Το κείμενο αυτό είναι για τον κόουτς. Για τη μαγκιά αλλά και για την μπασκετική ευφυΐα. Για το θάρρος αλλά και την αληθινή αγάπη του για την ομάδα. Είναι για τους Σλούκα και Γουόκαπ που είναι παίχτες σπάνιας αξίας αλλά και παρακαταθήκης για το μέλλον (κυρίως ο Αμερικανός) γιατί υπάρχουν ακόμα περιθώρια βελτίωσης. Ο Γουοκάπ δεν ήταν μόνο καταλύτης προχτές, είναι ο MVP ολόκληρης της σειράς. Το κείμενο αυτό είναι για τον αγαπημένο μας "εργάτη", Σακ ΜακΚίσικ. Είναι και για το συγκλονιστικό κόσμο του Θρύλου, που έκανε υπομονή (όσο έκανε) και στάθηκε δίπλα στην ομάδα στα δύσκολα όχι μόνο προχτές, αλλά τα τελευταία χρόνια.
Άργησα να γράψω γιατί η δουλειά μου δεν μου το επέτρεψε αλλά ήμουν και συναισθηματικά φορτισμένος μπροστά στην απίστευτη επιτυχία. Ξυπνάω κάθε πρωί και η γλυκία σκέψη του φάιναλ 4 χαϊδεύει το μυαλό μου. Φάιναλ 4! Ο Μπαρτζώκας στη συνέντευξη τύπου μετά το ματς είπε: "η πιο σημαντική στιγμή στη σειρά ήταν όταν μετά το δεύτερο ματς ο κόσμος μας αποθέωσε. Από τον κόσμο πήραμε τη δύναμη για την ανατροπή και το Φ4". Αλλά δεν είναι μόνο αυτό που μας οδήγησε στην τελική φάση ύστερα από 5 χρόνια. Είναι η νηφαλιότητα και η ψυχραιμία που έδειξε όταν το ματς άρχισε να στραβώνει, η πίστη στο πλάνο, η διπλωματία με τους διαιτητές, η εμπιστοσύνη στο Σακίλ, το απίστευτο ροτέισον που έβαλε στη Μονακό ακόμη πιο δύσκολα από ότι η Μονακό σε εμάς. Τρία τα στοιχεία του Μπαρτζωκισμού έκριναν το ματς:
1. Ο ΜακΚίσικ. Ο Σακιλ (MVP του ματς με 18π. 2α 2ρ.) δεν είχε καλή παρουσία μέχρι τώρα στη σειρά, ήταν ασταθής και χωρίς ενέργεια. Δεν ξέρω τι γίνεται με την πάρτη του αλλά όποτε η ομάδα είναι με την πλάτη στον τοίχο, θα βγει μπροστά και θα καθαρίσει για όλους. Με προσωπικούς πόντους και άμυνα αφύπνισε την ομάδα από τον επιθετικό λήθαργο και την απάλλαξε από το υπερβολικό άγχος που μας είχε κόψει τα πόδια.
2. Οι βολές. Σε αντίθεση με ο,τι είδαμε στα προηγούμενα ματς, η ομάδα παρουσιάστηκε μεταμορφωμένη σε αυτό το κομμάτι και είναι γεγονός ότι οι λεπτομέρειες θα κρίνουν ένα 5ο ματς στα πλέι οφ! Σουτάραμε 21/24 (87,5%) ενώ στα πρώτα 4 ματς είχαμε το πενιχρό 66,3. Λίγο περισσότερο άστοχοι να είμασταν το Φ4 πολύ πιθανό να είχε πάει περίπατο.
3. Το πικ εντ ρολ και ο ελεύεθερος Σλούκας. Ο Χασάν Μάρτιν έλλειψε πολύ από την ομάδα στα πρωτα ματς γιατί ο Αμερικανός είναι ιδανικός για να απελευθερώνει τη δημιουργικότητα του Σλούκα στο πικ ψηλά, όχι μόνο για να ξεκουράζει το Φαλ. Αν τον είχαμε στα 4 πρώτα ματς, πολύ πιθανό να είχαμε καθαρίσει νωρίτερα. Ο Σλούκας από την άλλη, ειδικά μόλις αποβλήθηκε ο Λι, πήρε την ομάδα στην πλάτη του και την κουβάλησε εκ του ασφαλούς στο Βελιγράδι. Είναι λίγο οτιδήποτε κι αν πω για αυτόν, πραγματικός ηγέτης. Σπανούλης δεν θα είναι ποτέ κανένας αλλά...
Τόμας Γούκαπ, ο βασιλιάς των πλέι οφ, τι άλλο να προσθέσω; Ότι είχε 5 λάθη σε 135 λεπτά που αγωνίστηκε; Ότι σουταρε με 43,6% απέξω, σε αντίθεση με ό,τι είχε δείξει στην κανονική περίοδο; Ότι εξαφάνισε τον Τζέιμς στο πρώτο και στο τρίτο ματς; Ότι έγινε σημείο αναφοράς για κάθε επιθετικό μας πλάνο, πέρα από την άμυνα; Το εκπληκτικό με αυτόν είναι ότι έχει ακόμα περιθώρια βελτίωσης! Και το βλέπεις! Κάθε ματς και καλύτερος, κάθε ματς και πιο ουσιαστικός σε ολόκληρο το παρκέ, ευλογία να τον έχουμε στην ομάδα, τι να πω και για Μπαρτζώκα που τον διάλεξε την καταλληλότερη στιγμή. Παίζει τοπ, στο τοπ επίπεδο, με μια διαύγεια που θα εξέπληττε και τον πιο έμπειρο αντίπαλό του. Τελευταία φορά που είχαμε έναν τόσο επιδραστικό πλέι μέικερ (Έισι Λο) ξέρετε τί έγινε...
