Πριν 4 χρόνια και κάτι μέρες, ο Χρήστος Μπαφές έστελνε τα φιλάκια του (που ήταν και δικά μας) στη γραμματεία του ΟΑΚΑ, σε εκείνο το αλήστου μνήμης ματς με το βάζελο, που σηματοδοτούσε την αρχή του #mexritelous. Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν μπορούσα να φανταστώ τι θα επακολουθούσε και με πόσο πειστικό τρόπο θα δικαιωνόταν η προσπάθεια όλων μας, από τους προέδρους μέχρι τον τελευταίο οπαδό. Ύστερα από 4 χρόνια ο Θρύλος όχι μόνο είναι κυρίαρχος στην Ελλάδα έχοντας δώσει 11 συνοχόμενες φάπες στο αντίπαλο δέος (πρέπει να είναι παγκόσμιο ρεκόρ σε όλα τα αθλήματα), αλλά παίζει και το ομορφότερο μπάσκετ σε ολόκληρη την Ευρώπη, ένα μπάσκετ βγαλμένο μέσα από τα πιο...υγρά μπασκετικά μας όνειρα! Στο τέλος του ματς με το Περιστέρι απόψε και ενώ όλα είχαν κριθεί από το πρώτο πεντάλετο, ο ΜακΚίσικ βρέθηκε να έχει ένα πανεύκολο λέι απ ύστερα από πάσα του Πίτερς στον αιφνιδιασμό, αλλά αντ'αυτού ξαναέβγαλε την μπάλα έξω στον Αμερικανό συμπαίκτη του που έβαλε το 8ο τρίποντο του στο ματς (8/11). Η πεμπτουσία του αλτρουισμού; Του θεάματος θα πω εγώ.
Σκορπώντας τρόμο λοιπόν στους αντιπάλους της και στα 3 ματς του Ηρακλείου, η ερυθρόλευκη αρμάδα έκανε το καθήκον της και με το παραπάνω, κατατρόπωσε όποιον συνάντησε μπροστά της με χαρακτηριστική ευκολία και κατέκτησε το 11ο Κύπελλο Ελλάδας στην ιστορία της. Η ομάδα του σκακιστή εξέθεσε αυτές τις 3 μέρες την πραγματική (χαοτική) διαφορά που την χωρίζει από τους αντιπάλους της στους εγχώριους θεσμούς. Αυτό που βλέπουμε είναι το απόλυτο δημιούργημα της φιλοσοφίας των Αγγελόπουλων και του Γιώργου Μπαρτζώκα. Και το απίστευτο είναι ότι είμαστε μονάχα στην αρχή.
Καλώς ήρθε το κύπελλο λοιπόν, δεύτερη κούπα της χρονιάς. Τα ματς με Άρη και Περιστέρι δεν αντέχουν σε κριτική, δεν υπάρχει κάτι που να μην λειτουργεί όταν η κυκλοφορία της μπάλας στην επίθεση είναι...διαστημική (δεν ξέρω τι άλλο επίθετο να βρω πλέον) και μπαίνουν τα τρίποντα με συνέπεια ή ακουμπάμε τη μπάλα σε Φαλ, Μπολομπόι και Μπλακ. Η ενέργεια από την άμυνα είναι ισοπεδωτική για τους αντιπάλους και ο έλεγχος του ρυθμού απόλυτος επί 40 λεπτά ή σχεδόν.
