Ο Θρύλος του Πειραιά είναι εδώ, ο Βασιλιάς του μπάσκετ στην Ελλάδα είναι και πάλι στο θρόνο του με το τρίτο σερί κύπελλο στα χέρια του (12ο στην ιστορία μας), με ένα σερί 19-3 τα τελευταία δυόμιση χρόνια απέναντι στο μισητό αντίπαλο, με την 8η συνεχή νίκη στα τελευταία 8 ματς! Η τελευταία ήττα μας ήταν στη Μαδρίτη στις 26 Ιανουαρίου απέναντι στη Ρεάλ και στο άρθρο μου τότε είχα κάνει λόγο για τη στιγμή της αναγέννησης, της στροφής στη σεζόν, και από τότε δεν ξαναχάσαμε. Η ομάδα σε εκείνο το ματς, είχε παραταχθεί χωρίς ψηλούς και τον Γκος που ήταν πάλι τραυματίας, και μολονότι είχαμε βρεθεί πίσω με 26 πόντους, φτάσαμε πολύ κοντά σε μια επική ανατροπή. Εκείνος ο Θρύλος ήταν η αρχή του σημερινού μας θριάμβου. Με την υπογραφή του ενός και μοναδικού Σκακιστή των Παρκέ.
Ο Ολυμπιακός μας ξεκίνησε το ματς στο Ηράκλειο απέναντι στο βάζελο με κάποιο σχετικό...μούδιασμα κυρίως στο σουτ απέξω (έλεος) με αποτέλεσμα να έχουμε 1/14 τρίποντα στο πρώτο μισό του ματς, αρνητικό μας ρεκόρ σε οποιοδήποτε τελικό στην Ελλάδα από καταβολής Α1. Αν κάποιος έβλεπε αυτό το στατιστικό και έπρεπε να μαντέψει το σκορ, θα μας έβαζε από κάτω σίγουρα, αλλά δεν θα μπορούσε να φανταστεί το αμυντικό μας...σεμινάριο που επί 40' στραγγάλισε τον ΠΑΟ. Στο πρώτο μισό του ματς είχαμε σχεδόν διπλές κατοχές από τους αντιπάλους μας και 5 περισσότερα ριμπάουντ, πράγμα που μας κράτησε μπροστά στο σκορ μέχρι την ανάπαυλα με 25-30. Ήταν πραγματικά εκνευριστική η αστοχία μας απέξω και δεν είναι καθόλου καλό σημάδι να μην μπορείς να πιστωθείς μια τόσο καθολική αμυντική επικράτηση, με μεστές επιθέσεις που θα ανοίξουν τη διαφορά.
Σε αντίθεση όμως με στραβά ματς του πρόσφατου παρελθόντος (δες Βαλένθια και ΠΑΟ εντός και Μπασκόνια εκτός), παρά την αστοχία μας στο τρίποντο, η ομάδα δεν σου έδινε ποτέ την εντύπωση ότι έχανε τον έλεγχο του ματς. Με...μπαρτζώκεια υπομονή η Θρυλάρα ακούμπησε τη μπάλα μέσα στο ζωγραφιστό και τάισε τους φανταστικούς Φαλ (MVP με 13π.7ρ. 2α. 2κ. και 85% εντός) και Ράιτ (13π. 6ρ. 1 λάθος σε μόλις 13 λεπτά!) που σαν συμπληγάδες πέτρες έλιωσαν τους Λεσόρ και Κωστάκη, έδωσαν πολύτιμες άμυνες και έδειξαν το δρόμο στους κοντούς για κάποια επιτέλους εύστοχα σουτ από τα 6.75 (5/28 στο τέλος του ματς). Από τους ψηλούς μας πήραμε 38 πόντους ενώ στο κομμάτι της δημιουργίας δώσαμε και πάλι ρεσιτάλ αλτρουισμού και ομαδικότητας με 26 ασίστ.
