Καταλάγιασε η σκόνη, έπεσαν οι σφυγμοί, τα φώτα στο άδειο ΣΕΦ έσβησαν. Με καθαρό μυαλό τώρα γράφω δυο αράδες για το τι εκτυλίχθηκε στα μάτια μας μπροστά χτες βράδυ στο 3ο ματς με τη Μπαρτσελόνα, σε ένα ματς που είναι πανομοιότυπο με τα 2 προηγούμενα, με τους παράγοντες ψυχολογία και ενέργεια να κάνουν τη διαφορά και στα 3 αυτά παιχνίδια. Στο πρώτο ματς μπήκαμε μέσα χωρίς άγχος, επιβάλλαμε το ρυθμό μας, παίξαμε εξαιρετική άμυνα, αγχώσαμε τους Καταλανούς που υπέκυψαν. Στο δεύτερο ματς το μαχαίρι στα δόντια το είχαν αυτοί, εμείς κάπως νωχελικοί με την αίσθηση υπεροχής που μας έδινε το 0-1 και με τη σιγουριά του σπιτιού μας που μας περίμενε. Χτες όμως το άγχος και η πίεση ήταν μαζί μας. Παγιδευμένοι στην πολύ καλή άμυνα των αντιπάλων μας όπως στο game 2, είχαμε σαφές επιθετικό πρόβλημα το οποίο όμως καλύψαμε επαρκώς με εξίσου καλές φλατ άμυνες και (επιτέλους) με περιορισμένες αλλαγές στα σκριν που μας έφεραν σε θέση βολής για το καθοριστικό 2-1. Κι όμως, στο τέλος βιαστήκαμε να κερδίσουμε (πήγα νοερά στο Κάουνας), δεν είμασταν αρκετά διαυγείς ώστε να κάνουμε φάουλ, να μην αφήσουμε τον Αμπρίνες αμαρκάριστο δυο φορές, αλλά ούτε και να πάρουμε σωστές αποφάσεις στην τελευταία επίθεση στην κανονική διάρκεια αλλά και στην παράταση. Μοιραία όταν κάνεις όλα αυτά μαζί, δεν θα πάρεις ροζ φύλλο.
Στην σκακιέρα του ματς βαραίνουν τελικά και οι διαιτητικές αποφάσεις (σχόλιο πιο κάτω) αλλά όταν φτάνεις το ματς ολόκληρο στη μια μονάχα κατοχή, όλα είναι πιθανά και θα συμβούν αν δεν σκοτώσεις τον αντίπαλο εν καιρώ. Η Μπαρτσελόνα προσπάθησε από την αρχή να ενεργοποιήσει τη συνταγή του δεύτερου ματς (πίεση στο 1 και μετά θωράκιση μέσα για να μην πάει η μπάλα στους ψηλούς) και εν μέρει το κατάφερε αφού περιόρισε αισθητά την πρόσβαση στο Φαλ (8π.7ρ.2α. σε 22 λεπτά). Τα τρικ του κόουτς όμως με το χαμηλό σχήμα και πεντάρι το Ράιτ εξέθεσαν την ισπανική ομάδα που δεν μπορούσε να ματσάρει την αθλητικότητα του Αμερικανού ο οποίος μπροστά έκανε παπάδες σε όλο το ματς (16π. 8ρ. 24 PIR σε 23 λεπτά). Δυστυχώς όμως στην άμυνα ο Ράιτ ήταν πολύ ευάλωτος και οι ψηλοί της Μπάρτσα τον έκαναν γιογιό σε όλο το παιχνίδι με εξαίρεση την τάπα της σεζόν που έριξε στον Βέσελι. Αυτή η συνθήκη μπέρδεψε πολύ τα πράγματα για εμάς. Αντίθετα απίστευτα σταθερός και σοβαρός παρουσιάστηκε μπρος και πίσω ο Πετρούσεφ που αγωνίστηκε 30 λεπτά και είχε 18 πόντους και 5 ριμπάουντ, ο καλύτερος μας παίχτης χτες.
Η ομάδα μπερδεύτηκε επίσης με τις σύνθετες άμυνες που εφάρμοσε ο Γκριμάου στο 3ο δεκάλεπτο, ήταν πολύ στατική στην επίθεση ενώ οι Κέιναν και Πίτερς δεν μπορούσαν να βρουν λύσεις απέξω για να ανοίξει το γήπεδο και να έχουμε περισσότερες επιλογές στις close out επιθέσεις μας. Τα ματς στα πλέι οφ θα τα κερδίσεις με την αδιάλειπτη συνδρομή των κοντών που διαθέτεις και φυσικά με καθοριστικό παράγοντα τα βαριά τρίποντα, σαν αυτά που έβαλε κατ'εξακολούθηση η Μπαρτσελόνα όταν έπρεπε. Για 3ο συνεχόμενο ματς το ποσοστό μας απέξω ήταν κάτω από 30% (είχαμε 37% στη ρέγκιουλαρ) με αποτέλεσμα να δίνουμε συνέχεια credit στην αντίπαλη άμυνα. Δεν νοείται να μην μπορείς να βάλεις 1 τρίποντο σε 2 συνεχόμενα ματς πλέι οφ και να έχεις την απαίτηση να κερδίσεις μονάχα με την άμυνα. Και αναφέρομαι φυσικά στον Αιζάϊα Κέιναν που έχει 0/9 σουτ έξω από τα 6.75 στα games 2 και 3. Είναι θαύμα ότι μείναμε μέσα στο ματς μέχρι τέλους με αιχμή του δόρατος στην επίθεση τους Πετρούσεφ και Ράιτ μονάχα. Επιπλέον ο Πίτερς (8π. 2/3 τριπ. σε 20 λεπτά) αποδεικνύεται σοφτ στην άμυνα για αυτές τις συνθήκες (τον σημαδεύουν συνέχεια) και μοιραία δεν μπορεί να βρει ρυθμό ούτε στην επίθεση.