Θα σταθώ μια στιγμή στην απίστευτη Μονακό και στη διαιτησία του 5ου ματς. Οι Μονεγάσκοι, είναι αυτή τη στιγμή ίσως η ομάδα που παίζει το 2ο καλύτερο μπάσκετ στην Ευρώπη. Με έναν εξαιρετικό προπονητή, πολλούς εργάτες και έναν απόλυτο σταρ, έβαλε στον Ολυμπιακό πολύ δύσκολα (επί 30 λεπτά ήταν το αφεντικό και το ματς ήταν δικό τους) και απέδειξε ότι δικαίως η σειρά αυτή ήταν η δυσκολότερη των πλέι οφ, και η πιο θεαματική καθαρά. Αλλά δεν ήταν μόνο ο Τζέιμς (τεράστιο ρισπέκτ, σοβαρός και ποτέ προκλητικός) που ξεπέρασε τις προσδοκίες του Πριγκηπάτου: οι Μπέικον και Λι έκαναν απίστευτη σειρά, ενώ στο προχτεσινό ματς ο Ουαταρά παραλίγο να μας κάνει τη ζημιά με 5/6 τρίποντα. Η Μονακό έσπασε μόνο στο τέλος υπό την πίεση της εμπειρίας των δικών μας, της φανέλας που δεν μπορούσε να δεχτεί την αποτυχία και βέβαια του κόσμου. Και επί 35 σχεδόν λεπτά, η γαλλική ομάδα πέρα από τη διαφορά που προσπάθησε να χτίσει, απαντούσε σε κάθε χτύπημα δικό μας, αμέσως με δικό της. Σκληρή άμυνα και επίθεση απαλλαγμένη από οποιοδήποτε άγχος αφού δεν είχαν πλέον τίποτα να χάσουν και το άγχος είχε μεταφερθεί σε εμάς μετά το 2-2. Πιστεύω ότι η Μονακό ήταν ομάδα Φ4, και αν είχε πέσει με Μπαρτσελόνα ή Εφές θα τις είχε αποκλείσει (η Ρεάλ είναι μυστήριο). Αυτό δίνει ακόμα μεγαλύτερη αξία στη νίκη-πρόκριση του Θρύλου. Οι παίχτες μας έχουν περάσει δια πυρός και σιδήρου και δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα στο Φ4, ίσως ο δυσκολότερος αντιπαλος να ήταν οι Μονεγάσκοι.
Ο Λαμόνικα από την άλλη απέδειξε, αν χρειαζόταν να το κάνει, γιατί είναι ο μεγαλύτερος όλων στο ευρωπαϊκό στερέωμα τα τελευταία 20 χρόνια. Η εμπειρία του έδωσε σιγουριά και στους άλλους δυο (Ραντοβιτς και Ε. Πέρεθ) αλλά και στους παίχτες και σε ένα ματς εξαιρετικά δυσκολο (ίσως το πιο δύσκολο όλης της ΕΛ στη σεζόν μέχρι τώρα), τα λάθη ήταν ελάχιστα (3 συνολικά) και μάλιστα όλα υπέρ μας. Δεν υπάρχει φάουλ του Μοντεγιούνας στο Φαλ στο 1ο δεκάλεπτο σε διεκδίκιση ριμπάουντ, αλλά ούτε και το καλάθι και φάουλ του Μαρτίν από το Βέστερμαν που δεν τον ακουμπάει καθόλου στη 2η περίοδο. Τέλος, δεν υπάρχει φάουλ στο Σλούκα από το Λι 6:09 πριν τη λήξη του 4ου δεκαλέπτου (5ο και καθοριστικό φάουλ). Τα φάουλ στο Τζέιμς, για τα οποία πολλά αστεία γράφτηκαν, μπορεί ορισμένα να κρίνονται ως υπερβολικά αλλά είναι φάουλ που σφυρίζονται, ειδικά όταν ο παίχτης ξέρει να τα παίρνει. Αν και με μια πρώτη ματιά ο αριθμός των φάουλ (17-28) θα μπορούσε ευκολα να υποδηλώσει "διαιτησία έδρας" (σιχαμένος όρος), η αλήθεια είναι ότι μεγάλο μέρος του παιχνιδιού της Μονακό βασίστηκε στην ασφυκτική πίεση στη μπάλα αλλά και σε όλα τα πικ που έσπασαν ενίοτε με αποτυχία, δηλαδή κάνοντας φάουλ. Σε αντίθεση με τα προηγούμενα ματς, οι διαιτητές σφύριξαν με το ίδιο μέτρο όλο το ματς και δεν επέτρεψαν στους Γάλλους να το εκτροχιάσουν.
Recommended Comments