Είναι μαγικό αλλά πέρα για πέρα αληθινό. Ρισκάροντας να ακουστώ υπερβολικός, θα πω ότι η ομάδα είναι καλύτερη από πέρσι. Τσακισμένη από τις συνεχείς απουσίες και πάντα χωρίς Μίλου, με το Μπαρτζώκα να κάνει τρικ για να μαζέψει το ρόστερ, με τον πιο καθοριστικό μας παίχτη στα πιτς, με ένα πρώτο ημίχρονο που λες «οκ, μπορεί και να χάσουμε, υπάρχουν δικαιολογίες, φυσάει και αρνητικά από το Καραϊσκάκης». Όχι, αδερφέ. Τα αγριόσκυλα του Πειραιά μπαίνουν μέσα στο δεύτερο μισό και κάνουν (ξανά) ένα τρίτο δεκάλεπτο όνειρο (οι παραλληλισμοί με τον περσινό ημιτελικό με τη Μονακό και το 27-2 μόνο τυχαίοι δεν είναι), αφήνοντας τη Βίρτους στους 5 πόντους και μάλιστα για 9 λεπτά χωρίς καλάθι εντός πεδιάς(!), ένα καλάθι μάλιστα που κανονικά δεν θα έπρεπε να μετρήσει. Και είναι τόσο συμπαγής η ομάδα στην άμυνα που το 37-46 γίνεται απλά 38-23 και η απουσία του Θωμά υπερκαλύπτεται από το σύνολο. Και λέω ότι είμαστε καλύτεροι από πέρσι δεδομένων των συνθηκών, φτάνουμε την 5η σερί νίκη στην Ευρωλίγκα και στη 12η συνολικά σε όλες τις διοργανώσεις.
Οι Ιταλοί του Μπάνκι ήρθαν πλήρεις στο ΣΕΦ παρά τη ρητορική της αλεπούς πριν το ματς και φάνηκε αμέσως γιατί βρίσκονται εκεί που βρίσκονται. Ομάδα με πολύ ταλέντο σε όλες τις θέσεις και με σαφές πλάνο να μας εκτροχιάσει πιέζοντας τη μπάλα ελλείψει Γουόκαπ, μας έριξαν νωρίς στα σκοινιά, αναγκάζοντάς μας σε 4 λάθη στις πρώτες 5 επιθέσεις, ενώ στο τέλος του ημιχρόνου ασίστ και λάθη ήταν αποκαρδιωτικά (9λ-4α). Στο διάστημα αυτό είμασταν συνεχώς χωρίς ρυθμό και στην επίθεση, με μοναδικό φως τον Κάνααν (12π. 3α. 2ρ. 3/7 τριπ.), ενώ φαινόταν καθαρά ότι οι Γκος και ΝΜΛ δεν ήταν ακόμα έτοιμοι αγωνιστικά. Ο Πίτερς ήταν εξαφανισμένος σε όλο το ματς (μοναδική ουσιαστική επιτυχία του Μπάνκι). Οι Πετρούσεφ και Ράιτ από την άλλη, μπήκαν αφηρημένοι και είχαν πολλά θέματα με γρήγορα φάουλ και ματσαρίσματα στα οποία οι αντίπαλοί τους, Μίκυ και Ντάνστον, τους εξέθεταν συνέχεια.
Κάτι πρέπει να συμβαίνει στα αποδυτήρια όμως σε κάθε ματς, κάτι δυνατό, γιατί η ερυθρόλευκη αρμάδα βγήκε στο παρκέ με άγριες διαθέσεις και αιφνιδίασε τους Ιταλούς που σε 10 λεπτά είχαν 1/12 δίποντα, 0/6 τρίποντα και 7 λάθη, ρίχνοντας ουσιαστικά λευκή πετσέτα στο παρκέ από τέλος του 3ου δεκαλέπτου. Αυτό που η άμυνά μας θα επιτρέψει τελικά στον αντίπαλο, είναι ένα σκοτωμένο σουτ ή η βιαστική λύση της επίθεσης που θα καταλήξει σε λάθος στην close out. Η Βίρτους πήρε 14 contested shots στο τρίτο δεκάλεπτο και βρήκε στόχο σε ένα μόλις! Η αυτοθυσία του συνόλου για τον κοινό σκοπό, και κυρίως του Νάιτζελ Ουίλιαμς Γκος (6π.4α.2κλ.) που εμφανώς ανέτοιμος επιθετικά έπαιξε τελικά +20 λεπτά και σκούπισε από το παρκέ τους Μπελινέλι και Χάκετ που είχαν κάνει πάρτι στο πρώτο ημίχρονο (αυτός ο Μπελινέλι καταργεί τη φυσική σε όλα τα pull up jumpers που παίρνει). Από την άλλη, ο Κώστας Παπανικολάου (16π. 8ρ. 2α. 3/5 τριπ. 4λ. σε 32') πήρε την ομάδα από το χέρι σε επίθεση και άμυνα, εκμηδενίζοντας ουσιαστικά τους αντίπαλους φόργουορντ στο δεύτερο μισό. Αυτό το κάτι δυνατό που συμβαίνει στα αποδυτήρια, βάρεσε...κατακούτελα και τους Ράιτ και Πετρούσεφ που έπιασαν δουλειά (ειδικά ο δεύτερος). Ο Σέρβος φόργουορντ είχε 8 πόντους και 4 καθοριστικά αμυντικά ριμπάουντ, αλλά αυτό που δεν αποτυπώνεται στη στατιστική είναι ότι...κατάπιε το Σενγκέλια στην άμυνα.
