.jpg.c28e69299e489fb77924cdf37c53dbb9.jpg)
Έχουν περάσει πολλές ώρες από το μαγικό, αδιανόητο, ηδονικό τρίποντο του Κώστα Σλούκα στη Σινάν Ερντέμ αρένα της Πόλης, και δεν μπορώ να πω ότι έχω ηρεμήσει. Η χτεσινή εμφάνιση του ερυθρόλευκου πόιντ γκαρντ είναι ίσως η πιο σπουδαία της καριέρας του και αυτό που κάνει στο τέλος με το τρίποντο είναι ένα buzzer beater όχι μόνο ενάντια στον ταλαίπωρο Χέιζ-Ντέιβις αλλά είναι και στη μάπα όλων όσων αμπάσκετων τον χλεύασαν μέσα στη σεζόν και δη τον τελευταίο μήνα. Ο Σλούκας πήρε την ομάδα ολόκληρη στην πλάτη του σαν ένας πραγματικός ηγέτης σε ένα πολύ δύσκολο βράδυ, και με 25 πόντους (6/6 διπ. 3/6 τριπ, 4/4 βολές), 4 ριμπάουντ και 6 ασίστ την οδήγησε σε έναν ιστορικό θρίαμβο. Οι μισοί πόντοι μας σχεδόν, πέρασαν από τα χέρια του και τα λόγια πραγματικά σήμερα στερεύουν για αυτόν. Το τρίποντο που μας έστειλε στα ταβάνια και στα πατώματα, μπαίνει δικαιωματικά δίπλα σε ιστορικές στιγμές της ομάδας, όπως το τρίποντο του Πρίντεζη με τη Μπαρτσελόνα το 2015, το πεταχτάρι, τα τρίποντα του Σπανούλη στο ΟΑΚΑ. Και όπως ο Θρύλος V-Span...μαρμάρωσε τα βαζέλια το 2016, έτσι και ο Σλούκας χτες βράδυ έφτιαξε τη δική του συλλογή από αγάλματα στην Πόλη.
Το ματς δεν διέφερε ιδιαίτερα από ό,τι είχαμε δει στο ΣΕΦ την Παρασκευή. Η Φενέρ έπαιξε εκπληκτική άμυνα πάνω στο Σάσα (17π. 4ρ.), εξουδετέρωσε το Γουόκαπ (2π. 1/8 σουτ) και τον Κάνααν (2π. 2λ.) που δεν μπόρεσαν ποτέ να μπουν στο ματς, αλλά και το ντεφορμέ Κώστα Παπανικολάου (6π. 0/5 τριπ.), πιέζοντας ξανά τη μπάλα στα όρια του φάουλ σε κάθε επίθεση μας (μόλις 16 ασίστ πάλι) και κλείνοντας το ζωγραφιστό με ιδιαίτερη επιτυχία εκτροχιάζοντας σταδιακά και τον αγχωμένο Φαλ (5π. 6ρ. σε 21 λεπτά). Η Φενέρ όπως και στο game 2, είχε ξεκάθαρο πλάνο να πάει σε αργό ρυθμό και να χρησιμοποιήσει τον Καλάθη σαν δόλωμα για τις close out αλλά και για όλες τις επιθέσεις που έβγαζαν mismatch, με τον Ντόρσει να είναι σε εκπληκτική βραδιά και να απειλεί συνεχώς από την περιφέρεια.
Το κλειδί για εμάς όπως είχα προβλέψει, ήταν ο έλεγχος του ρυθμού και των ριμπάουντ, και αν στο πρώτο κομμάτι αποτύχαμε μέχρι ένα σημείο, στον τομέα των ριμπάουντ αυτή τη φορά κυριαρχήσαμε 39-34 αφού οι παίχτες επέδειξαν ιδαίτερο πάθος στη διεκδίκιση των...σκουπιδιών ανατρέποντας κατά βάση τη συνθήκη του 2ου ματς. Έτσι χτες πήγαμε σε 64 κατοχές, 2 περισσότερες από τους Τούρκους. Το ματς στράβωσε για τα καλά όταν βρεθήκαμε πίσω με 9 εφτάμιση λεπτά πριν το τέλος (60-51) αλλά η ομάδα στο σημείο εκείνο βασίστηκε επιτέλους σε αυτό που είναι γραμμένο βαθιά στο DNA μας εδώ και τουλάχιστον 25 χρόνια: την αμυνάρα. Το καλάθι σκεπάστηκε και οι αλλαγές στην άμυνα έφερναν σχεδόν πάντα τους παίχτες της Φενέρ αντιμέτωπους με double team. O Μπαρτζώκας πήγε σε φλατ άμυνες σε όλο το ματς και αποφάσισε να μην παίξει ποτέ under ρισκάροντας πάλι το επιθετικό ριμπάουντ των Τούρκων, αλλά εφάρμοσε και κάτι άλλο: έβαλε τους ψηλούς να μαρκάρουν τα γκαρντ της Φενέρ. Ο Μπλακ (φοβερή δουλειά και στην επίθεση) έπαιξε πάνω σε Ντόρσει και Γκούντουριτς αλλά και τα 3άρια μας συχνά πήγαν κατευθείαν πάνω στους κοντούς σε άμυνα 2vs2, ίδια με αυτή του Ιτούδη. Η διαφορά ήταν ότι εμείς είχαμε το Σλούκα σε απίστευτο βράδυ, ενώ η Φενέρ πέρα από τον Ντόρσει δεν πήρε τα αναμενόμενα στο σκοράρισμα από τους υπόλοιπους.
