Πριν το ματς έγραφα για το άγχος και την αδιανόητη πίεση που έπρεπε να διαχειριστεί η ομάδα στο Φ4 και ειδικά στον τελικό, στο δυσκολότερο ματς που δώσαμε τα τελευταία 5 χρόνια από πλευράς σημαντικότητας. Δεν υπάρχουν ...μονόδρομοι στον αθλητισμό και η ήττα είναι μέρος του παιχνιδιού, όμως κακά τα ψέμματα μια ήττα χτες θα μας έστελνε πίσω στην εσωστρέφια, στη γκρίνια και αντιμέτωπους με τεράστια προβλήματα στο θέμα της διαχείρισης της ομάδας σε όλα τα επίπεδα, για δύο κυρίως λόγους: γιατί θυσιάσαμε μεγάλο μέρος των ονείρων μας τα τελευταία 3 χρόνια για να φύγει ο Βασιλακόπουλος από τη μέση, αλλά και γιατί κάθε ήττα από το βάζελο είναι τη δεδομένη χρονική στιγμή βαριά και ασήκωτη. Τουλάχιστον ήταν μέχρι χτες και ο φόβος για αλυσιδωτές αντιδράσεις ορατός (μέχρι και για πάρκινγκ μίλησαν ορισμένοι - έλεος).
Το χτεσινό ματς ήταν δύσκολο να κερδιθεί γιατί δεν παίζαμε μόνο με τα βαζέλια (σημείωση, όποιος συνεχίζει να τους θεωρεί ομαδούλα δεν καταλαβαίνει από μπάσκετ, σαφής η βελτίωση εδώ και δυο μήνες). Παίζαμε με το παρελθόν και τους δαίμονές μας, με αντίπαλο την πίεση του φαβορί αλλά και της κατάρας των 5 άτιτλων σεζόν. Με τη δίψα για τη δικαίωση του "Μέχρι Τέλους". Τα δάκρυα του Παπ στο τέλος ήταν δάκρυα όλων μας, χαράς αλλά και ανακούφισης. Αυτή η ομάδα όμως δεν είναι ένα τυχαίο σύνολο και είναι πλέον έτοιμη για συνεχή ανοδική πορεία.
Στο καθαρά μπασκετικό κομμάτι είναι σαφές στα μάτια μου (ξανά) ότι η άμυνα μας είναι η πηγή της ενέργειας για την επίθεση . Επί 3 δεκάλεπτα ο Μπαρτζώκας έψαχνε να βρει λύση και να σπάσει το γόρδιο δεσμό που του έθεσε ο Πρίφτης, ειδικά όταν έπαιζε με 3 κοντούς που έκαναν μεγάλη ζημιά ακόμα και όταν ο Παπαγιάννης ήταν στον πάγκο. Όσο πέρναγε η ώρα και δεν μπορούσαμε να ακουμπήσουμε τη μπάλα στο Φαλ, πηγαίναμε σε νωχελικές άμυνες, με συνεχείς αλλαγές στα σκριν, σαν να βαριόμασταν. Δεν βαριόμασταν όμως, είχαμε κομμένα πόδια από το "πρέπει" που μας έτρωγε! Ο Ντόρσει έκανε εκπληκτικό ματς από την αρχή και πολύς κόσμος άρχισε να κράζει, γιατί έμεινε στον πάγκο όλο το 2ο δεκάλεπτο. Ο σκακιστής όμως ξέρει και να είσατε βέβαιοι ότι αν τον είχε αφήσει μέσα, η έκβαση του αγώνα θα ήταν διαφορετική. Ο Ντόρσει τον δικαίωσε γιατί μπήκε μέσα με όρεξη μέχρι το τέλος του ματς και πρόσφερε μαζί με τον αδιανόητο Γουόκαπ άμυνα και σκορ. Ο Μπαρτζώκας σε αντίθεση με το ματς του ΣΕΦ, έδειξε και κάτι άλλο: όταν οι βάζελοι προηγήθηκαν με 12 δεν έχασε την ψυχραιμία του και έδωσε το σύνθημα: υπομονή. Και άμυνα. Βρήκε τη χρυσή πεντάδα για τα μετόπισθεν που έπιασε το βάζελο απο λαιμό και τον εξόντωσε. Δεν έβαλαν ούτε ένα καλάθι εντός παιδιάς σε ολοκληρο το τέταρτο δεκάλεπτο. Τεράστιο το ρίσκο να κρατήσει τον εξαιρετικό Σλούκα στον πάγκο για να δώσει βάση στην άμυνα και να πορευτεί με Ντόρσει, Μακίσικ και Μάρτιν. Έσπρωξε το Σάσα στα όρια του (αν είχαμε Έισι θα ήταν όλα πολύ διαφορετικά) αλλά ο ελληνο-βούλγαρος σταρ αντάμειψε την εμπιστοσύνη με μια...βουτιά και ένα φόλοου που έγειραν την πλάστιγγα οριστικά υπέρ μας.
Η πρώτη κούπα της χρονιάς είναι η τεράστια δικαίωση των αδερφών Αγγελόπουλων. Κόντρα σε όλους και σε όλα, με υπομονή και πίστη στο πλάνο, φέρνουν την ομάδα σήμερα εκεί που όλοι τη θέλουμε, στην κορυφή. Υπομονή πρέπει να δείχνουμε κι εμείς στις κακοτοπιές και να στηρίζουμε την ομάδα στις ήττες. Ο δρόμος είναι ανοιχτός πλέον, τα καλύτερα έρχονται.
ΥΓ1. Κανείς από εμάς δεν ξέρει καλύτερα το μπάσκετ από τον Μπαρτζώκα αν και θεωρώ την καλοπροαίρετη κριτική βασικό συστατικό της βελτίωσης και η αλήθεια είναι ότι εχτές πήρε ένα πολύ δύσκολο ματς με σωστές κινήσεις και ψυχραιμία ελέφαντα. Κάνοντας ασφαλώς και λάθη, όπως όλοι.
ΥΓ2. Αξιόλογη η διατησία παρά τα λάθη και οφείλω να ομολογήσω ότι δεν το περίμενα. Έπαιξαν πραγματικά 50-50, είχα πολλά χρόνια να το δω αυτό σε ματς με τον ποα.
ΥΓ3. Μπράβο στο Λιόλιο για τη διοργάνωση, μπορεί και καλύτερα αλλά δεν έχω αμφιβολία πλέον ότι είμαστε σε καλό δρόμο.
Recommended Comments