Geo Poulidis

Δυο λόγια για την επιστροφή της ομάδας στην συνήθη εξαιρετική απόδοση. Είναι εύκολο να καβαλάς το κάρο της νίκης και να χαίρεσαι στην επιτυχία. Το δύσκολο είναι να μην ισοπεδώνεις τα πάντα στις ήττες και ύστερα από κακές εμφανίσεις, ειδικά αν είσαι Ολυμπιακός. Μέσα σε αυτή τη μπασκετική μας σελίδα τονίσαμε με πολλούς τρόπους την αναγκαιότητα για διατήρηση της ψυχραιμίας στα δύσκολα και όπως έλεγα στο podcast μας την περασμένη βδομάδα, οι δυσκολίες που αντιμετώπιζε η ομάδα στην εύρεση αγωνιστικής ταυτότητας και οι κακές μας εμφανίσεις μπορούσαν να διαβαστούν σαν μια ευκαιρία απεριόριστης βελτίωσης στο εγγύς και απώτερο μέλλον. Ο Μπαρτζωκας δεν είναι χτεσινός και ξέρει τι κάνει, συσπείρωσε την ομάδα, η άμυνα με αλλαγές έγινε μέγγενη για Ρεάλ και Μπαρτσελόνα, η επίθεση μας πέταξε ξαφνικά φωτιές (ο ουρανός το ταβάνι στο κομμάτι αυτό), ελέγξαμε ρυθμό και ριμπάουντ. Καθόλου εύκολοι αντίπαλοι οι δυο ισπανικές ομάδες που τελικά τις κάναμε να φαίνονται πολύ μικρές. Μέχρι στιγμής το αμυντικό μας πλάνο δεν λειτουργούσε γιατί η άμυνα με αλλαγές σε όλα σχεδόν τα σκριν που παίζουμε, μπορεί μεν να μπερδεύει τον αντίπαλο στα match up, απαιτεί όμως να παίζεις συνέχεια στα κόκκινα με αυτοθυσία και σε αυτό υστερούσαμε (κυρίως οι ψηλοί). Ξαφνικά όμως γύρισε ο διακόπτης, ένας τεράστιος Σακίλ ΜακΚίσικ μας πήρε από το χέρι σαν πραγματικός ηγέτης, η ενέργεια ήρθε από την άμυνα με πίεση στη μπάλα (μπασκετικό DNA μας), η διαχείριση του ροτέισον έγινε σαφως πιο ορθολογική, στην επίθεση χέρια και πόδια λύθηκαν. Ελέγξαμε επιτέλους το αμυντικό ριμπάουντ. Τα λόγια του κοουτς για Ντόρσει και Βιλντόσα μετά το χτεσινό θρίαμβο δείχνουν το δρόμο. Ένας υγιής Κέιναν Έβανς όταν με το καλό επιστρέψει, θα δώσει ακόμα περισσότερη ώθηση στο μοναδικό ίσως κομμάτι που υστερούμε, στο ασόδυο με σκορ και δημιουργία από το πουθενά. Θα γίνουμε ακόμα πιο απρόβλεπτοι και πολύμορφοι στην επίθεση και με άμυνα σαν αυτή που παίξαμε χτες και την Τρίτη θα είμαστε ασταμάτητοι. Τα καλύτερα μπροστά μας. ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ! 🔴⚪️ #Geo

Η ομάδα επέστρεψε στους τίτλους με το καλημέρα στη νέα σεζόν, νικώντας τον αιώνιο πιο άνετα από ο,τι δείχνει το τελικό σκορ, ύστερα από ένα πολύ σκληρό ματς που αφήνει πολλά περιθώρια για ερμηνείες. Το κυρίαρχο θέμα αλλά και το ζητούμενο σε ένα τέτοιο παιχνίδι είναι πάντα η νίκη γιατί κάθε κόντρα με το βάζελο έχει ξεχωριστή σημασία, πόσο μάλλον όταν δίνει τίτλο. Ακούω λιγάκι βερεσέ τα «σούπερ καπ είναι, δεν πειράζει». Παρόλο που είναι όντως νωρίς για συμπεράσματα και οι δυο ομάδες ήταν εμφανώς ανέτοιμες εξαιτίας και των πολλών απουσιών, ο Θρύλος παρουσιάστηκε πιο σοβαρός και ώριμος από τον ημιτελικό του Σαββάτου, έπαιξε εξαιρετική άμυνα πάνω σε Ναν και Λεσόρ, έλεγξε το ματς από την αρχή ως το τέλος και ποτέ δεν έδωσε στους αντιπάλους την ιδέα ότι μπορούν να το γυρίσουν. Πάμε να δούμε τα στοιχεία που καθόρισαν το ματς. 1. Ο Σάσα. Όταν ο Μάικ Μπράουν μας «τον έκλεψε» πέρσι για να τον…παρκάρει στον πάγκο των Κινγκς, τον μίσησα. Τώρα όμως τον ευχαριστώ που φέρθηκε τόσο απαξιωτικά στον κορυφαίο παίχτη της Ευρώπης γιατί μας τον επέστρεψε και μάλιστα σε κουτί με κόκκινη κορδέλα. Ο Βούλγαρος πάουερ φοργουρντ έβαλε 20π. (12 στο τελευταίο δεκάλεπτο), ντύθηκε MVP και ξεπάστρεψε τον ΠΑΟ σχεδόν σβηστά. Είναι μακραν η καλύτερη μεταγραφή μας φέτος και η πιο σημαντική απειλή για τους αντιπάλους μας σε Ελλάδα και Ευρώπη. Ο,τι κι αν δοκίμασε ο Αταμαν πάνω του στο τέλος απέτυχε. Οι Μητογλου και Χουαντσο φαντάζουν παιδάκια μπροστά του. 2. Η πολύ ώριμη αντίδραση της ομάδας όταν βρέθηκε πίσω στο σκορ με 5 στο 29’ και απάντησε με επιμέρους 18-5. 3. Ο Τάιλερ (19π. 4/6 τριπ.) και το ένστικτο του κιλερ. Τρίβουν τα χέρια στο τεχνικό σταφ της ομάδας γιατί η ομάδα ενισχύθηκε τα μάλα σε ένα νευραλγικό τομέα που συχνά ήταν προβληματικός πέρσι. Ο Ντορσει πήρε την ομάδα από το χέρι στο πρώτο δεκάλεπτο, έβαλε 12 πόντους σουτάροντας από παντού (αλητεία το δίποντο από τα 6,5 μέτρα) και έστειλε μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση: υπάρχει σουτ. 4. Το κοουτσάρισμα του Μπαρτζωκα στο τελευταίο πεντάλεπτο. Έστειλε το Ντορσει στον πάγκο, έδωσε τα κλειδιά στο Σάσα για να καθαρίσει το ματς, ενώ άφησε μέσα τον Πετρουσεφ παρά τα προβλήματα που αντιμετώπιζε στην άμυνα, για να ανεβαίνει ψηλά και να τραβάει έξω το Λεσόρ. Υπήρξε έξτρα πάσα συνέχεια και σημάδεμα του Σλούκα που ήταν τρύπα στην άμυνα. Εντύπωση μου προκάλεσε βέβαια ότι ο Φουρνιέ έμεινε στο παρκέ 30’ και δη στο τέλος ενώ είναι εμφανές ότι παραμένει ανέτοιμος. Θεωρώ ότι ο κοουτς του έστειλε μήνυμα εμπιστοσύνης για τη συνέχεια. Χωλαίνε ο Ράιτ (που παρά την εκρηκτικότητα του, είναι αργός στις περιστροφές στην άμυνα (όπως ο Φουρνιέ) και έκανε λάθος επιλογές στα σκριν. Με την επιστροφή των δυο βασικών, ο ρόλος του θα είναι λιγότερο σημαντικός αλλά χτες φάνηκε πολύ πίσω από τους υπόλοιπους. Στα θετικά η παρουσία του Πετρουσεφ που με 18π. και 8ρ. πάλεψε σα λιοντάρι παρόλο που δεν θέλει καθόλου να παίζει στο 5 και φαίνεται. Ανέτοιμοι μεν, κομάντος δε, οι παιχτες του Θρύλου μπήκαν μέσα στο παρκέ με βασικό χαρακτηριστικό τους τη συνοχή και την αγωνιστική συνέπεια. Σε κανένα σημείο του ματς δεν