Όπως πολλοί περιμέναμε ο Ολυμπιακός δεν παρουσίασε την ένταση και την ενγρήγορση που μας έχει συνηθίσει στο Μονακό και, όπως έχει αποδειχθεί πολλάκις στη διοργάνωση φέτος, όταν υπάρχει διαφορά στο κίνητρο πολύ λίγα μπορούν να σώσουν οι διαφορές δυναμικής.
Η ομάδα ξεκίνησε τον αγώνα με μεγάλη χαλαρότητα στα μετόπισθεν δίνοντας την πρωτοβουλία στη Μονακό και αφήνοντας στην Αθήνα την ένταση και τα active hands που έχουμε συνηθίσει (1 φάουλ πρώτη περίοδο). Επιθετικά δεν υπήρχε η έντονη κινητικότητα μακρυά από την μπάλα με τους παίχτες να καταλήγουν σε iso παιχνίδι, να ντριμπλάρουν και να σουτάρουν περισσότερο πράγμα που δεν έχουν συνηθίσει να έχουν στο play book φέτος. Τα πρώτα κλεψίμματα και τα εύκολα καλάθια που δεχόμασταν απλά έκαναν τα πράγματα χειρότερα και στη δεύτερη περίοδο οι Μονεγάσκοι αναθάρρησαν, πήραν το μομέντουμ και εμείς τους κοιτάγαμε σαν μπερδεμένοι κομπάρσοι σε παραγωγή β' διαλογής.
Ένας βασικός λόγος που το σκόρ δεν ξέφυγε από την αρχή είναι το γεγονός ότι οι γηπεδούχοι είχαν την πίεση του αποτελέσματος. Άγχος που εμφανίστηκε ξανά στις αρχές του δεύτερου ημιχρόνου καθώς περίμεναν ότι θα αντιδράσουμε και θα αυξήσουμε την ένταση αλλά ακόμα κι εκεί δεν είχαμε την απαραίτητη συνοχή και συγκέντρωση για να απειλήσουμε με διάρκεια. Κάνοντας τρία φάουλ σε λιγότερο από ενάμιση λεπτό παιχνιδιού - και με τους διαιτητές να είναι κατώτεροι των περιστάσεων - και χάνοντας κάποια εύκολα καλάθια δείχναμε περισσότερο τρωτοί απ ότι νόμιζαν. Πράγματι στο πεντάλεπτο της τρίτης περιόδου με το τέταρτο φάουλ μας και το alley hoop του Hall η σεμνή τελετή έλαβε τέλος καθώς οι παίχτες μας έμειναν να ασχολούνται με τα νεύρα τους.
Σε συζήτηση με τον @Geo Poulidis μετά το ματς μου είπε 'δεν είμαστε ομάδα Final Four ακόμα. Ίσως είμαστε σε κανα μήνα'. Η απογοήτευση για τον τρόπο που ήρθε η ήττα είναι μεγάλη, μεγαλύτερη από την πίκρα του αποτελέσματος κυρίως γιατί είμαστε στην πιο κρίσιμη φάση της σεζόν και είναι το δεύτερο παιχνίδι σε δύο βδομάδες που παρουσιάζουμε τουπέ και νωθρότητα σε επίπεδο αλαζονείας. Όπως λέει και ο Μπαρτζώκας δεν είμαστε σε θέση να διαλέγουμε παιχνίδια και η νοοτροπία που μας έχει φέρει στη θέση που είμαστε είναι ότι στα στραβά πρέπει να είμαστε ακόμα πιο δεμένοι σαν ομάδα και όχι να αναλώνεται ο καθένας με τον εγωισμό του. Από την άλλη το να περιμένουμε οι παίχτες να έχουν την πνευματική πειθαρχία ώστε να μην χάνουν από ασθενέστερους αντιπάλους - από τις 9 ήττες μας οι 5 είναι με ομάδες από την όγδοη θέση και κάτω - έχει λεπτή διαχωριστική γραμμή από την ουτοπία. Ο οργανισμός έχει επιλέξει το κλίμα παρέας στην ομάδα να είναι το βασικότερο όπλο του και αυτό αφενός βάζει ταβάνι στον κυνισμό του καθενός σε ατομικό επίπεδο αφετέρου έχει ψυχολογικά το εφέ του φαινομένου της πεταλούδας - όταν ένας δεν είναι στο σωστό επίπεδο όλοι έχουν μεγαλύτερες δυσκολίες. Γι αυτό και ο προπονητής πέρα από τη σοφία του πρεσβύτερου έχει ουκ ολίγες φορές και καθήκοντα παιδονόμου. Δεν είμαστε Ρεάλ να έχουμε πέντε έξι παίχτες που θα έχουν αψεγάδιαστες εμφανίσεις ανεξαρτήτως χρόνου συμμετοχής. Η φθορά σε μας αποτυπώνεται σε πνευματικό επίπεδο σε όλη την ομάδα και είναι πολύ δύσκολο για παιδιά 25, 26 και 30 χρονών να είναι Τρίτη σε survivor mode Παρασκευή βασιλιάδες και Τετάρτη να πρέπει να ξαναγίνουν αντάρτες. Κάτι θα πέσει στο δρόμο.
Recommended Comments