Ο Χούλιο Βελάσκο είπε κάποτε «ο νικητής πανηγυρίζει, ο χαμένος εξηγεί» με την έννοια ότι ο νικητής έχει τελικά δίκιο και δεν ασχολείται με τις λεπτομέρειες με τις οποίες καταπιάνεται ο ηττημένος. Στην οικονομία του προχτεσινού θριάμβου εναντίον της Φενέρ η επιτυχία του Μπαρτζώκα είναι τεράστια, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι ο...υπερμεγέθης Αιζάϊα Κάνααν MVP (27π. 3/3 διπ. 5/7 τριπ. 1κλ. σε 26') έμεινε καθηλωμένος στον πάγκο για όλο το 4ο δεκάλεπτο! Αν είχαμε χάσει το ματς, σύσσωμος ο μπασκετικός κόσμος του Ολυμπιακού θα είχε βγει στα κάγκελα με αυτή την απόφαση του κόουτς, και ένας παραπάνω λόγος της αξίας του Μπαρτζώκα είναι ότι θα πάρει όλα τα μπασκετικά ρίσκα της γης για να σε φέρει εκεί που θέλει κι ας διαφωνείς: στη νίκη. Τιμά την ομάδα αλλά και τη Φενέρ, το γεγονός ότι έπαιξαν ξεκάθαρα για να κερδίσουν, θέλοντας και οι δύο να βρουν τη Μπαρτσελόνα στα πλέι οφ και να αποφύγουν τη Μονακό, αλλά υπάρχει και κάτι άλλο: έτσι όπως εξελίχτηκε το ματς η νίκη είναι ένα τεράστιο ψυχολογικό boost για τη συνέχεια γιατί αποτελεί μια δήλωση από την πλευρά μας για την post season, σχετικά με τη νοοτροπία του νικητή που χτίσαμε μέσα σε μια πολύ δύσκολη χρονιά και που είναι η συνέχεια των 2 προηγούμενων: δεν περνάς, είμαστε Ολυμπιακός.
Το ματς δεν ξεκίνησε καλά και η Φενέρ έτρεξε ένα γρήγορο 11-2 που ανάγκασε τον κόουτς να πάρει τάιμ άουτ για να συνεφέρει τους παίχτες που ήταν ακόμα στα αποδυτήρια. Η άμυνα με αλλαγές έσφιξε και ξαναμπήκαμε στο ματς με ένα δικό μας επί μέρους 17-8 και το δεκάλεπτο έκλεισε ισόπαλο 19-19. Ήδη είχαν φανεί οι άγριες διαθέσεις του Κάνααν και ο Σάρας για να τον περιορίσει έβαλε απάνω του τους Χέιζ-Ντέιβις και Πιέρ πράγμα το οποίο θα αποδειχτεί καθοριστικό και αργότερα για την επιλογή του κόουτς να κρατήσει μέσα τον Γκος. Στο δεύτερο δεκάλεπτο, το second unit μας βελτιώθηκε επιθετικά και είχε Σακίλ (12π. 2κλ. σε 25', καθοριστικός στην άμυνα) αλλά και Σίκμα (7π. 2α. σε 20') που κάλυψε με επάρκεια το κενό του τραγικά σοφτ Πίτερς (2π.4ρ.2α. 3l. σε 18'). Το πρόβλημα με τον Αμερικανό φόργουορντ είναι κάθαρα ψυχολογικό και όλος ο ντόρος με τις...χειραψίες τον έχει επηρεάσει. Σε μεγάλο μέρος του ματς τα αντίπαλα τεσσάρια τον έκαναν γιογιό ενώ έχασε 3(!) ριμπάουντ μέσα από τα χέρια του με αποκορύφωμα το κλέψιμο του Καλάθη και το τρίποντο του Χέιζ-Ντέιβις που έβγαλε το Σκακιστή από τα ρούχα του. Σημαντική και η προσφορά του Λάρι (7π.) επιθετικά σε αυτό το διάστημα.
Ταυτόχρονα η άμυνα μας με αλλαγές στα σκριν, για ένα ακόμα παιχνίδι άφηνε σημαντικά mismatch και η Φενέρ ανανέωνε συχνά την επίθεσή της (4-11 τα επιθετικά ριμπάουντ), διαλύοντας κάθε προσπάθεια να ξεφύγουμε στο σκορ. Ο ρυθμός του ροτέισον άλλαξε (πλησιάζουμε στα πλέι οφ και ο Μπαρτζώκας σταματάει να κοιτάει τα ρολόγια) αλλά η άμυνα μας δεν μπορούσε να σταματήσει το συνεχές high-low των παιχτών του Σάρας ενώ παράλληλα είχαμε και σημαντικά θέματα στις close out με αργές περιστροφές. Αυτό βλέπει ο Μπαρτζώκας και αποφασίζει να πάει με Γκος και Γουόκαπ (άσφαιροι επιθετικά όλο το βράδυ) στο 4ο δεκάλεπτο και για 9 λεπτά ο,τι βλέπουμε στο παρκέ είναι απόρροια του αμυντικού μας προσανατολισμού για να περιοριστεί ο Ντέιβις και ο αδιανόητος Ουίλμπεκιν που έβλεπε το καλάθι βαρέλι. Ο Πίτερς ξαναμπαίνει στο ματς στο 35' γιατί ο κόουτς θέλει να έχει ένα τουλάχιστον επιθετικό όπλο, είναι όμως λάθος κατά τη γνώμη μου να τον ξαναβάλει γιατί ήταν ξεκάθαρα εκτός αγώνα. Φτάνουμε στο 39' μέχρι να τον αποσύρει και να ανεβάσει στο 4 τον Παπ (8π.6ρ. σε 25') που είναι και η κίνηση που κερδίζει το ματς χάρη στην εξαιρετική προσύλωση του αρχηγού στην άμυνα. Η ομάδα βρέθηκε να χάνει με 5 48" πριν το τέλος, πίστεψε όμως στη νίκη από το πουθενά (όλοι θεώρησαν δεδομένη την ήττα), το γύρισε και μάλιστα είχε και 2 σουτ να το κλείσει στο 40λεπτο.