επηρεάστηκαν από το άγχος (σε αντίθεση με πολλά περσινά ματς) και αυτή είναι η διαφορα φέτος: υπάρχει τεράστια ποιότητα και ταλέντο από παίχτες που δεν καταλαβαίνουν τίποτα στα κρίσιμα και έχουν τεράστια αυτοπεποίθηση. Τα μόλις 6 λάθη μας σε ένα τόσο σκληρό ματς αλλά και οι 13 ασίστ μαρτυρούν τη μισή αλήθεια, γιατί το 75% στις βολές δε συνάδει ακριβώς με αυτοσυγκέντρωση για ένα τέτοιο ματς. Ας είναι όμως, είναι αρχή και πολλά θα αλλάξουν όταν η ομάδα θα βρει ρυθμό και όταν θα έχει διαθέσιμους τους Φαλ και Μίλου. Μετράει η νίκη απέναντι στον αιώνιο γιατί τους κόβει το βήχα με το καλημέρα και γιατί γεμίζει εμάς με όμορφες παραστάσεις σε μια σεζόν που προβλέπεται δύσκολη και συναρπαστική. ΥΓ1. Στέκομαι μια στιγμή στο μεγαλύτερο κομπλεξικό που γνώρισε ποτέ ο ελληνικός αθλητισμός. Το ότι βγάζει γλώσσα και χοροπηδάει μετά από τρίποντο που βάζει στο πρώτο δεκάλεπτο, δεν μας εκπλήσσει πια καθόλου. Ωστόσο το ότι αποφεύγει να δώσει το χέρι του στο Γουόκαπ στο τέλος του ματς, είναι αστείο μεν αλλά και τραγικό ταυτόχρονα για έναν παίχτη που μπορεί να είναι φανταστικός στα στατιστικά του αλλά και τόσο μικρός σαν άνθρωπος, ένα ανώριμο παιδάκι. ΥΓ2. Αστεία διαιτησία για ένα τόσο δύσκολο ματς, με δεκάδες λάθη εκατεροθεν και μάλιστα καθόλη τη διάρκεια. Δεν είχα ξαναδεί ποτέ να μη τιμωρείται με απευθείας τεχνικη ποινή κλωτσιά στη μπάλα. Ξεχωρίζει επίσης η παντελής έλλειψη επαγγελματισμού από την πλευρά των γκρι που όχι μόνο δεν είδαν την αντιαθλητική αγκωνιά του Χουαντσο στον Πετρουσεφ, αλλά ούτε καν ψυλλιάστηκαν να πάνε να το δουν στο IRS. Απίστευτο επίσης ότι δεν μετρησαν το καλάθι του Λεσορ στην τάπα του Ράιτ (μπάλα στην κάθοδο και στον κύλινδρο). Σε καμία περιπτωση δεν μας ευνόησαν (ούτε το βαζελο) αλλά είναι ανησυχητικό να είναι τόσο εκτός ματς, οι θεωρητικά από τους καλύτερους Έλληνες διαιτητές. Θα πονέσουν τα μάτια μας και φέτος; ΥΓ3. Ερησθω εν παρόδω, αναρωτιέμαι αν οι διαιτητές του αγώνα ξέρουν τον κανονισμό της FIBA και του ΕΣΑΚΕ ότι ματς χωρίς εφεδρικό καλάθι και ταμπλό δεν μπορεί να διεξαχθεί. 25’ καθυστέρηση στο ματς επειδή στράβωσε το στεφάνι και 5 νοματαίοι με κατσαβίδια και τανάλιες να προσπαθούν να διορθώσουν τη ζημιά. Ξεφτίλα 2.0. Τα λέμε την Παρασκευή για την έναρξη της Ευρωλίγκας. Καλή εβδομάδα σε όλους! #Geo

Όσο η μπασκετική λογική θα μιλάει με έπαρση και τοξικότητα, το ταμπλό θα γράφει Ολυμπιακός. Ο ΠΑΟ είναι πρωταθλητής Ευρώπης αλλά η ομάδα του Πειραιά είναι καλύτερη ομάδα από τον πρωταθλητή Ευρώπης. Όχι μόνο για την καθολική επικράτηση σε όλα τα κρίσιμα ως τώρα ματς της σεζόν (2/2 κούπες), όχι μόνο γιατί έχουμε 6-3 φέτος (αντιπροσωπευτικό δείγμα αξίας), ούτε και για το επιμέρους 22-4 τα τελευταία 3 χρόνια. Κυρίως γιατί το μπάσκετ που παίζουμε είναι ένα μπάσκετ ολοκληρωτικό και ενίοτε όμορφο. Και λέω ενίοτε γιατί φέτος δεν παίξαμε πάντα όμορφα όπως πέρσι. Πολλοί παράγοντες συνετέλεσαν προς αυτή την κατεύθυνση με βασικό τον μερικώς αποτυχημένο σχεδιασμό και την έλλειψη ενός σκόρερ που θα έπρεπε να μας κουβαλήσει σε όλα τα κρίσιμα. Ωστόσο η ομάδα είναι ΟΜΑΔΑ και στο παρκέ υπερκάλυψε την έλλειψη αυτή με την ομαδικότητα. Αυτή η απόλυτη μπασκετική έκφραση μας οδήγησε στο 2-0 χτες βράδυ. Πίκρα και τοξικότητα εσείς, μπάσκετ εμείς. Η ομάδα σκόραρε 90.5 πόντους Μ.Ο. στους δυο πρώτους τελικούς, ξεπερνώντας κατά πολύ την προσδοκία που μίλαγε για κλειστά ματς κοντά στους 70 πόντους. Και αυτό είναι που μας οδηγεί στο 2-0, γιατί αντίθετα από αυτό που περίμενε ο Αταμάν, ο Ολυμπιακός νικάει κατά κράτος τον ΠΑΟ με την επίθεσή του. Ο βάζελος είναι εμφανώς εξαντλημένος ύστερα από μια σεζόν με ροτέισον 6-7 παιχτών που τον κουβάλησαν ως τώρα. Η άμυνα με προσαρμογές λειτουργεί όσο χρειάζεται (πολλά τα κενά χτες στο πρώτο μισό με τις βοήθειες στο ζωγραφιστό, βλέπε πιο κάτω), αλλά η φωτιά είναι στην επίθεση μας. Μπορεί να μας λείπουν οι πόντοι του Σάσα (σσ. ετοιμαστείτε), ένας σκόρερ φονιάς στο 2, αλλά όταν ο Κάνααν είναι σε μέρα, ο φονιάς φωνάζει παρών και μάλιστα δυνατά. Δυστυχώς ο Αμερικανός δεν μπόρεσε να έχει σταθερή απόδοση μέσα στη σεζόν, αλλά όταν βρίσκει το χέρι του, είναι ένα ηφαίστειο καταιγιστικό που είναι ικανό να παρασύρει την ομάδα ολόκληρη αλλά και τον αντίπαλο. Χτες βράδυ ο Ησαϊας είχε 16 πόντους με 50% εντός πεδιάς σε 26', και μάλιστα 11 πόντους σε 4' (!) αλλά δεν είναι μόνο αυτό: έπαιξε εκπληκτική άμυνα πάνω σε Σλούκα και Ναν περιορίζοντας κυρίως το δεύτερο που τελείωσε το ματς με 1/7 τρίποντα. Μη με ρωτάτε αν θα ανανεώσει, δεν θα γίνει αυτό εκτός συγκλονιστικού απροόπτου. Για μένα θα έπρεπε να μείνει μόνο για την αλητεία! Το ότι παίζουμε κάθε δυο μερες καθιστά αδύνατο οι δυο προπονητές να αιφνιδιάσουν ο ένας τον άλλο. Χτες βράδυ ο Μπαρτζώκας δοκίμασε ξανά small ball για να βάλει τον Παπ στο 4, αλλά τελικά στο τέλος κράτησε μέσα τον Πίτερς και αυτό δεν το περίμενε ο Αταμάν. Πολύ θετικός ο Αμερικανός με 15 πόντους, 6 ριμπάουντ και 4 ασίστ σε 37', χρόνος που ποτέ δεν είχε φέτος ούτε στην Ευρωλίγκα. Ο κόουτς είδε ότι η παρουσία του στην άμυνα ήταν εξαιρετική και προτίμησε να τον αφήσει μέσα για να υπάρχει συνέχεια απειλή απέξω αλλά και γιατί είχε κάνει γιογιό τους Μήτογλου και Χουάντσο κοντά στο καλάθι. Τα αντίπαλα τεσσάρια εξαντλήθηκαν να τον