«Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος…» λέει ο Καβάφης σε ένα από το πιο γνωστά του ποιήματα, για να γεμίζεις με εμπειρίες και να πορεύεσαι πιο ώριμος αλλά και ευτυχής για το όμορφο ταξίδι. Και είναι αλήθεια ότι φετινό ταξίδι του Θρύλου ειναι από τα ωραιότερα, κυρίως ίσως γιατί τόσο απρόσμενο.
Ξεκινάω με αυτή τη θετική προσέγγιση γιατί πραγματικά ο,τι κι αν συμβεί από δω και πέρα, θα πρέπει να είμαστε περήφανοι για αυτήν την ομάδα. Είμαστε όμως εδώ για να παλέψουμε, η φανέλα ειναι πολύ βαριά αλλά και η δίψα τεράστια, και όπως έχουμε ξαναδεί ο Ολυμπιακός ξέρει φέτος να σηκώνεται μετά από βαριές ήττες. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα τη Μονακό τόσο βελτιωμένη και εμάς τόσο κακούς. Βγήκε πάλι χτες το χειρότερο μας ελάττωμα: η απώλεια ψύχραιμης αντίδρασης όταν το ματς στραβώνει. Όλα τα ματς που γυρίσαμε φέτος, το κάναμε με υπομονή. Χτες η υπομονή πήγε περίπατο και η σειρά δυσκόλεψε ξαφνικά ενώ οι Γάλλοι έδωσαν δείγμα γραφής μιας πολύ αξιόλογης ομάδας που θα μας βάλει δύσκολα και στα δυο επόμενα παιχνίδια.
Βαριά και ασήκωτη η ήττα χτες από μια ομάδα σαφώς ανώτερη από εμάς επί 30 λεπτά, με σούπερ Τζέιμς (αναμενόμενο) αλλά και με ρολίστες όπως ο Αντζουιτς που έκαναν τεράστια ζημιά. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση το χτεσινοβραδινό δράμα, η ομάδα προσπάθησε να το πάρει με την επίθεση όταν στράβωσε και βρήκε ρυθμό ο Μπέικον στην αρχή και μετά ο Τζέιμς. Πράγμα εξαιρετικά δύσκολο γιατί φέτος, με εξαίρεση τα ματς με Μακάμπι και βαζελο στο ΣΕΦ, ποτέ δεν πήραμε ενέργεια από την επίθεση μας. Ως δια μαγείας εξαφανιστήκαμε από την άμυνα στο δεύτερο δεκάλεπτο, χαλαρώσαμε σαν να είχε τελειώσει το παραμύθι, αφήσαμε χώρους για spacing στους Γάλλους που χτύπησαν με πολλά όπλα αλλά κυρίως με υπομονή, αυτό που έλλειπε από εμάς, κι ας το έλεγε ο Μπαρτζώκας στα τάιμ αουτ. Patience, guys. Αλλά εμείς ντρίπλα στη ντρίπλα αντί για γρήγορες πάσες, βιαστικά πικ ψηλά, spacing για επιθέσεις close out ούτε λόγος με ελάχιστες εξαιρέσεις, βεβιασμένες προσπάθειες και έργο που το έχουμε ξαναδεί φέτος σε ματς που δεν μας βγαίνουν. Ο Σάσα Ομπράντοβιτς από την άλλη δεν είναι τυχαίος προπονητής, έχει μεταμορφώσει ένα άναρχο σύνολο σε ομάδα με αρχές αλλά και φονικά ένστικτα. Όταν είδε ότι δεν του έβγαινε το σχήμα με Μοντεγιουνας, τον απομάκρυνε από τη ρακέτα και ανέβασε στο 4 τον Μπέικον που μας…τηγάνισε. Μετά τον ξανακατέβασε στο 3 για να έχει χώρο ο Τζέιμς που στο μεταξύ είχε αρχίσει να γράφει από παντού. Τα double team είναι μεγάλο ρίσκο πάνω στο Τζέιμς γιατί ανοίγει δρόμος για φονιάδες από έξω. Ο Ομπράντοβιτς βρήκε και τον άσημο Αντζουιτς σε μέρα καριέρας και για εμάς ήταν πλέον πολύ αργά. Ο σκακιστής προσπάθησε αλλά η ομάδα είχε