Οι ιστορίες μιας φωτογραφίας | 3: "Κάποτε στην ... Ρώμη!'

24 Απριλίου 1997 ή αλλιώς η μέρα που ξεκίνησαν τα γούρια μου...!

Είναι Μ. Πέμπτη του 1997. Εγώ 9 χρονών. Πρώτη χρονιά που παρακολουθώ στενά την ομάδα μπάσκετ και ξέρω παίκτες κ.τ.λ. Εχουμε γυρίσει από την Εκκλησία και καθόμαστε με τον πατέρα μου να δούμε τον μεγάλο τελικό μεταξύ Ολυμπιακού και Μπαρτσελόνα. Η μητέρα μου (φανατική γαυρινα) λίγο μετά το ξεκίνημα του αγώνα έχει πάρει μια λεκάνη και ξεκινάει να καθαρίζει φασολάκια για την επόμενη μέρα. Το ματς πάει καλά . Θυμάμαι τον πατέρα μου μετά από κάθε καλάθι του Ρίβερς να φωνάζει " Αυτός όποτε σουτάρει είναι λεφτά στην τράπεζα". Στο δεύτερο ημίχρονο η μητέρα μου κοντεύει να τελειώσει και μας λέει ότι μόλις τα καθαρίσει θα φύγει γιατί την περιμένουν στην Εκκλησία του χωριού οι άλλες γυναίκες για να στολίσουν τον Επιτάφιο...

Κάπου εκεί μου σκάει επιφοίτηση, πετάγομαι σαν να με χτύπησε ρεύμα και της λέω " Όχι δεν θα κουνηθεί κανένας από τη θέση του τώρα που νικάμε". Η μάνα μου όντας και αυτή λίγο προληπτική με κοιτάζει έκπληκτη καθώς δεν τους είχα ξαναπεί κάτι τέτοιο, κοιτάζει μετά τον πατέρα μου ο οποίος της λέει " Κάτσε μωρέ να τελειώσει να πάρουμε το κύπελλο δεν θα πάθεις τίποτα αν δεν πας να στολίσεις από την αρχή", δεν μας λέει τίποτα και συνεχίζει να καθαρίζει φασολάκια. 

Το ματς τελειώνει ο Ολυμπιακός σηκώνει το πρώτο μας Ευρωπαϊκό,τα ξαδέρφια μου από απέναντι έχουν έρθει σπίτι και πανηγυρίζουμε όλοι μαζί και η μάνα μου ανακουφισμένη καθαρίζει το τελευταίο φασολακι το οποίο κρατούσε επίτηδες κάνα τέταρτο γιατί δεν ήθελε να σταματήσει και να χαλάσει το γούρι !!!!

Από εκείνη τη χρονιά ξεκίνησα να παρακολουθώ μπάσκετ και να πιστεύω στα γούρια φτάνοντας βέβαια στο σημείο να κλείσω τον πατέρα μου στο μπαλκόνι στον τελικό του Λονδίνου και να τον αναγκάσω να δει όλο το δεύτερο ημίχρονο από την μπαλκονόπορτα, αφού από τα νεύρα του στο -17 βγήκε για τσιγάρο και όσο ήταν έξω γυρνούσε το παιχνίδι....😂😂😂😂

Υ.Γ. Δεν γράφω πράγματα για τον αγώνα γιατί το μόνο που θυμάμαι είναι τον Ρίβερς να τρέχει, να σουτάρει και να βάζει καλάθια....

Ο μεγάλος μου γιός ήταν 7, "βαμμένος" γάβρος, τον είχα πάρει μαζί μου στο ΣΕΦ 4-5 φορές, ο μικρός μου μόλις 4 μηνών. Το είδαμε στο σπίτι μας στο Χολαργό με κομμένη την ανάσα στην αρχή -φοβόμουν τον πεχταρά τον Τζόρτζεβιτς και τον Καρνισόβατς αλλά ο Ντούντα τους έβαλε χειροπέδες- ουρλιάζοντας στη συνέχεια. Η μάνα τους περίπου αποσβωλομένη πηγαινοερχώταν γύρω μας, "για όνομα θεού...μα πως κάνετε έτσι;", κοιταζόμασταν με τον μεγάλο όλο σημασία και κρυφογελούσαμε: "Γυναίκες...". Θυμάμαι έπεσα για ύπνο κι ήταν αδύνατο να κυμηθώ.

Αξέχαστη στιγμή,να λέω στην μητέρα μου 13 χρόνων τότε, πότε τελειώνει η εκκλησία για να πάμε να δούμε τον αγώνα σπίτι μας.Ο πατέρας μου δεν ασχολιόταν αλλά η μητέρα του ακριβώς αντίθετο,σπάνια περίπτωση γονέων .Από την μητέρα μου έγινα Ολυμπιακός και καθησαμε να δούμε το ματς.Η αγωνία στο φουλ αλλά ο Ρίβερς ήταν σεληνιασμενος και έτσι στο τέλος μας άκουσε όλη η γειτονιά,όπως και πολλοί άλλοι που βγήκαμε στα μπαλκόνια να πανηγυρίσουμε και να κάνουμε πρόωρη Ανάσταση,βάζοντας και την σημαία στο μπαλκόνι!!!

Περίοδος μεγάλης εβδομάδας τοτε, ολη εκκλησία κι εγω μόνος μου σπίτι να βλέπω των αγώνα......Αγχος άγχος αγχος στην αρχή κι εγω όσο πιο πολύ γίνεται προσεχτικός για να μην φωνάζω λόγω των ημερών.....ευτυχώς ο  Ντούντα απο τον πάγκο κάνει παπάδες και στον αγωνιστικό χώρο υπάρχει ο Ρίβερς......προς το τέλος του αγώνα κλείνω πόρτες παράθυρα για τι οι φωνές μου και τα πανηγύρια καλύπτουν τη φωνή του παπά απο την εκκλησία χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχ......Η συνέχεια είναι γνωστή σε όλους 

1997 ποσες αναμνησεις.

Το πρωτο μας ευρωπαϊκό και μαζί το triple crown(παιξαμε και με τους Bulls μετά), ολη η ομαδα ηταν σούπερ γιατί ηταν ομαδα αντισταρ, χωρις Walter Berry, Roy Tarpley, Zarko Paspalij των προηγούμενων ετών, με αλλαγή προπονητή και παρολα αυτά η ομάδα έφτασε να σηκώσει τα πάντα. 

Περήφανος.