κυνηγάνε έξω ενώ αυτός έψαχνε χώρους και πιο κοντά στο καλάθι. Στην ίδια εξίσωση μπήκε και ο Παπ (11π. 5ρ. 2α.) που δεν άφησε λεπτό τους Γκριγκόνις και Παπαπέτρου να πάρουν ανάσα. Με εξαίρεση το πρώτο μισό του ματς που πήγαμε σε βοήθειες και overload μέσα στη ρακέτα με αποτέλεσμα να αφήνουμε σταθερά ένα ελεύθερο ή σχεδόν ελεύθερο τρίποντο στην αδύνατη πλευρά. Επίσης η άμυνα drop (ο ψηλός στο σκριν ψηλά στη ρακέτα κλείνει μέσα αντί να βγει μπροστά στο σουτ) μας εξέθεσε επανειλημμένα. Αυτά τα στοιχεία διορθώθηκαν από τον Μπαρτζώκα στο δεύτερο μισό και πήγαμε σε συνεχείς φλατ άμυνες 2-2 (αγαπημένο σύστημα από πέρσι) και χωρίς αλλαγές στα σκριν. Για αυτό ελέγξαμε και το ριμπάουντ (27-26, με 11 επιθετικά). Το νερό μπήκε για τα καλά στο αυλάκι όταν ο μικρός Κωστάκης έβαλε ένα τρίποντο και έδειξε στην κερκίδα το σήμα στη φανέλα του. Δεν του έμαθαν τρόπους όταν ήταν μικρό παιδί και έτσι συμβαίνει με όσους φτύνουν εκεί που έφαγαν χρόνια, τους παίρνει και τους σηκώνει. Αυτή η κίνησή του πείσμωσε ακόμη περισσότερο την ομάδα που άνοιξε τη διαφορά με ένα επί μέρους 22-7 και έτσι το 38-39 έγινε 60-46 μέσα σε πανδαιμόνιο και έκσταση από το κατάμεστο ΣΕΦ. Στο σημείο αυτό ο Αταμάν προσπάθησε να μαζέψει τη διαφορά με επίσης small ball βάζοντας το Μήτογλου στο 5 για να τραβήξει έξω το Μίλου, όπως είχε κάνει στο πρώτο ματς του πρωταθλήματος. Ο Μπαρτζ όμως απάντησε με Πετρούσεφ (7π. 2ρ. σε 11 λεπτά) πάνω στον ελληνοαμερικανό. Ο Σέρβος ψηλός τον κατάπιε και τον κυνήγησε ακόμα και στην... τουαλέτα. Βλέποντας ο Τούρκος προπονητής ότι δεν έχει ελπίδα να γυρίσει το ματς έτσι, ξαναγύρισε στην πεπατημένη με το Λεσόρ στο 5 αλλά ήταν αργά. Ένας εξαιρετικός Μίλου (17π. 9ρ. 2α.) τον σφυροκόπησε ανελέητα και τον έριξε στο καναβάτσο. Συγκλονιστικό ματς και από το Γκος (19π. 3α. και 50% εντός πεδιάς σε 24 λεπτά) που ήταν ο MVP του αγώνα. Σε πολλές περιστάσεις το πήρε απάνω του και πήγε σε ISO τελειώματα τύπου...Τζέιμς, βρίσκοντας δίκιο παρά τις υπερβολικές ντρίπλες. Τα όσα έγιναν στο τέλος του ματς είναι απόρροια του εκνευρισμού του βάζελου γιατί είναι με την πλάτη στον τοίχο ούτε 2 εβδομάδες μετά το Βερολίνο, σαν να λέμε απότομη προσγείωση στην πραγματικότητα. Η ομάδα έκανε απλά διατήρηση της διαφοράς με απόλυτη ψυχραιμία όπως κάνουν οι μεγάλες ομάδες. Δίκαιη επικράτηση για δεύτερο σερί ματς και βέβαια τώρα πάμε για σκούπα, αν και είναι βέβαιο ότι ο ΠΑΟ θα βγάλει αντίδραση. Έχει συμβεί και στο παρελθόν (με θύμα εμάς το 2002) να γυρίσει σειρά τελικών από το 0-2 σε 3-2, για αυτό και είναι αναγκαίο η ομάδα να πορευτεί στο ΟΑΚΑ σαν να πρόκειται για ένα και μοναδικό ματς που πρέπει να κερδηθεί. Ο Άταμαν μπορεί να κλαίγεται για τη διαιτησία, η αλήθεια είναι όμως ότι κλαίγεται γιατί δεν έχει λύσει το πρόβλημα της αντιμετώπισης μιας τόσο συμπαγούς και καλοδουλεμένης μηχανής, το αντίθετο από το πυροτέχνημα που έχει φτιάξει αυτός. Μένει να δούμε αν θα αποβληθεί για τρίτο σερί ματς, σπάζοντας κάθε ρεκόρ στην ιστορία του αθλήματος. Θα ήταν και η απόλυτη δικαίωση για το Μπαρτζωκισμό, μαζί με την κούπα ασφαλώς. ΥΓ1. Είναι πιθανό να υπάρχει παράβαση του Κάνααν στο περιβόητο εκπρόθεσμο/εμπρόθεσμο σουτ για το οποίο βάζελος έγινε έξαλλος. Αν υπάρχει παράβαση, είναι πάντως της τάξης του 0,1 δευτερολέπτου, δηλαδή εντελώς οριακή, σόρρυ κιόλας που δεν το είδαν με γυμνό μάτι. Καλές οι διαμαρτυρίες και ο...αταμανισμός, είναι όμως καλύτερο να γνωρίζεις τους κανονισμούς: οι διαιτητές στα πρωταθλήματα FIBA δεν έχουν δικαίωμα να διακόψουν το ματς και να πάνε στο μόνιτορ για τα 24" εκτός εάν γίνει τσάλεντζ από τον προπονητή. Ο Αταμάν όμως είχε εξαντλήσει τα τσάλεντζ του (στο ελληνικό πρωτάθλημα είναι 1+1, δηλαδή αν δικαιωθείς στο πρώτο έχεις και δεύτερο) και έτσι οι διαιτητές δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι. Επιπλέον, για να υπάρξει παράβαση 24" πρέπει να ανάψει το λεντ πάνω στο ταμπλό, όχι να γράψει 0 το χρονόμετρο. Το μπάσκετ έχει πολύπλοκους και δυσνόητους κανονισμούς οι οποίοι μάλιστα αλλάζουν συχνά. Μην αναφερθώ καλύτερα στο μπρος-πίσω που ζήταγαν στο ΟΑΚΑ και εκθέσω το μπασκετικό κοινό του βάζελου (ο κανονισμός αυτός άλλαξε το 2015, γεια σας). ΥΓ2. Γενικά πολύ καλές οι διαιτησίες στα δυο πρώτα ματς, το λέω ειλικρινά, το ξέρετε ότι τους κράζω όταν δεν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων. Ακριβοδίκαιοι, συμπαγείς και συνεπείς με ελάχιστα λάθη σε δυο πολύ δύσκολα ματς. Και μπράβο στην Τσαρούχα για το κουράγιο της. Υπάρχει βελτίωση στην ελληνική διαιτησία πιο γρήγορα από ότι περίμενα. ΥΓ3. Πόσο μικρό ανθρωπάκι μπορεί να είναι ο Σλούκας; Δεν τα έχω μαζί του που έφυγε, αντίθετα πιστεύω ότι είναι σωστή η απόφασή του να φύγει για πολλούς μπασκετικούς και οικονομικούς λόγους, και είναι βέβαια τεράστιος παίχτης. Είναι όμως τόσο λίγος σαν άνθρωπος και πραγματικά δεν έχω ξαναδεί τέτοιο κόμπλεξ και μάλιστα χωρίς λόγο, αφού και στο βάζελο πήγε και πέτυχε εκεί παίρνοντας μάλιστα σχεδόν 3Μ το χρόνο! Ποτέ δεν θα μπορέσει να χαρεί πραγματικά και θα μοιάζει στον Γιαννακόπουλο όλο και περισσότερο. ΥΓ4. Ετοιμαστείτε για μεταγραφικό στεπ απ, οι πληροφορίες που έχω μιλάνε για μεταγραφάρες. Να δούμε... Πάμε για την κούπα τώρα, ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!