Κακά τα ψέματα, δύσκολα αφήνεις έξω τον καλύτερο επιθετικό σου σε ολόκληρο το 4ο δεκάλεπτο. Ακόμα και αν ο Κάνααν ήταν τρύπα στην άμυνα (που δεν ήταν). Σίγουρα όμως το ματς γέρνει υπέρ μας χάρη στην εξαιρετική άμυνα του Γκος πάνω στον Ουλίμπεκιν που δεν έβαλε ούτε πόντο για 15' (4ο δεκάλεπτο και παράταση) με εξαίρεση το τρίποντο όταν όλα είχαν κριθεί. Στα μάτια μου ο κόουτς δικαιώνεται πλήρως με τη χρήση του Κάνααν στην παράταση όπου ο Αμερικανός σαν...ταύρος σε υαλοπωλείο απασφαλίζει όλη την ενέργεια clutch που έχει στις φλέβες του, βάζει 9 (!) πόντους σε 120 δευτερόλεπτα και κάνει και το τελευταίο καθοριστικό κλέψιμο που τελειώνει το παραμύθι. Αν αυτό το παλικάρι που πραγματικά αγαπήσαμε στο Λιμάνι, έπαιζε έτσι σε ένα ματς κάθε τρία, θα είμασταν σίγουρα στην τετράδα, αυτό έλλειψε από το φετινό Ολυμπιακό.
Ο Θρύλος έχει μόλις 2 νίκες λιγότερες από πέρσι που βγήκε πρώτος και μάλιστα ισοβάθμησε με τη Μπαρτσελόνα στην 4η θέση χάνοντας το πλεονέκτημα έδρας μόνο για τα μεταξύ μας. Στα τελευταία 11 ματς χάσαμε μόνο από την Εφές στην Πόλη ενώ συνεχίσαμε να έχουμε ανοδική πορεία σε όλα τα στατιστικά μας. Υπάρχει και κάτι όμως που δεν αποτυπώνεται στα στατιστικά και μας κάνει το χειρότερο αντίπαλο στην Ευρώπη: κάθε βράδυ, σε κάθε ματς υπάρχουν και 1-2 διαφορετικοί πρωταγωνιστές, σε άμυνα και σε επίθεση. Ο Ολυμπιακός είνα ΟΜΑΔΑ και αντιπαρατάσσει το σύνολο απέναντι σε οποιοδήποτε αντίπαλο, σε κάθε 1vs1, σε κάθε Ουίλμπεκιν και Ναν. Σε μια σεζόν που χαρακτηρίστηκε από την κατακόρυφη άνοδο του ανταγωνισμού στην Ευρωλίγκα, από τους πολλούς τραυματισμούς αλλά και τον μερικώς κακό σχεδιασμό, όχι μόνο είμαστε ακόμα εδώ αλλά είμαστε και έτοιμοι για ένα φανταστικό ταξίδι στην post season. Το Βερολίνο περνάει από τη Βαρκελώνη και όπου πας εσύ, θα είμαι πάντα εγώ, να σου τραγουδώ!
ΥΓ1. Κακή η διαιτησία μιας πολύπειρης τριάδας (οι Μπολτάουσερ και Λάτισεβς έχουν παίξει σε 8 Φ4) με πολλά λάθη κατά και των δύο ομάδων (4-3). Υπάρχουν 2 φάουλ and one στον Κάνααν σε προσπάθεια για τρίποντο (2ο δεκ. και παράταση) και τα 2 στα πόδια του, απίστευτη αβλεψία των διαιτητών. Ανύπαρκτο το φάουλ του Παπαγιάννη στο Μίλου επίσης σε καλάθι και φάουλ, ενώ υπάρχει καθαρό επιθετικό του Γουόκαπ στον Χέιζ-Ντέιβις πριν το τρίποντο του Σίκμα. Δύο φάουλ που δεν σφυρίχτηκαν στο Σακίλ, ένα από τον Καλάθη στο 2ο δεκάλεπτο και ένα από τον Παπαγιάννη στο τέλος, και τα δύο σε προσπάθεια για σουτ. Τέλος, σωστά διαμαρτύρεται ο Χέιζ-Ντέιβις για φάουλ από το Φαλ σε τρίποντο που επιχειρεί και μετά τρώει και τεχνική ποινή.
ΥΓ2. Η αγκαλιά του Παπ στον Κάνααν με τον τελευταίο να ακουμπάει το κεφάλι του στο στήθος του αρχηγού μετά το κλέψιμο στο τέλος της παράτασης, είναι εμβληματική. Θεωρώ ότι ο Ησαϊας αξίζει να μείνει στην ομάδα, ακόμα και αν πάμε του χρόνου με 10 ξένους, αλλά αυτή τη στιγμή είναι δύσκολη η παραμονή του. Ένα είναι βέβαιο: είναι απόλυτος επαγγελματίας και θα δώσει τα πάντα μέχρι τέλους, ακόμα και αν του πουν ότι δεν τον ανανεώνουν αύριο.
ΥΓ3. Αυτό είναι το δεύτερο εγχείρημα του Μπαρτζώκα να προκριθεί σε Φ4 χωρίς πλεονέκτημα έδρας (το πρώτο ήταν με τη Χίμκι το 2018).
Recommended Comments