Το στατιστικό που δεν αποτυπώνεται στο χαρτί όμως και που έκανε τη διαφορά σε όλο το ματς ήταν η συνέπεια μας στο αμυντικό κομμάτι, αφού επί 40' και χωρίς εξαιρέσεις, όποιος αγωνίστηκε έκοψε τον αέρα σε όποιο βάζελο βρήκε μπροστά του, υποχρεώνοντας τον ΠΑΟ συνολικά σε 19 λάθη (!) και τα αστέρια του στο σκοράρισμα σε μια βραδιά που θα θέλουν να ξεχάσουν πολύ γρήγορα. Πρωτεργάτης σε αυτό και πάλι ο Γουόκαπ που έχει ξαναβρεί το ρόλο του, κατάπιε όλους τους περιφεριακούς του ΠΑΟ και κυρίως το Ναν που είχε 4/17 σουτ, πολύ μακριά από ό,τι έχουμε δει ως τώρα. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Θωμάς είχε άθλια βραδιά στο σκορ (1/9 εντός), όπως και ο Λάρυ (0/8 τριπ.) αλλά αγωνίστηκαν 30 λεπτά ο ένας και 22 ο άλλος, δείγμα της αδιάλειπτης εμπιστοσύνης του κόουτς σε αυτούς για την εκπληκτική άμυνα που έπαιξαν.
Το κύπελλο έρχεται σαν επιστέγασμα της επιμονής του κόουτς στο πλάνο (άμυνα σεμινάριο, ανοιχτό ροτέισον, εμπιστοσύνη για πολυμορφία στο σκορ, ελέω έλλειψης...Τζέιμς), είναι όμως και δείγμα της προσαρμοστικότητας που δείξαμε στα νέα δεδομένα που προέκυψαν από τους τραυματισμούς, της μετακίνησης του Παπ στη δεύτερη πεντάδα (κόντεψε να σκάσει, τώρα είναι πάλι αποδοτικός) και βέβαια της προσθήκης του αθλητικού πενταριού που μας έλειπε. Ταυτόχρονα ο Πετρούσεφ (10π.2ρ.2α σε 20') φαίνεται να δένει ολοένα και περισσότερο με το σύνολο, παίζει φανταστικά στο 4 κυρίως μαζί με Ράιτ, έχει τρίποντο, παίζει άμυνα. Ο ΝΜΛ είναι επίσης ένα πλας με εκπληκτική αφοσίωση στο πλάνο (3π.3α σε 10'). Η ομάδα έχει βρει το δρόμο της και απορροφά με χαρακτηριστική ευκολία πλέον τις κακοτοπιές. Προσδεθείτε γιατί ξημερώνει μια πολύ όμορφη Δευτέρα και ένα ακόμα ωραιότερο end of season που (ίσως) θα μας καταπλήξει. ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
ΥΓ1. Σε πλήρη αντίθεση με τις...Κασσάνδρες που έβλεπαν φαντάσματα από τις εποχές του Βασιλακόπουλου, οι διαιτητές του ματς ήταν απλά φανταστικοί. Έκαναν ελάχιστα λάθη (μέτρησα 3 κατά και 2 υπέρ μας) και κράτησαν υπό έλεγχο ένα πολύ δύσκολο ματς (λόγω του μπασκετικού ξύλου που έπεφτε αθρόα). Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν το περίμενα, δεδομένου του επιπέδου της ελληνικής διαιτησίας. Ίσως το καλύτερο ματς που είδαμε στην εποχή του Λιόλου. Και εις ανώτερα.
ΥΓ2. Ο Μπαρτζώκας στη συνέντευξη τύπου μετά τον τελικό είπε ότι δεν έχει καμία σημασία η γκρίνια στα social media, όσοι αγαπούν την ομάδα δεν την αμφισβήτησαν στα δύσκολα.
ΥΓ3. Η φάτσα του ηγέτη που αποχωρεί με το κυπελλάκι της δεύτερης θέσης από το παρκέ με κατεβασμένο κεφάλι, είναι η ταμπέλα ΜΕΜΕ του τελικού: ηγέτης με 19 λεπτά και 3 πόντους δεν είναι κανένας, σόρρυ κιόλας, μπρο.
Recommended Comments