🏀🏀🏀📸Ανακοινώθηκαν οι διαιτητές του φάιναλ φορ του Βερολίνου (δίπλα από το όνομα το σκορ μας φέτος όταν σφυρίζουν αυτοί): 👇🏼👇🏼 🇷🇸Μπελόσεβιτς (Σερβία) 1-5 🇭🇷Γιαβόρ (Κροατία) 4-1 🇹🇷Μόγκουλκοτς (Τουρκία) 0 🇷🇸Νίκολιτς (Σερβία) 3-2 🇪🇸Περούγκα (Ισπανία) 1-2 🇭🇷Ράντοβιτς (Κροατία) 4-2 🇵🇹Ρότσα (Πορτογαλία) 1-1 🇫🇷Ντιφαλά (Γαλλία) 2-1 💥Έκπληξη η παρουσία του Γάλλου αφού είχε μέτρια σεζόν και έκανε και ένα σοβαρό λάθος στα πλέι οφ (το σφύριγμα εκείνο θεωρήθηκε σωστό από την Ευρωλίγκα). Έκπληξη επίσης η απουσία του λιθουανού Βίλιους που είχε εξαιρετική παρουσία και ασφαλώς του πολλά βαρύ Γερμανού Λοττερμόζερ που είχε παίξει στα τελευταία 6 φάιναλ φορ. Καθόλου έκπληξη αντίθετα η απουσία των ισπανικών βαριών χαρτιών, Γκαρθια και των 2 Περεθ που μας τα έχουν κάνει νταούλια. Μοναδικός Ισπανός ο Περούγκα που επιβραβεύτηκε για μια καλή σεζόν. 🔥Οι σταθερές αξίες, Μπελοσεβιτς, Γιαβορ και Ραντοβιτς είναι στο 5ο, 6ο και 4ο φάιναλ φορ της καριέρας τους αντίστοιχα και φέρνουν την εμπειρία τους μαζί με το Ρότσα που είναι όμως στο 2ο φάιναλ φορ της καριέρας του όπως και ο Ντιφαλά. Από όλους αυτούς ο μόνος που είχε πραγματικά καλή σεζόν είναι ο Ραντοβιτς. Οι υπόλοιποι διακρίθηκαν από μετριότητα σε ένα γενικό διαιτητικό μπάχαλο που είδαμε φέτος. 👶🏻Στο πρώτο τους φάιναλ φορ οι Περουγκα, Μογκουλκοτς και Νίκολιτς, το ανερχόμενο αστέρι. 👉🏼Οι Γιαβορ, Ραντοβιτς και Νίκολιτς σφύριξαν το πέμπτο ματς με τη Μπαρτσελονα και τα πήγαν πολύ καλά. 👉🏼Κακό στατιστικό για εμάς ο κατά τα αλλά συμπαθής Σέρβος Μπελοσεβιτς με 1-5 σκορ φέτος, και μάλιστα ήταν πρώτος διαιτητής και στις δυο φετινές μας ήττες από τη Ρεάλ! Αντίθετα καλά μαντάτα από τους Γιαβορ και Ραντοβιτς. Ένας από αυτούς τους τρεις θα είναι σίγουρα στον ημιτελικό. 💡Θεωρώ ότι η Ευρωλίγκα έπραξε τα δέοντα χωρίς υπερβολές και πήρε αυτούς που έκαναν φέτος τη μικρότερη ζημιά. Ο Νεντοβιτς «τιμωρήθηκε» για τα…6 δευτερόλεπτα παρόλο που είχε κάνει μια καλή σεζόν και δεν ξανασφυριξε μετά από εκείνο το λάθος. Θεωρώ γενικά λογική την απόφαση για αυτούς παρόντες, με εξαίρεση το Ντιφαλά που ήταν ασταθής σε πολλά ματς φέτος.

Όταν ξεκίνησε η σεζόν τον Οκτώβριο, κανένας μας δεν φανταζόταν αυτό τον επίλογο. Ότι η ομάδα δηλαδή θα πήγαινε στο φάιναλ φορ του Βερολίνου νικώντας σε 5ο ματς εκτός έδρας τη Μπαρτσελόνα, παραλίγο η πρώτη ομάδα στην ιστορία που θα το κατάφερνε (μας πρόλαβε η Φενέρ για δυο ώρες). Το δε Ιανουάριο όταν είμασταν 10οι, τσακισμένοι από τους τραυματισμούς, με τα αποτελέσματα της έλλειψης προετοιμασίας εμφανή και με τη γκρίνια στο θεό, το Βερολίνο έμοιαζε άπιαστο όνειρο και πολλοί μιλούσαν για σεζόν φλοπ, rebuild και...αγρανάπαυση. Η ομάδα έχασε στην αρχή της σεζόν δυο βασικούς πυλώνες στον επιθετικό τομέα που δεν αναπληρώθηκαν επαρκώς, με αποτέλεσμα να χρειαστεί ακόμα περισσότερο αμυντικό προσανατολισμό αλλά και πολλαπλασιασμό των συμμετεχόντων στο σκοράρισμα. Σε πάρα πολλές στατιστικές κατηγορίες είμασταν για μεγάλο μέρος της σεζόν μέτριοι και τίποτα δεν έδειχνε φως στο βάθος του τούνελ. Όταν όμως έχεις στον πάγκο σου τον Μπαρτζώκα δεν πρέπει να ξεχνάς ποτέ, όσα χρόνια και αν περάσουν, πόσο τεράστια είναι η θετική επίδραση που ασκεί στους παίχτες του, πράγμα που τους καθιστά πολεμιστές έτοιμους να πέσουν στη μάχη και να θυσιαστούν για εκείνον, ακόμα και αν παίζουν 1 λεπτό. Καμία άλλη ομάδα στην Ευρωλίγκα δεν έχει αυτό το στοιχείο τόσο έντονο όσο εμείς, καμία άλλη ομάδα δεν είναι τόσο σκληρή, δεμένη, κυνική και αδυσώπητη. Πράγμα το οποίο μεταφράζεται σε μια refuse to lose νοοτροπία που αντισταθμίζει όλες τις αναποδιές, τις ελλείψεις στο σχεδιασμό, τους τραυματισμούς, τις ήττες εντός έδρας, τις κακές διαιτησίες. Για πολλοστή φορά φέτος, η ομάδα μπήκε στο ματς του Παλάου με μια σχετκή νωχελικότητα στην επίθεση (πρώτο καλάθι στο 4'), κακές επιλογές και πολλά λάθη. Οι πρωταθλητές Ισπανίας προηγήθηκαν σταθερά μέχρι και με 9 (18-9 στο 5'). Τα 7 κλεψίματα της Μπαρτσελόνα (5 στο πρώτο δεκάλεπτο) είναι ρεκόρ στη σύγχρονη ιστορία της Ευρωλίγκας. Είχαμε 1/8 τρίποντα, 50% στις βολές και 8 λάθη, στοιχεία απαγορευτικά για τη συνέχεια. Και εκεί που θα περίμενε κανείς να τρώμε 20 πόντους το σκορ είναι μόλις 27-25 για τους Καταλανούς. Και αυτό συμβαίνει για την πολύ σκληρή μας άμυνα και κυρίως για τον έλεγχο των ριμπάουντ που σε αντίθεση με προηγούμενα ματς παρουσιαζόμαστε βελτιωμένοι. Κάθε φορά που πηγαίνουμε σε αλλαγές, υπάρχει mismatch και ως αποτέλεσμα συχνά οι παίχτες του Γκριμάου ανανεώνουν την επίθεσή τους (μέχρι και 4 επιθετικά πήραν σε μια επίθεσή τους), ενώ κάθε φορά που σπάμε το σκριν, Φαλ, Μίλου και Παπ καθαρίζουν από κάτω. Το στοιχείο αυτό αποδεικνύεται καθοριστικό για όλη