπάνιο, να φάω και να ξεκινήσω για ΣΕΦ που θα μαζευόμασταν για να πάμε στο γήπεδο.
Μέτα η συγκέντρωση στο ΣΕΦ, τα συνθήματα, η προσμονή για να μπεις στα τρένα, οι στιγμές στην μεταλλική πεζογέφυρα που έβλεπες τον κόσμο που περίμενε από κάτω και τρελενόσουν, τα συνθήματα μέσα στο τρένο, η πορεία από τον Περισσό εώς το γήπεδο, η φοβερή ταλαιπωρία στο πρώτο σημείο ελέγχου, η στιγμή που μπαίνεις τελικά στο γήπεδο και συνειδητοποιείς ότι σε λιγότερο από μία ώρα θα γίνει πραγματικότητα το όνειρο που τραγουδάς στο σύνθημα για χρόνια. Θα δεις μαζί με τους νεκρούς μας τον Θρύλο μας στον τελικό. Κάπου εκεί ήταν και ο πατέρας μου, κάπου εκεί ήταν και τα αδέρφια μας, ο Νικόλας ο Αλέφαντος, ο Ατίλλιο, ο Σάββας Θεοδωρίδης.
Πολλοί απόρησαν με την έλλειψη ενέργειας από τον κόσμο, η ταλαιπωρία ήταν σαφώς μεγάλη, η αγωνία ακόμη μεγαλύτερη, προσπαθούσαμε όμως όλοι. Στο γκολ έζησα κάτι που δεν το είχα ξαναζήσει ποτέ στη ζωή μου. Δεν νομίζω να έχω ξαναφωνάξει ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟΛ στη ζωή μου τόσο δυνατά και για τόσο μεγάλη διάρκεια. Αγκαλιαζόμασταν με τους φίλους μας, με τους άγνωστους διπλανούς μας, έβλεπες δίπλα σου δακρυσμένος την συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών μας να κλαίει. Περνούσαν από μπροστά σου όλες αυτές οι στιγμές που ανέφερα παραπάνω και μας είχαν στερήσει αυτό το συναίσθημα όλα αυτά τα χρόνια. Και μετά αυτή η αναμονή που σκότωνε, η αναμονή για την απόφαση του ΒΑΡ που έκανε τα 4 αυτά λεπτά να μοιάζουν αιώνες. Που σκέφτεσαι, όχι πάλι, δεν γίνεται. Δεν μπορεί σε μία χρονιά που έχει κυλήσει έτσι να φτάσεις πάλι στην πηγή και να μην πιεις νερό. Σκεφτόμουν τον χαμένο τελικό που έζησα στο Κάουνας, τον χαμένο τελικό φέτος στο γυναικείο πόλο, τον χαμένο ημιτελικό στο Βερολίνο, τον χαμένο τελικό πριν λίγες μέρες στα πέναλτι στο χάντμπολ και λέω όχι πάλι, δεν υπάρχει περίπτωση να μην μετρήσει. Είπαμε φέτος η μοίρα θα μας τα γυρίσει όλα πίσω. Και ο διαιτητής δείχνει σέντρα και ξανά κλάματα και ξανά πανηγύρια. Εκεί σιγουρεύτηκα ότι δεν το χάνουμε. Ότι δεν υπάρχει περίπτωση αυτό το Ευρωπαικό να μην καταλήξει στο λιμάνι του. Η τελευταία ευκαιρία της Φιορεντίνα μου έφερε στην μνήμη την ευκαιρία του Ομπαμεγιάνκ στο Έμιρειτς αλλά ο τεράστιος Κάρμο και ο απίθανος Ιμπόρα την τελειώσαν κι αυτή τη φάση. Έπειτα οι φωνές από παντού, εληξεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε, σφυυυυυυυυυυρα τοοοοοοοοοοο, σήκωσε το, το γαμημενο, δεν μπορω, δεν μπορω να περιμενω. Και έρχεται το σφύριγμα της λήξης και νιώθεις κάτι απίστευτο, κάτι που δεν έχεις ξανανιώσει στο ποδόσφαιρο και που μπορεί να μην ένιωθες και ποτέ σου.
Μετά οι πανηγυρισμοί από τους παίκτες και το τεχνικό επιτελείο, η απονομή, ο δρόμος του γυρισμού, η νέα ταλαιπωρία μέχρι να επιβιβαστούμε στο τρένο του γυρισμού αλλά ποιον ένοιαζε εκείνη τη στιγμή? Ούτε η απίστευτη ζέστη μέσα στους συρμούς που είχαμε στριμωχθεί μέχρι να φτάσουμε Φάληρο. Βλέπαμε όλοι τους πανηγυρισμούς από τον Πειραιά, βλέπαμε τα στιγμιότυπα του τελικού με την μετάδοση του Θαναηλάκη, δεν θα κοιμόμασταν σήμερα. Ευτυχώς είχα προβλέψει να πάρω άδεια από τη δουλειά την επόμενη μέρα. Δεν άντεξα όμως να πάω και στο Δημοτικό θέατρο. Είχα ξυπνήσει από τις 5.30 το πρωί, με σκάρτες 3 ώρες ύπνο και ήμουν όρθιος σχεδόν 11 ώρες μέχρι τις 4 το πρωί που έφτασα σπίτι. Βιντεάκια, live εκπομπές, συνεντεύξεις, στιγμιότυπα μέχρι που ξημέρωσε και είπαμε να κοιμηθούμε και λίγο για να συνεχίσουμε απτόητοι τις επόμενες ημέρες. Δεν σας το κρύβω, 11 μέρες μετά ακόμη βιντεάκια βλέπω.
Σαν επίλογο θα ήθελα να σας μεταφέρω κάτι που με συγκλόνισε. Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου εκτός από την εμπειρία που σας μετέφερα, είναι αυτό που είδα όταν γυρίζαμε από την Φιλαδέλφεια προς τον Περισσό για να πάρουμε τα τρένα του γυρισμού. Ξαφνικά γυρνώ δίπλα μου και βλέπω ένα παλικάρι να έχει αγκαζέ και με αργά βήματα να συνοδεύει τον ηλικιωμένο πατέρα του? Παππού του? Δεν γνωρίζω ακριβώς. Ο οποίος μάλιστα ηλικιωμένος κρατούσε στο χέρι και ένα μπαστούνι από αυτά που έχουν οι τυφλοί συνάνθρωποι μας. Εκεί άδειασα εντελώς, ήθελα να σταματήσω να πάρω μια αγκαλιά το παλικάρι και να φιλήσω τα χέρια του παππού άλλα δεν ήθελα να τους φέρω σε δύσκολη θέση. Ξεροκατάπια, σκούπισα τα μάτια και συνέχισα τον δρόμο μου.
Συγνώμη αν σας κούρασα, συγνώμη αν τα περισσότερα που έγραψα ήταν λίθοι και πλίνθοι και ξύλα και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα όπως έλεγε και ο Σωκράτης, αλλά οι σκέψεις στο μυαλό μου είναι ακόμη ένα κουβάρι και ήταν δύσκολο να τις ξεμπερδέψω, να τις βάλω σε μία τάξη και να τις αποτυπώσω σε ένα άρθρο.
ΖΗΤΩ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ
Recommended Comments