Πέρασαν 25 χρόνια από το τελευταίο νταμπλ που κατάφερε να επιτύχει η ομάδα και μάλιστα ήταν χρονιά με triple crown. Πολλά άλλαξαν από τότε φυσικά, η ομάδα πέρασε από χίλια κύματα, ανεξίτηλους θριάμβους αλλά και βαριές ήττες. Μέσα σε αυτά τα 25 χρόνια εδραιωθήκαμε ως ευρωπαϊκή δύναμη του μπάσκετ αλλά στον ελλαδικό χώρο πέσαμε πάνω στο βαζελο που ακομα και όταν είχε καλύτερη ομάδα από εμάς, έτρεχε στην παράγκα του Βασιλακόπουλου για ελεημοσύνη. Ένα τέταρτο του αιώνα αμαρτίας πέρασε και μέχρι πριν μερικούς μήνες η σαπίλα ήταν τόση που μας είχε αναγκάσει στην αυτοεξορία του «μέχρι τέλους». Παρόλη την πίεση και την αδιανόητη ολυμπιακή γκρίνια, οι πρόεδροι επέμειναν στο πλάνο και πίστεψαν στην μεγάλη ανατροπή και στην Ελλάδα. Ανάγκασαν ουσιαστικά το βαζελο πρώην πρόεδρο της ΕΟΚ να εγκαταλείψει, ανάγκασαν και το Γιαννακόπουλο σε φυγή, και έφτιαξαν ένα πολύ ανταγωνιστικό σύνολο για Ελλάδα και Ευρώπη μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα.
Παρόλο που το φ4 του Βελιγραδίου απέφερε 2 ήττες, η ομάδα κέρδισε το σεβασμό και την εκτίμηση όλων στην Ευρώπη (και όχι μόνο), με επιστέγασμα τη βράβευση του Μπαρτζώκα ως καλύτερου προπονητή της σεζόν στην Ευρωλίγκα, Το κυριότερο επίτευγμα του Θρύλου όμως είναι η συσπείρωση του κόσμου. Και δεν αναφέρομαι βέβαια σε όσους λίγους μπασκετικους που πηγαίνουν τακτικά στο ΣΕΦ. Αναφέρομαι στον Ολυμπιακό λαό παγκοσμίως που ξαναβρήκε στο μπάσκετ τεράστια περηφάνεια. Όταν ξεκίνησε αυτή η σεζόν οι στόχοι ήταν 3. Οι δυο επετεύχθησαν και με το παραπάνω. Ο τρίτος όμως είναι ο σπουδαιότερος, όχι μονο γιατί το πρωτάθλημα θα βάλει το κερασάκι στην τούρτα του «μεχρι τελους» (χωρίς τους Γιαννακόπουλο και Βασιλακόπουλο επιστρέψαμε στο θρόνο μας), αλλα κυρίως γιατί θα μας εδραιώσει ως τη μεγαλύτερη ομάδα στην χώρα επιτέλους ύστερα από 25 χρόνια.
Δεν χωράει ιδιαίτερης ανάλυσης η σειρά των τελικών. Στέκομαι μόνο σε δυο σημεία: το πρώτο αφορά τη συνολική παρουσία της ομάδας φέτος που παίζει εξαιρετικό μπάσκετ για μεγάλα διαστήματα σε κάθε ματς με αιχμές του δόρατος τους Βεζενκοφ και Σλούκα, η παρουσία των οποίων παραλίγο να σπρώξει την ομάδα στον τελικό της ΕΛ. Ο Ολυμπιακός φέτος είναι μακραν το καλύτερο σύνολο στην Ελλάδα με την καλύτερη επίθεση και άμυνα, με εξαιρετικό ροτέισον παρά το μικρό ρόστερ και βέβαια με όμορφο και αποτελεσματικό μπάσκετ που πολύ απέχει από το να μπορεί να συγκριθεί με τον δεύτερο. Το δεύτερο στοιχείο αφορά το 4-1 στα μεταξύ μας παιχνίδια. Είναι ξεκάθαρο ότι έχουμε ξεπεράσει το κόμπλεξ και ότι τους έχουμε πάρει τον αέρα. Οι βάζελοι μας τρέμουν και αυτό έχει να συμβεί πολλά χρόνια. Ίσως 25.
Ετσι θα πορευτούμε στους τελικούς ως φαβορί και μάλιστα αδιαφιλονίκητο. Όλα τα άλλα, τι να είχαμε, τι να λέγαμε, λογικά πάμε για σκούπα. Ναι, ξέρω, ειδικές καταστάσεις τα ματς με το βαζελο κλ. Συμφωνώ μέχρι ένα σημείο, γιατί όσο ειδικές καταστάσεις κι αν είναι τα ματς με το σίχαμα, δεν παύει να υπάρχει χαώδης μπασκετική διαφορά ανάμεσα μας. Πάμε να το σηκώσουμε!
ΥΓ. Μην περιμένετε διαιτησία στο ύψος των περιστάσεων. Είναι μπάχαλο η ΚΕΔ και παρά τις προσπάθειες του Λιόλιου το επίπεδο των διαιτητών μέχρι τώρα στα πλέι οφ είναι γύρω στο 5 (δική μου εκτίμηση) δηλαδή μόλις ΟΚ. Θα χρειαστεί να περάσουν χρόνια μέχρι να δούμε κάτι διαφορετικό. Σίγουρα οι διαιτητές δεν ελέγχονται από τους Γιαννακόπουλους και τους Βασιλακόπουλους πλέον, είναι όμως οι ίδιοι αμπασκετοι που ήταν και πριν (με ελάχιστες εξαιρέσεις). Εύχομαι να μην χρειαστεί καθόλου αναφορά στη διαιτησια στους τελικούς. Αν τελικά βρούμε εκεί τα βαζελια γιατί εκτός συγκλονιστικού απροόπτου θα έχουμε 5ο ματς στο Λάρισα-Ποα (αυτή τη στιγμή η Λάρισα νικάει με 10 ποντους στο τέταρτο ματς).
ΥΓ2. Αυτά τα ματς θα είναι ίσως τα τελευταία της ψυχάρας που λέγεται Γιώργος Πρίντεζης. Θα κλείσει ένα τεράστιο κεφάλαιο για την ομάδα που αφήνει όμως μια συγκλονιστική παρακαταθήκη για το μέλλον. Ο,τι κι αν συμβεί, αυτός ο παίχτης πρέπει να αποθεωθεί όπως του αξίζει σε όλα τα ματς. Κάτι που δεν καταφέραμε για τον τεράστιο Βασίλη Σπανούλη.
Recommended Comments