την σειρά. Στο μεταξύ αναρωτιέμαι αν αυτό που βλέπουμε είναι ένα από τα χειρότερα μπασκετικά θεάματα που έχω δει. Μπορεί και να είναι, τα ποσοστά απέξω είναι 14% για εμάς και 12% για τη Μπαρτσελόνα. Κάθε φορά που η Μπαρτσελόνα θα προσπαθήσει να ξεφύγει στο σκορ στο δεύτερο μισό του ματς θα βρει απάντηση με γρήγορο καλάθι (Γουόκαπ με τρίποντο για το 38-33, Παπ για 3 για το 40-40, Γκος για 2 και το 47-49) και συνεχείς αποτελεσματικές άμυνες που κόβουν αμέσως τον αέρα. Και τα 3 αυτά σουτ είναι pull up jumpers, και δεν αποτελούν αποτέλεσμα συλλογικής προσπάθειας, είναι η δήλωση «σας κουβαλάω». Παλιά ήταν ο Σπαν που το έκανε αυτό, πέρσι ο Σάσα, φέτος όποιος το νιώθει. Ο καθοριστικός για ένα ακόμα βράδυ Κώστας Παπανικολάου (11π. 2ρ. 2α. 2κλ. σε 27') καταθέτει ψυχή στην άμυνα εξαφανίζοντας από το γήπεδο τον Τζαμπάρι Πάρκερ σε ένα από τα χειρότερα βράδια του με τη φανέλα μπλαουγκράνα (0/8 τριπ), αλλά και τους Αμπρίνες και Κάλινιτς (0/7 σουτ, -9 PIR) που έμειναν στα ρηχά. Ο Παπ είναι και το...κολλητήρι στην επίθεσή μας, δίνει το ρυθμό, δίνει πίστη στο όνειρο. Βάζει και το τρίποντο ταφόπλακα που σφραγίζει το εισιτήριο για το Βερολίνο 1:35 πριν το τέλος. Στην αρχή του 4ου δεκαλέπτου είμαστε στο 40-40 και ο σχολιαστής της Ευρωλίγκας λέει ότι δεν θέλεις τον Ολυμπιακό κοντά στο σκορ στο τέλος του ματς. Και το λέει γιατί ξέρει, αλλά φαίνεται ότι παίχτες του Γκριμάου αγνοούν ή δεν μπορούν. Ο Μίλου έχει επιστρέψει για τα καλά στις...εργοστασιακές ρυθμίσεις και είναι ο πιο επιδραστικός μας παίχτης σε ολόκληρο το ματς. Με 10 πόντους, 10 ριμπάουντ και 2 ασίστ (MVP και 26 στο PIR) παίρνει την ομάδα από το χέρι μαζί με έναν αναίσθητο Σακίλ ΜακΚίσικ που κρατάει την υπόσχεση που έδωσε μετά το άτυχο game 3: θα πάρουμε αυτό που άδικα μας στέρησαν. Ο Αμερικανός είναι ταύρος στην άμυνα αλλά επιθετικά στο τέταρτο δεκάλεπτο ουσιαστικά μας δίνει τη νίκη. Κανένας δεν έχει τη διαύγεια του στο τέλος, κανένας δεν είναι πνευματικά τόσο έτοιμος όσο αυτός. Με 9 πόντους (2/2 τριπ., 1/2 διπ., 2/4 βολές), 2 ριμπάουντ και το καθοριστικό κλέψιμο στο τελευταίο λεπτό, βάζει τους Καταλανούς για ύπνο και στέλνει φιλάκια στη Μπερίλ που χοροπηδάει στην κερκίδα. Πέντε λεπτά πριν το τέλος, ο Σακ σηκώνεται για 3 και γράφει το πρώτο μας προβάδισμα (47-49), οι Καταλανοί απαντούν αλλά το νερό έχει μπει στο αυλάκι και τώρα βλέπουν τον Ολυμπιακό να τους κοιτάει στα μάτια με το μαχαίρι στα δόντια. Και είναι μάτια που μαρτυρούν φόβο αυτά των αντιπάλων του Θρύλου. Μόλις 3 λεπτά πριν το τέλος και με το σκορ στο 49-49, ο Ρούμπιο επιχειρεί δυο φορές να κλέψει από τον Γκος και παραλίγο να τα καταφέρει, αλλα τελικά η μπάλα καταλήγει έξω για εμάς. Ο Ισπανός γκαρντ όμως, αντί να χαίρεται για την εξαιρετική του άμυνα, κουνάει το κεφάλι σαν απελπισμένος. Το έχει καταλάβει. Ο κόουτς παίρνει τάιμ άουτ, σχεδιάζει την επίθεση, «αν σας παίξουν under παίρνετε το σουτ ή πάτε σε διείσδυση». Ο Σακίλαρος το παίρνει και το βάζει με φάουλ (θα χάσει τη βολή), ο Παπ θα τον μιμηθεί 20" αργότερα και με μερικό σκορ 2-15 (49-57) η Μπάρτσα πετάει λευκή πετσέτα στο παρκέ, οι ηρωικοί 500 οπαδοί του Θρύλου σε ντελίριο στις κερκίδες! Καθώς οι οπαδοί της Μπαρτσελόνα ανησυχούν πιο πολύ για το τι κάνει η Ρεάλ στη μπάλα, η ομάδα τους επιστρέφει στο -3, και έχει και τη μπάλα. Ο ΜακΚίσικ σούπερμαν πέφτει στο παρκέ και κλέβει από το Λαπροβίτολα! Ο Θρύλος αλώνει για δεύτερη φορά μέσα σε 10 μέρες το...κοτέτσι της Βαρκελώνης και με σκορ 4-1 προκρίνεται στο φάιναλ φορ για 3η συνεχόμενη χρονιά και 13η στην ιστορία του. Τι να πω για αυτή τη σεζόν μας; Πως να περιγράψω αυτό που ζούμε πάλι φέτος; (είναι και η μπάλα!!) Αν υπάρχει μια διδαχή από αυτό το φανταστικό δημιούργημα του Θρύλου του Πειραιά και όλης της Ελλάδας, είναι ότι αυτό το φανταστικό παρεάκι, ο,τι και αν συμβεί στο Βερολίνο, αξίζει το σεβασμό και την αγάπη μας, την υπομονή και τη στήριξή μας. Πάμε στη γερμανική πρωτεύουσα, τόπος που άφησα πριν μόλις 5 μήνες για να επιστρέψω στην Ελλάδα. Πάμε στο Βερολίνο με ένα όνειρο τρελό! ΥΓ1. Διαιτησία που στάθηκε στο ύψος του ματς, χωρίς φανφάρες, χωρίς τεχνικές ποινές, έπαιξε δίκαια ένα αξιοσημείωτο 50-50. Πιστεύω ότι και οι 3 θα είναι στο φάιναλ φορ. ΥΓ2. Η ηρεμία και σιγουριά του Μπαρτζώκα στο τελευταίο τάιμ άουτ, είναι το φως που θα μας οδηγήσει στο θρίαμβο. Στο βάθος υπάρχει η Ρεάλ για τη ρεβάνς τπου περσινού χαμένου τελικού αλλά και ο βάζελος για το απόλυτο μπασκετικό ντέρμπι στον τελικό. ΥΓ3. Ο Ολυμπιακός κράτησε τη Μπαρτσελόνα στους 59 πόντους. Μια ομάδα που εντός έδρας βάζει σχεδόν 90. ΥΓ3. Το επόμενο βράδυ, ο ποδοσφαιρικός Ολυμπιακός πέρναγε στον τελικό του Κόνφερενς. ΘΑ ΤΡΕΛΑΘΩ!

