Απίστευτο κι όμως μπασκετικό! Η λογική πήγε περίπατο χτες βράδυ και το συναίσθημα πήρε το πάνω χέρι, μπασκετικές τρέλες που μας έστειλαν στη δεύτερη θέση και πάνω στους Μονεγάσκους όπως είχα προβλέψει, αν και θεωρούσα ιδανικό αντίπαλο την Εφές γιατί περνάει δύσκολα και δεν παίζει άμυνα. Η Ρεάλ χτες επιβεβαίωσε την βαθιά κρίση που περνάει (2-8 στα τελευταία 10 ματς) και έπαθε όλική καθίζηση στην τέταρτη περίοδο, με αποτέλεσμα η Μπάγερν να τους διαλύσει (13-40 στο τελευταίο δεκάλεπτο!) και να στείλει μηνυματάκι στο Σάρας για το τι τον περιμένει. Δεν υπάρχει σενάριο "η Ρεάλ διάλεξε να χάσει", όπως πολλοί...συνομωσιολόγοι γράφουν. Η ήττα αυτή δίνει στη Μακάμπι την ευκαιρία όχι μόνο να διαλέξει αντίπαλο (την Αρμάνι) αλλά και να στείλει την ομάδα του Λάσο πάνω στην Εφές. Με τίποτα δεν ήθελε κάτι τέτοιο η Ρεάλ. Η Εφές από την άλλη, έπεσε πανω σε σέρβικο πάρτι και παρόλο που το πάλεψε ο Ερυθρός Αστέρας χαμογέλασε στο τέλος δίνοντας την τελευταία πινελιά σε μια αξιόλογη σεζόν νικώντας τους πρωταθλητές σχετικά ευκολα στο τέλος.
Κοιτάω την τελική βαθμολογία και μοιάζει απίστευτο αυτό που βλέπω. Τη χρονιά που αποχώρησε ο φυσικός ηγέτης μας των τελευταίων 10 χρόνων, τη χρονιά που επιστρέψαμε Α1 μετά το "μέχρι τέλους", ουσιαστικά στην πρώτη σεζόν που το υλικό και η δουλειά του Μπαρτζώκα πήραν σάρκα και οστά, είμαστε δεύτεροι. Η συνολική αυτή προσπάθεια και το αποτέλεσμα, έχουν έναν κοινό παρονομαστή, τον κόουτς. Παρά την κριτική που του ασκήθηκε και τα πάνω-κάτω μέσα στη σεζόν, η ομάδα του σκακιστή είναι πάλι στην ελίτ της Ευρώπης και μάλιστα...με τα τσαρούχια. Ο Μπαρτζώκας χρεώενεται αυτήν την τεράστια επιτυχία για δυο κυρίως λόγους: για τη διάρκεια που είχε μέσα στη σεζόν αλλά και σε κάθε ματς το καλό μπασκετ που παίξαμε, και κατά δεύτερο, γιατί του βγήκαν τα στοιχήματα (ή μη στοιχήματα όπως λέει και ο @Nico7) που έβαλε. Αναφέρομαι σε Φαλ, Γουόκαπ και κυρίως στο ΜακΚίσικ που όπως έλεγα τον Οκτώβριο ήταν κομβικής σημασίας να μπει στην εξίσωση.
Έτερον εκάτερον όμως, τώρα Μονακό. Οι μονεγάσκοι δεν έχουν βαριά φανέλα αλλά ούτε και κοινό που θα μπορούσε να μας προβληματίσει. Έχουν όμως φτιάξει ένα πολύ αξιολογο σύνολο με ηγέτη τον Τζέιμς αλλά και πολλούς νέους παίχτες που κάνουν ζημιές. Χαλ, Μοντεγιούνας και Μπέικον είναι στην πρώτη γραμμή και μαζί με Ντιαλό συνθέτουν ένα σύνολο που υστερεί μεν σε εμπειρία, έχει όμως ενθουσιασμό και δίψα για διάκριση. Η Μονακό είναι επίσης η καλύτερη ομάδα επιθετικά όλης της σεζόν με 84 π. μ.ο., πράγμα που την καθιστά ιδιαίτερα επικίνδυνη. Συνήθως ποστάρουν με τους ψηλούς στις σετ επιθέσεις ή πανε ασφαλώς στο 1 vs. 1 με τον Τζέιμς που ανοίγει διαδρόμους γαι εύκολα πικ αλλά και weak side plays. Τρέχουν και αιφνιδιασμούς με πάνω από 70% επιτυχία, πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να έχουν κομμένο ρυθμό κυρίως για να εκτροχιαστεί ο Τζέιμς που αποτελεί ένα υπερόπλο με 18π. και 6α. μ.ο.. Αν περιορίσουμε τον οίστρο του αμερικανού, δύσκολα η Μονακό μπορεί να αποτελέσει εμπόδιο για το Φ4. Όμως, πολλά έχουν δει τα μάτια μας και ο ρόλος του φαβορί μας αγχωνει φέτος συχνά, ένω παίζουμε πιο απελευθερωμένοι όταν ξέρουμε ότι είμαστε αουτσάιντερ. Πιστεύω ότι με νίκη, έστω αγχωτική στο πρώτο ματς, ανοίγει ο δρόμος. Η σειρά πάντως είναι πιο δύσκολη από ό,τι φαίνεται και εύχομαι ο Μπαρτζώκας να τους έχει προσγειωμένους γιατί όπως έχω ξαναγράψει, η διαχείριση της ψυχολογίας σε ματς που στραβώνουν είναι το μεγαλύτερο μας ελάττωμα.
Αυτό που βλέπω και που με χαροποιεί ιδιαίτερα είναι ότι η ομάδα μας βρίσκεται σε φάση ανάκαμψης και φορμαρίσματος, όπως συμβαίνει πάντα με τις ομάδες του Μπαρτζώκα τον Απρίλιο (δες και Κούμπαν, Χίμκι και εμάς το 2013), πράγμα που σημαίνει ότι θα είμαστε σούπερ έτοιμοι για τα πλέι οφ την ερχόμενη εβδομάδα.
Και ξεκινάω να τραγουδώ "χωρίς μυαλό, μ'ένα όνειρο τρελό..."❤️
Recommended Comments