Θα σταθώ φυσικά μόνο στο χτεσινό ματς με τον ΠΑΟ γιατί ήταν το μόνο που είχε ενδιαφέρον απο μπασκετικής πλευράς. Και αυτό για έναν απλό λόγο: τα 7 ελεύθερα τρίποντα που δημιουργήσαμε στο πρώτο 20λεπτο βρήκαν όλα σίδερο και πήγαμε στα αποδυτήρια στο -5. Είναι λάθος όμως να πιστεύει κάποιος ότι δεν παίξαμε καλά στο πρώτο μισό του ματς χτες, αλλά έτσι είναι με τα σουτ απέξω. Όταν σουτάρεις με 28% θα ζοριστείς, ακόμα κι αν είσαι οι Γουόριορς του Στιβ Κερ. Η ομάδα όμως έχει ένα...τσιπάκι που την εδραιώνει αυτή τη στιγμή ως μεγάλη δύναμη του ευρωπαϊκού μπάσκετ: όσο χάλια και να πάει το τρίποντο, το spacing και η άμυνα δεν πρόκειται να αλλάξουν, ίδια ένταση, ίδιο πλάνο, ίδια αυτάπαρνηση, ένας για όλους και όλοι για έναν, συνέχεια. Έφτασαν μόλις 5 λεπτά στην επανάληψη για καθαρίσει το ματς με τον αιώνιο αντίπαλο που βρέθηκε στο καναβάτσο παραζαλισμένος από την άμυνα και τη συγκλονιστική επίθεση και με ένα επι μέρους 17-0 (και 23-4 σε 9 λεπτά) έστειλε τα φιλάκια του στους απανταχού Ολυμπιακούς! Ο ΠΑΟ σε εκείνα τα 9 λεπτά σκόραρε μονάχα 4 βολές! Από πνευματικής πλευράς η διαφορά μας με το βάζελο αυτή τη στιγμή είναι ακόμα μεγαλύτερη σε σχέση με το καθαρά μπασκετικό κομμάτι. Όχι απλά τους έχουμε πάρει τον αέρα, αλλά είμαστε ένα τρενάκι τρόμου στο Dungeon που δεν ξέρεις πραγματικά πότε θα πάθεις ανακοπή και ασφυξία.
Η συνολική μας παρουσία αποπνέει υγεία, φρεσκάδα, συνοχή, διασκέδαση. Κανείς δεν υστερεί, όλοι αποδέχονται το ρόλο τους, όλοι πέφτουν στη φωτιά. Δεν θα σταθώ σήμερα σε κανέναν παίχτη ειδικά, πλην του συγκλονιστικού Παπανικολάου, που διανύει την καλύτερη χρονιά του και που αποδεικνύεται πραγματικός αρχηγός. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να μπορούμε να στηριζόμαστε σε αυτόν, ύστερα από δυο ιερά τέρατα που διαδέχτηκε. Ειλικρινά δεν ξέρω αν θα κατακτήσουμε όσα ονειρευόμαστε φέτος, είναι όμως πραγματικά μια σπάνια συγκυρία να μπορούμε να ζούμε αυτό που ζούμε και θα το θυμόμαστε για πολλά χρόνια.
ΥΓ1. Θεωρώ τη διοργάνωση στο Ηράκλειο σχεδόν αποτυχημένη. Και λέω σχεδόν γιατί είναι επιτυχία να βρίσκονται μαζί στο ίδιο γήπεδο οπαδοί των αιωνίων και να μην ανοίγει μύτη. Αλλά αυτό είναι το μόνο θετικό, κι ας μην πήγαν οργανωμένοι. Είναι πραγματικά λυπηρό όμως το σκηνικό του τελικού με τις κερκίδες μισοάδειες, αλλά και η κατάσταση όλων των ματς συνολικά που δεν κατάφεραν να προσελκύσουν κόσμο. Το ενδιαφέρον για το μπάσκετ δεν μπορεί να πορεύεται με μοναδικό κριτήριο την ασφάλεια. Το Φ8 του κυπέλλου είναι όμορφη ιδέα αλλά θέλει βελτίωση, και το ωράριο και ο τόπος διεξαγωγής. Οι Σέρβοι κατάφεραν να διοργανώσουν 2 ματς με οπαδούς Ζβέζντα και Παρτίζαν στην απόλυτη μπασκετική ηδονή, χωρίς να γίνει το παραμικρό. Οι Σέρβοι μπορούν, εμείς;
ΥΓ2. Σεμνός και λογικός ο Μπαρτζώκας στις δηλώσεις του στο τέλος, με τα πόδια στη γη. Είναι ένας άνθρωπος πραγματική ευλογία για το Σύλλογο. Συγχαρητήρια σε όλους που δεν ξέχασαν Μπαφέ και Γκατζούλη στους πανηγυρισμούς.
ΥΓ3. Μέτριες οι διαιτησίες σε όσα ματς είδα με την Τσαρούχα να ξεχωρίζει ξακάθαρα. Είμαι βέβαιος ότι η εποχή του φάρου έχει παρέλθει, γίνονται όμως απίστευτα και μακροσκοπικά λάθη που καθιστούν έκδηλη την ανικανότητα ορισμένων διαιτητών και τη μιζέρια της προετοιμασίας τους. Πάντως γενικά, σε σχέση με πέρσι, υπάρχει στασιμότητα.
Καλή εβδομάδα και τα λέμε το ΣΚ για Βαλένθια.
Recommended Comments