Σε μια βραδιά που θα θυμόμαστε για πάντα, ο μπασκετικός Θρύλος ισοπέδωσε στο game 4 τη Μπαρτσελόνα του Γκριμάου με 34 πόντους διαφορά, δίνοντας όχι μόνο το στίγμα για το τι θα έχει να αντιμετωπίσει η καταλανική ομάδα την Τετάρτη, αλλά ξεκαθαρίζοντας ταυτόχρονα και το ποια είναι η καλύτερη ομάδα. Και λέω καλύτερη ομάδα γιατί ήταν το ματς που είμασταν με την πλάτη στον τοίχο, δεν υπήρχε κανένα περιθώριο για λάθη και ως γνωστό, όταν είμαστε με την πλάτη στον τοίχο δεν θέλεις να μας βρεις απέναντί σου. Το λέω όμως και για έναν ακόμη λόγο: χτες βράδυ παίξαμε το μπάσκετ μας για πρώτη φορά στη σειρά των αγώνων με τη Μπαρτσελόνα και τους διαλύσαμε, ενώ ήταν και η πρώτη φορά από την αρχή της σεζόν που όλοι οι παίχτες ήταν διαθέσιμοι. Οι 53 πόντοι του ημιχρόνου είναι όχι μόνο το καλύτερο εικοσάλεπτο σε όλη τη διοργάνωση φέτος για εμάς, αλλά αποτελεί και ρεκόρ πόντων στην ιστορία μας σε όλα τα πλέι οφ που παίξαμε στην Ευρωλίγκα. Λίγες ώρες μετά το θρίαμβο του ΣΕΦ, στο Βίλα Παρκ του Μπέρμπιγχαμ, ο ποδοσφαιρικός Θρύλος έπαιρνε μια ιστορική νίκη με 4-2, δίνοντας διαστάσεις κόκκινης μαγείας στο βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης με το Λιμάνι να παίρνει φωτιά! Η πρωταθλήτρια Ισπανίας κατέβηκε στο Φάληρο με σκοπό να κλείσει τη σειρά και παράτησε το ματς στα μέσα του 3ου δεκαλέπτου όταν ο Γκριμάου είδε ότι ήταν αδύνατο να το γυρίσει. Κλειδί για τη νίκη μας η επιστροφή του Κώστα Παπανικολάου (9π. 6ρ. 3/6 τριπ.) που μολονότι ανέτοιμος σωματικά (οι αιματολογικές του το πρωί ήταν απαγορευτικές), έδωσε κατάθεση ψυχής για μια ακόμη φορά, ήταν ταύρος σε όλα τα ματς απ στην άμυνα και ουσιαστικά καθάρισε τη μάχη στο τρίτο δεκάλεπτο με τα μακρινά εύστοχα σουτ του. Ο διακόπτης γύρισε στα μέσα του πρώτου δεκαλέπτου όταν η νωχελικότητα στην άμυνα είχε αφήσει τους Καταλανούς να πιστέψουν στη νίκη (7-16 στο 5'). Το τάιμ άουτ του κόουτς, καθησύχασε μεν από το αρχικό μας άγχος αλλά έδωσε και έναυσμα για μια σεμιναριακή άμυνα που με επικεφαλής το Σακίλ ΜακΚίσικ έκλεισε όλους τους διαδρόμους, έπεσε με μανία πάνω σε οποιαδήποτε μπάλα ήταν χωρίς κατοχή, διπλασιάζοντας την ενέργειά μας σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου. Στο διάστημα 5-20' τρέξαμε ένα εκθαμβωτικό επί μέρους 46-21 ρίχνοντας τη Μπαρτσελόνα στο καναβάτσο από το οποίο δεν θα ξανασηκωθεί. Ο Σακ έκανε αδιανόητη εμφάνιση βγαίνοντας και MVP με 21 πόντους, 6 ριμπάουντ, 4 ασίστ και 2 κλεψίματα, σε ένα από τα πιο παραγωγικά βράδια του με τον Ολυμπιακό φέτος. Τι άλλαξε ξαφνικά, πέρα από την επιστροφή του αρχηγού; Στη φιλοσοφία της ομάδας, ουσιαστικά τίποτα. Βασιστήκαμε και πάλι στην άμυνα μας, είχαμε πολυμορφία στο κομμάτι αυτό με φλατ 2-2 (λειτουργεί καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη άμυνα) αλλά και αλλαγές στα σκριν όπου χρειάστηκε για βγει κοντός με ψηλό στο τέλος της σετ επίθεσης. Ο Γκριμάου το είδε αυτό, όπως και στο 3ο ματς, και ψήλωσε το σχήμα με Σατοράνσκι και Ντα Σίβα ταυτόχρονα στο παρκέ για να έχει mismatch, ο Μπαρτζώκας απάντησε με Μίλου και Πετρούσεφ που έδωσαν ενέργεια στην άμυνα πολύ περισσότερο από Φαλ και Πίτερς και το γήπεδο κατηφόρισε. Αυτό που άλλαξε όμως είναι η διαχείριση του ρόστερ και εξηγώ: όπως έγραφα και την Τετάρτη μετά το game 3, η ανάγκη για έναν ακόμη χειριστή ήταν πασιφανής αφού οι Γκος και Γουόκαπ έσκασαν στο τέλος, και δικαιολογημένα δεν είχαν την απαραίτητη διαύγεια που χρειάζονται τέτοια ματς. Ο Ναζ Μήτρου-Λονγκ μπορεί να μην έχει το επίπεδο των άλλων δύο, είναι όμως μια πηγή ...οξυγόνου, μπορεί να δώσει 7-8 ποιοτικά λεπτά σε άμυνα και επίθεση. Αυτή η κίνηση του σκακιστή χτες άλλαξε όλο το σκηνικό. Παράλληλα, η χρησιμοποίηση του Μιλουτίνοφ (8π. 11ρ. σε 21') ήταν καθοριστική αφού εξαφάνισε κάθε αμφιβολία στην άμυνα και έκανε γιογιό τον αδερφό του ηθοποιού όπου τον βρήκε. Η μη χρησιμοποίηση του Ράιτ αιφνιδίασε τη Μπαρτσελόνα και καταλαβαίνει κανείς πόσο σημαντικό είναι να έχεις τέτοια γραμμή ψηλών. Αυτές οι κινήσεις που έχουν άξονα την άμυνα, επηρεάζουν καθοριστικά και την επίθεσή μας: ο Κέιναν (11π. 3α. 3/5 τριπ. σε 21') έχει περισσότερο ελεύθερο χώρο γιατί η μπάλα γυρίζει, δεν πάμε σε over dribbling, οι αντίπαλοι πρέπει να κλείσουν μέσα. Αλλά και ο Πίτερς, παρά το απογοητευτικό επιθετικά βράδυ του (πήρε μόλις 1 τρίποντο και το έχασε, ελάχιστος αριθμός σε όλη τη σεζόν), βρέθηκε σε θέση βολής πολλές φορές και αυτό θα το χρειαστούμε στο 5ο ματς, να γυρίζει η μπάλα, να ακουμπάει στο ζωγραφιστό, να υπάρχει χώρος για σουτ απέξω. Με το μάτι στο 5ο ματς, στέκομαι μια στιγμή στους δυο πιο σταθερούς μας παίχτες σε αυτή τη σειρά, τους Γκος (11π. 4ρ. 4α.) και Πετρούσεφ (10π. 