κομμένα πόδια από τη διαφορά που αντί να μικραίνει, μεγάλωνε. Επίσης η πίεση στη μπάλα μας αποδιοργάνωσε πλήρως στο τρίτο δεκάλεπτο, όπως είχε συμβεί στα δυο ματς με τον Αστέρα. Η βιασύνη και το αγχος μας κυρίευσαν γιατί θέλαμε να φτάσουμε στην πηγή γρήγορα και οι Μονεγάσκοι το ήξεραν ότι με 2-0 δεν υπήρχε αύριο. Το μπάσκετ όμως θέλει υπομονή και συγκέντρωση. Τα πλέι οφ είναι ειδική κατάσταση και συνθήκη για όλους όσοι συμμετέχουν στο ματς (και για τους διαιτητές), και τα 20 λάθη μας αλλά και η αδιανόητη αστοχία στις βολές (14/23) είναι ενδεικτικά μιας αστείας χαλαρότητας που μας διέκρινε. Αν προσέξατε στο πρώτο ματς η ομάδα είχε και τα δυο αυτά στοιχεία, και συγκέντρωση (κυρίως στο αμυντικό πλάνο για να βγει εκτός ρυθμού ο πρώην βαζελος), και υπομονή στην επίθεση. Ήταν επόμενο να κερδίσουμε την Τετάρτη γιατί είμαστε καλύτερη ομάδα από τη Μονακό συνολικά και κάναμε ο,τι ακριβώς χρειαζόταν, πράγμα που δεν συνέβη χτες.
Σύντομη αναφορά στους διαιτητές:
Σε αντίθεση με την Τετάρτη το χτεσινό ματς ήταν πολύ πιο δύσκολο και έγιναν λάθη (4-2 κατά μας, τα θεωρώ πολλά για αγώνα πλέι οφ). Όταν μιλάω για λάθη, αναφέρομαι σε επεισόδια που δεν αντέχουν σε άλλη ερμηνεία, όχι σε φάσεις που θα μπορούσες να πεις 50-50. Για αυτό και η διαιτησία του Λαμονικα και των βοηθών του ήταν μέτρια χτες. Βέβαια δεν καθόρισε τίποτα, και όταν παίζεις τόσο άσχημα είναι εκτός τόπου να μιλάμε για τους διαιτητές. Πιστεύω όμως ότι από κάθε άποψη και στα δυο ματς οι διαιτητές ήταν δίκαιοι συνολικά και κέρδισαν οι ομάδες που έπαιξαν σαφώς καλύτερα.
Πάμε τώρα στο Μονακό να παίξουμε για αυτό που πραγματικά αξίζουμε, δηλαδή μια θέση στην τετράδα. Αν η Μονακό μας κερδίσει ακόμα δυο φορές θα σημαίνει με βεβαιότητα ότι αξίζει να βρεθεί αυτή στο Βελιγράδι. Το ότι έσπασε η έδρα μας δεν είναι καταστροφή και θεωρώ ότι ακόμα και με ήττα στο game 3, μια χαρά μπορούμε να πάμε για ανατροπή στο game 4. Το κάναμε και το 2017 μέσα στην Πόλη με την Εφες. Η προσοχή μας στη Γαλλία θα πρέπει να έχει γνώμονα την καλή μας άμυνα και κυρίως την εξουδετέρωση του Τζέιμς που έχει κάνει ζημιές και στο παρελθόν στα πλέι οφ με τη Μπασκονια και σεληνιάζεται με τέτοια παιχνίδια.
Κλείνω με αναφορά στο λαό του Θρύλου. Είμαι πολύ περήφανος που έχουμε τέτοιο κοινό, απόδειξη ότι η καφρίλα μπορεί να δώσει τη θέση της στο οπαδικό πάθος που αναζητάμε ως ομάδα και οι οπαδοί της ομάδας απέδειξαν περίτρανα και στα δυο ματς ότι μπορούν να σταθούν δίπλα στους παίχτες στα δύσκολα. Έχουν όλοι αγκαλιάσει την προσπάθεια του Μπαρτζώκα και των παικτών ο,τι κι αν γίνεται και αυτό έχει παρά πολλά χρόνια να συμβεί, σε τέτοιο σημείο ίσως από τα 90s. Πάμε γερά, όλοι μαζί μια γροθιά να ζήσουμε το όνειρο! Τίποτα δεν έχει χαθεί.
Recommended Comments