Οι Γκος και Γουόκαπ από την άλλη έσκασαν (λάθος κατά τη γνώμη μου να μην υπάρχει ένας ακόμη κοντός, ειδικά αφού ο Μπραζντέικις εμφανώς δεν υπολογίζεται) και ξεπέρασαν τον εαυτό τους, ειδικά στην άμυνα, αλλά μοιραία δεν είναι clutch και δεν θα πάρουν το ματς μόνοι τους. Το άστοχο σουτ του Γκος στο τέλος της κανονικής διάρκειας είναι ένα καλό σουτ, αμαρκάριστο σχεδόν, από τα 4 μέτρα. Βάλτο, για το θεό! Και οι δυο άσοι μας έβαλαν συνολικά 19 πόντους, είχαν και 11 ασιστ, έπαιξαν στο κόκκινο συνέχεια και έκαναν και ελάχιστα λάθη για το χρόνο που αγωνίστηκαν (30 και 36 λεπτά), μόλις 3. Αλλά δεν φτάνει αυτό, δυστυχώς.
Στην post season, σκοράρουμε λιγότερο (κατά 5 πόντους), κάνουμε περισσότερα λάθη (4 περισσότερα/ματς) και σουτάρουμε όπως είπα, με πολύ χαμηλά ποσοστό απέξω (28% έναντι 37%) αλλά και στις βολές (69% έναντι 73% στην κανονική περίοδο). Οι δε πέντε περιφερειακοί μας έχουν 13/47 σουτ πίσω από τα 6,75 (27,6%) και στα 3 ματς. Βελτίωση σε αυτόν τον τομέα και ο περιορισμός των λαθών (όπως κάναμε χτες), θα είναι παράγοντες νίκης στο 4ο ματς. Μαζί με τον έλεγχο του ρυθμού και το μαχαίρι στα δόντια σε κάθε κατοχή. Η ομάδα καλείται να κάνει μια ακόμα υπέρβαση. Καλείται ξανά να ξεπεράσει τον εαυτό της, να σπάσει ταβάνια και να εκπλήξει τον μπασκετικό πλανήτη. Αν υπάρχει μια ομάδα που μπορεί να το καταφέρει αυτή είναι ο Ολυμπιακός. Οι πιθανότητες είναι ασφαλώς με το μέρος των Καταλανών, αλλά το Λιμάνι είναι βαθύ και θα αντιδράσουμε. Αν αύριο κερδίσουμε, στη Βαρκελώνη το άγχος θα είναι στη Μπαρτσελόνα. Και αυτό θα παίξει καθοριστικό ρόλο, όπως σε όλα τα ματς της σειράς.
Όλοι μαζί στο ΣΕΦ αύριο, μια φωνή ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
ΥΓ1. Τι να πεις για μια κατά τα άλλα πολύ καλή διαιτησία που κάνει όμως δυο πολύ σοβαρά λάθη που καθορίζουν το ματς τελικά; Αίσχος θα πεις. Υπάρχει παράβαση 5" στην επαναφορά του Σατοράνσκι πριν μας ισοφαρίσει ο Λαπροβίτολα, και δεν νοείται σε αυτό το επίπεδο να γίνεται τέτοιο λάθος, αφού τελικά η επαναφορά έγινε στα 6.2". Έλεος.
Το φάουλ που χρεώνεται στον Πετρούσεφ στο τέλος είναι φάουλ γενικά και αν το απομονώσεις, όχι όμως με βάση το κριτήριο που είχαν καθορίσει οι διαιτητές για τις επαφές σε όλο το ματς μέχρι εκείνη τη στιγμή. Να με συγχωρεί ο Ντιφαλά και όλο μου το συνάφι, αλλά είναι λάθος ερμηνεία. Όταν σε όλο το ματς έχεις αφήσει τέτοιο μπασκετικό ξύλο (και σε σουτ, όχι μόνο off ball), οφείλεις να αφήσεις αυτή την επαφή στο τέλος, ειδικά με το ματς στο 80-80. Βλακεία σίγουρα και του αμυντικού που βάζει το χέρι του με τέτοιο τρόπο, αλλά είχαμε μπει στην παράταση με τα φάουλ 2-3!
ΥΓ2. Καλή η απασχόληση με το βάζελο και τα πανηγύρια για τη Μακάμπι, αλλά η ομάδα χρειάζεται την ενέργεια μας στο ΣΕΦ για την ίδια, όχι για τη...Μακάμπι και κακά τα ψέματα, στην παράταση είχαμε παγώσει.
ΥΓ3. Η ομάδα πληρώνει τις απουσίες κατά τη διάρκεια της σεζόν, τις πληρώνει και τώρα. Χωρίς τον αρχηγό μας το κενό είναι εμφανές, ειδικά στα ματς απ με τους ψηλούς. Με τον Παπ στην πεντάδα θα δούμε άλλο πρόσωπο, αν και δεν ξέρω σε τι κατάσταση θα βρίσκεται.
Recommended Comments