5ρ.). Ο Σέρβος έχει αναπτύξει με τη δουλειά του στον Ολυμπιακό, μια εξαιρετική ικανότητα να παίζει γρήγορο πικ εντ ρολ από όλες τις θέσεις και να γίνεται απειλητικός ανά πάσα στιγμή ακόμα και με πλάτη στο καλάθι. Έχει 12 πόντους και 5 ριμπάουντ μέσο όρο, ενώ στην άμυνα είναι καθοριστικός κυρίως με τις βοήθειες στα πεντάρια. Ο Γκος από την άλλη με την άμυνα στο ποστ απέναντι σε ψηλότερους αντιπάλους, αποδεικνύεται υπερπολύτιμος. Στη σειρά, όποτε οι Καταλανοί προσπάθησαν να τον οδηγήσουν εκεί, σκόραραν μονάχα δύο πόντους. Ο Γκος μετράει 11 πόντους με 56% εντός πεδιάς, δημιουργώντας παράλληλα 8 πόντους για τον Ολυμπιακό με τις ασίστ του, ενώ μαζεύει και 3 ριμπάουντ ανά ματς. Πάμε στη Βαρκελώνη τώρα, γιατί έχουμε μια δουλειά να τελειώσουμε. Γιατί το Βερολίνο μας περιμένει. Δια πυρός και σιδήρου όλη τη σεζόν, με απίστευτα σκαμπανεβάσματα λόγω των τραυματισμών (αλλά και των ελλείψεων στο σχεδιασμό), η ομάδα είναι εδώ, μια ανάσα από το τρίτο συνεχόμενο Φ4. Ο Μπαρτζώκας ξέρει τι πρέπει να κάνει, το ξέρει και η ομάδα. Συγκεντρωμένοι στο στόχο, έλεγχος του ρυθμού ξεκινώντας από την άμυνα, μαχαίρι στα δόντια. Η παράδοση που θέλει και τα 18 game 5 να καταλήγουν σε νίκη του γηπεδούχου, υπάρχει για να σπάσει. Ο Θρύλος μπορεί! ΥΓ1. Καταιγιστικός ο κόσμος στο ΣΕΦ χτες βράδυ, είχαμε ίσως ανάγκη από μια αδικία σαν αυτή του τρίτου ματς για να ξυπνήσουμε. ΥΓ2. Πολύς κόσμος γράφει για το βάζελο που θα περάσει στο Φ4 κλ κλ. Σκεφτείτε μόνο τι μπορούμε να ζήσουμε εμείς Τετάρτη και Πέμπτη! ΥΓ3. Ο Νίκος Γκάλης, ρωτήθηκε το 1987 μετά το ματς με τη Γαλλία στον προημιτελικό του Ευρωμπάσκετ αν ήταν εκείνη η πιο ευτυχισμένη στιγμή του με την εθνική. Είναι, απάντησε. Μέχρι την επόμενη.

Καταλάγιασε η σκόνη, έπεσαν οι σφυγμοί, τα φώτα στο άδειο ΣΕΦ έσβησαν. Με καθαρό μυαλό τώρα γράφω δυο αράδες για το τι εκτυλίχθηκε στα μάτια μας μπροστά χτες βράδυ στο 3ο ματς με τη Μπαρτσελόνα, σε ένα ματς που είναι πανομοιότυπο με τα 2 προηγούμενα, με τους παράγοντες ψυχολογία και ενέργεια να κάνουν τη διαφορά και στα 3 αυτά παιχνίδια. Στο πρώτο ματς μπήκαμε μέσα χωρίς άγχος, επιβάλλαμε το ρυθμό μας, παίξαμε εξαιρετική άμυνα, αγχώσαμε τους Καταλανούς που υπέκυψαν. Στο δεύτερο ματς το μαχαίρι στα δόντια το είχαν αυτοί, εμείς κάπως νωχελικοί με την αίσθηση υπεροχής που μας έδινε το 0-1 και με τη σιγουριά του σπιτιού μας που μας περίμενε. Χτες όμως το άγχος και η πίεση ήταν μαζί μας. Παγιδευμένοι στην πολύ καλή άμυνα των αντιπάλων μας όπως στο game 2, είχαμε σαφές επιθετικό πρόβλημα το οποίο όμως καλύψαμε επαρκώς με εξίσου καλές φλατ άμυνες και (επιτέλους) με περιορισμένες αλλαγές στα σκριν που μας έφεραν σε θέση βολής για το καθοριστικό 2-1. Κι όμως, στο τέλος βιαστήκαμε να κερδίσουμε (πήγα νοερά στο Κάουνας), δεν είμασταν αρκετά διαυγείς ώστε να κάνουμε φάουλ, να μην αφήσουμε τον Αμπρίνες αμαρκάριστο δυο φορές, αλλά ούτε και να πάρουμε σωστές αποφάσεις στην τελευταία επίθεση στην κανονική διάρκεια αλλά και στην παράταση. Μοιραία όταν κάνεις όλα αυτά μαζί, δεν θα πάρεις ροζ φύλλο. Στην σκακιέρα του ματς βαραίνουν τελικά και οι διαιτητικές αποφάσεις (σχόλιο πιο κάτω) αλλά όταν φτάνεις το ματς ολόκληρο στη μια μονάχα κατοχή, όλα είναι πιθανά και θα συμβούν αν δεν σκοτώσεις τον αντίπαλο εν καιρώ. Η Μπαρτσελόνα προσπάθησε από την αρχή να ενεργοποιήσει τη συνταγή του δεύτερου ματς (πίεση στο 1 και μετά θωράκιση μέσα για να μην πάει η μπάλα στους ψηλούς) και εν μέρει το κατάφερε αφού περιόρισε αισθητά την πρόσβαση στο Φαλ (8π.7ρ.2α. σε 22 λεπτά). Τα τρικ του κόουτς όμως με το χαμηλό σχήμα και πεντάρι το Ράιτ εξέθεσαν την ισπανική ομάδα που δεν μπορούσε να ματσάρει την αθλητικότητα του Αμερικανού ο οποίος μπροστά έκανε παπάδες σε όλο το ματς (16π. 8ρ. 24 PIR σε 23 λεπτά). Δυστυχώς όμως στην άμυνα ο Ράιτ ήταν πολύ ευάλωτος και οι ψηλοί της Μπάρτσα τον έκαναν γιογιό σε όλο το παιχνίδι με εξαίρεση την τάπα της σεζόν που έριξε στον Βέσελι. Αυτή η συνθήκη μπέρδεψε πολύ τα πράγματα για εμάς. Αντίθετα απίστευτα σταθερός και σοβαρός παρουσιάστηκε μπρος και πίσω ο Πετρούσεφ που αγωνίστηκε 30 λεπτά και είχε 18 πόντους και 5 ριμπάουντ, ο καλύτερος μας παίχτης χτες. Η ομάδα μπερδεύτηκε επίσης με τις σύνθετες άμυνες που εφάρμοσε ο Γκριμάου στο 3ο δεκάλεπτο, ήταν πολύ στατική στην επίθεση ενώ οι Κέιναν και Πίτερς δεν μπορούσαν να βρουν λύσεις απέξω για να ανοίξει το γήπεδο και να έχουμε περισσότερες επιλογές στις close out επιθέσεις μας. Τα ματς στα πλέι οφ θα τα κερδίσεις με την αδιάλειπτη συνδρομή των κοντών που διαθέτεις και φυσικά με καθοριστικό παράγοντα τα βαριά τρίποντα, σαν αυτά που έβαλε κατ'εξακολούθηση η Μπαρτσελόνα όταν έπρεπε. Για 3ο συνεχόμενο