Δεν ξέρω αν η σειρά θα κλείσει αύριο στην Πόλη. Θεωρητικά ναι, αφού οι Τούρκοι είναι με εντελώς τσακισμένο ηθικό και με την πλάτη στον τοίχο. Είναι όμως αληθεια ότι καμία άλλη ομάδα δεν μας έχει βάλει τόσο δύσκολα όσο αυτοί φέτος, περιορίζοντας δραστικά τη δημιουργία μας. Η Φενέρ είναι ένας αντίπαλος τελικά πολύ ισχυρότερος από ό,τι φάνηκε στο τέλος της ρέγκιουλαρ και μας κάνει τεράστιο καλό που τους συναντήσαμε τώρα (αντί να έχουμε Ζαλγκίρις ή Μπασκόνια) γιατί μας δίνεται η χρυσή ευκαιρία να δουλέψουμε και στο κομμάτι της ανταγωνιστικότητας αλλά και στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι. Οι δυσκολίες σε κάνουν να δουλεύεις και να βελτιώνεσαι, στις νίκες επαναπαύεσαι.
ΥΓ. Μέτριοι οι διαιτητές Μπελόσεβιτς, Μπολτάουζερ και Πέρεθ, αλλά ειλικρινά το λέω, δεν ξέρω αν είναι ανθρωπίνως δυνατό να σφυρίξει κάποιος καλύτερα. Και εξηγώ, επειδή έχω βρεθεί σε τέτοια ματς των πλέι οφ πολλές φορές: όταν παίζεται τέτοιο μπασκετικό ξυλο (η Φένερ το έκανε εξαρχής), έχεις 4-5 επαφές σε κάθε φάση που πρέπει να αξιολογηθούν. Αυτό αυτόματα αυξάνει δύο πράγματα: τα λάθη των διαιτητών και την ανοχή στις περισσότερες επαφές, αφού αν σφυριχτούν τα πάντα, το ματς δεν θα τελειώσει. Ας είμαστε υπομονετικοί με τη διαιτησία, χτες έγιναν και αρκετά λάθη υπέρ μας.
ΥΓ2. Συγκλονιστική η περιγραφή του τέλους του ματς από το σχολιαστή στην Euroleague TV με ένα επικό «Καλημέρα, καλησπέρα, καληνύχτα!» που θα μνημονεύουμε για χρόνια.
YΓ3. Στη λάθος πάσα του Γουόκαπ στο τέλος, πάγωσε το αίμα στις φλέβες μας και μπασκετικά φαντάσματα εμφανίστηκαν μπροστά μας. Στο σημείο εκείνο ήμουν σχεδόν βέβαιος ότι το ματς είχε χαθεί και είναι τεράστιο το κοντράστ συναισθημάτων με το τέλος του αγώνα που με βρήκε στο πάτωμα να ουρλιάζω «ναι ρε Σλούκα, ναι ρε αγόρι μου!!»
ΥΓ4. Στα μάτια του σκακιστή των παρκέ στη φωτογραφία που παραθέτω, είναι αποτυπωμένο το πάθος και η αγωνία, η λατρεία αλλά και η λύτρωση όλων μας. Ό,τι και αν συμβεί στο τέλος, είναι από τις πιο συγκλονιστικές σεζόν που ζήσαμε ποτέ και αυτό δεν θα το αλλάξει το αποτέλεσμα.
Τα λέμε την Παρασκευή, να είστε καλά!
Περιμένουμε τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σας εδώ:
Recommended Comments