Στα μάτια μου όμως δεν αλλάζει μόνο η άμυνα στο τρίτο δεκάλεπτο. Αλλάζουμε και ενέργεια στην επίθεση με τη μπάλα να κινείται πιο γρήγορα, αυξάνουμε το spacing με περισσότερη κίνηση off ball και φυσικά λιγότερες ντρίπλες. Αυτό βελτιώνει κατακόρυφα τη δημιουργία μας και περιορίζει πολύ τα λάθη που στο δεύτερο ημίχρονο ήταν 11-6. Αντίθετα, είναι ανησυχητικό το ποσοστό μας στις βολές με 16 στις 29 και 55%. Ο κατά τα άλλα πολύ αποτελεσματικός Μουσταφά Φαλ (11π. 6ρ. 3α.), είχε 1/6 βολές, με αποτέλεσμα ο κόουτς να τον αφήσει στον πάγκο για μεγάλο διάστημα στο 4ο δεκάλεπτο (και) για αυτό το λόγο. Στο ματς της σεζόν δεν μπορείς να παρουσιάζεσαι με τέτοια...αφηρημάδα από τη γραμμή, είναι κακό σημάδι και θα στοιχίσει προς το τέλος αν δεν επανέλθουμε σοβαροί.
Στερεύουν οι λέξεις για αυτό που βλέπουμε κάθε βδομάδα. Ο Ολυμπιακός χάνει τον ένα παίχτη πίσω από τον άλλο, μαζεύει τα κομμάτια του, ξαναβάζει στο παρκέ παίχτες θεωρητικά ανέτοιμους, και σε κάθε ματς στωικά παρουσιάζεται συνεχώς βελτιωμένος. Αυτός είναι ο Σκακιστής των παρκέ και για αυτό τον λατρεύουμε στο Λιμάνι, η ομάδα είναι πάνω από όλα και για αυτό είμαστε ακόμα εκεί. Σε μια βδομάδα με τα βαζέλια στο ΣΕΦ, θα παίξουμε (κατά πάσα πιθανότητα) για το πλεονέκτημα έδρας και από ό,τι ακούω, οι Γουόκαπ και Λάρι θα είναι και πάλι στη 12άδα. Δεν βλέπω την ώρα να βρεθώ με μάτια εκστατικά στην κερκίδα του «πιο όμορφου μέρους στον κόσμο».
ΥΓ. Λίγο ασύνδετοι και ενίοτε προβληματικοί οι έμπειροι διαιτητές του χτεσινού αγώνα, πράγμα το οποίο επιβεβαιώνω αφού ξαναείδα το ματς στην εφαρμογή της Euroleague. Τα λάθη τελικά δεν ήταν πολλά για ένα τέτοιο αγώνα (φαίνονται πολύ περισσότερα από το γήπεδο), αλλά 2 από αυτά έγιναν ύστερα από την πρόσβαση στο ριπλέι. Απαράδεκτο το ότι μέτρησαν τελικά το καλάθι του Σενγκέλια στο τέλος της 3ης περιόδου, ενώ ήταν φανερό ότι η πρώτη αντικανονική επαφή είναι πριν κλείσει ντρίπλα ο γεωργιανός άσος.
ΥΓ2. Ο Παπ απασφάλισε μετά το τέλος του αγώνα για τα όσα άδικα ακούει τελευταία. «Η δύναμή του Παπανικολάου είναι ο Θρύλος, η δύναμη του Θρύλου είναι Παπανικολάου».
Να περνάτε όμορφα, καλό ΣΚ!
Recommended Comments