ματς το ποσοστό μας απέξω ήταν κάτω από 30% (είχαμε 37% στη ρέγκιουλαρ) με αποτέλεσμα να δίνουμε συνέχεια credit στην αντίπαλη άμυνα. Δεν νοείται να μην μπορείς να βάλεις 1 τρίποντο σε 2 συνεχόμενα ματς πλέι οφ και να έχεις την απαίτηση να κερδίσεις μονάχα με την άμυνα. Και αναφέρομαι φυσικά στον Αιζάϊα Κέιναν που έχει 0/9 σουτ έξω από τα 6.75 στα games 2 και 3. Είναι θαύμα ότι μείναμε μέσα στο ματς μέχρι τέλους με αιχμή του δόρατος στην επίθεση τους Πετρούσεφ και Ράιτ μονάχα. Επιπλέον ο Πίτερς (8π. 2/3 τριπ. σε 20 λεπτά) αποδεικνύεται σοφτ στην άμυνα για αυτές τις συνθήκες (τον σημαδεύουν συνέχεια) και μοιραία δεν μπορεί να βρει ρυθμό ούτε στην επίθεση. Οι Γκος και Γουόκαπ από την άλλη έσκασαν (λάθος κατά τη γνώμη μου να μην υπάρχει ένας ακόμη κοντός, ειδικά αφού ο Μπραζντέικις εμφανώς δεν υπολογίζεται) και ξεπέρασαν τον εαυτό τους, ειδικά στην άμυνα, αλλά μοιραία δεν είναι clutch και δεν θα πάρουν το ματς μόνοι τους. Το άστοχο σουτ του Γκος στο τέλος της κανονικής διάρκειας είναι ένα καλό σουτ, αμαρκάριστο σχεδόν, από τα 4 μέτρα. Βάλτο, για το θεό! Και οι δυο άσοι μας έβαλαν συνολικά 19 πόντους, είχαν και 11 ασιστ, έπαιξαν στο κόκκινο συνέχεια και έκαναν και ελάχιστα λάθη για το χρόνο που αγωνίστηκαν (30 και 36 λεπτά), μόλις 3. Αλλά δεν φτάνει αυτό, δυστυχώς. Στην post season, σκοράρουμε λιγότερο (κατά 5 πόντους), κάνουμε περισσότερα λάθη (4 περισσότερα/ματς) και σουτάρουμε όπως είπα, με πολύ χαμηλά ποσοστό απέξω (28% έναντι 37%) αλλά και στις βολές (69% έναντι 73% στην κανονική περίοδο). Οι δε πέντε περιφερειακοί μας έχουν 13/47 σουτ πίσω από τα 6,75 (27,6%) και στα 3 ματς. Βελτίωση σε αυτόν τον τομέα και ο περιορισμός των λαθών (όπως κάναμε χτες), θα είναι παράγοντες νίκης στο 4ο ματς. Μαζί με τον έλεγχο του ρυθμού και το μαχαίρι στα δόντια σε κάθε κατοχή. Η ομάδα καλείται να κάνει μια ακόμα υπέρβαση. Καλείται ξανά να ξεπεράσει τον εαυτό της, να σπάσει ταβάνια και να εκπλήξει τον μπασκετικό πλανήτη. Αν υπάρχει μια ομάδα που μπορεί να το καταφέρει αυτή είναι ο Ολυμπιακός. Οι πιθανότητες είναι ασφαλώς με το μέρος των Καταλανών, αλλά το Λιμάνι είναι βαθύ και θα αντιδράσουμε. Αν αύριο κερδίσουμε, στη Βαρκελώνη το άγχος θα είναι στη Μπαρτσελόνα. Και αυτό θα παίξει καθοριστικό ρόλο, όπως σε όλα τα ματς της σειράς. Όλοι μαζί στο ΣΕΦ αύριο, μια φωνή ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ! ΥΓ1. Τι να πεις για μια κατά τα άλλα πολύ καλή διαιτησία που κάνει όμως δυο πολύ σοβαρά λάθη που καθορίζουν το ματς τελικά; Αίσχος θα πεις. Υπάρχει παράβαση 5" στην επαναφορά του Σατοράνσκι πριν μας ισοφαρίσει ο Λαπροβίτολα, και δεν νοείται σε αυτό το επίπεδο να γίνεται τέτοιο λάθος, αφού τελικά η επαναφορά έγινε στα 6.2". Έλεος. Το φάουλ που χρεώνεται στον Πετρούσεφ στο τέλος είναι φάουλ γενικά και αν το απομονώσεις, όχι όμως με βάση το κριτήριο που είχαν καθορίσει οι διαιτητές για τις επαφές σε όλο το ματς μέχρι εκείνη τη στιγμή. Να με συγχωρεί ο Ντιφαλά και όλο μου το συνάφι, αλλά είναι λάθος ερμηνεία. Όταν σε όλο το ματς έχεις αφήσει τέτοιο μπασκετικό ξύλο (και σε σουτ, όχι μόνο off ball), οφείλεις να αφήσεις αυτή την επαφή στο τέλος, ειδικά με το ματς στο 80-80. Βλακεία σίγουρα και του αμυντικού που βάζει το χέρι του με τέτοιο τρόπο, αλλά είχαμε μπει στην παράταση με τα φάουλ 2-3! ΥΓ2. Καλή η απασχόληση με το βάζελο και τα πανηγύρια για τη Μακάμπι, αλλά η ομάδα χρειάζεται την ενέργεια μας στο ΣΕΦ για την ίδια, όχι για τη...Μακάμπι και κακά τα ψέματα, στην παράταση είχαμε παγώσει. ΥΓ3. Η ομάδα πληρώνει τις απουσίες κατά τη διάρκεια της σεζόν, τις πληρώνει και τώρα. Χωρίς τον αρχηγό μας το κενό είναι εμφανές, ειδικά στα ματς απ με τους ψηλούς. Με τον Παπ στην πεντάδα θα δούμε άλλο πρόσωπο, αν και δεν ξέρω σε τι κατάσταση θα βρίσκεται.

Ο Χούλιο Βελάσκο είπε κάποτε «ο νικητής πανηγυρίζει, ο χαμένος εξηγεί» με την έννοια ότι ο νικητής έχει τελικά δίκιο και δεν ασχολείται με τις λεπτομέρειες με τις οποίες καταπιάνεται ο ηττημένος. Στην οικονομία του προχτεσινού θριάμβου εναντίον της Φενέρ η επιτυχία του Μπαρτζώκα είναι τεράστια, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι ο...υπερμεγέθης Αιζάϊα Κάνααν MVP (27π. 3/3 διπ. 5/7 τριπ. 1κλ. σε 26') έμεινε καθηλωμένος στον πάγκο για όλο το 4ο δεκάλεπτο! Αν είχαμε χάσει το ματς, σύσσωμος ο μπασκετικός κόσμος του Ολυμπιακού θα είχε βγει στα κάγκελα με αυτή την απόφαση του κόουτς, και ένας παραπάνω λόγος της αξίας του Μπαρτζώκα είναι ότι θα πάρει όλα τα μπασκετικά ρίσκα της γης για να σε φέρει εκεί που θέλει κι ας διαφωνείς: στη νίκη. Τιμά την ομάδα αλλά και τη Φενέρ, το γεγονός ότι έπαιξαν ξεκάθαρα για να κερδίσουν, θέλοντας και οι δύο να βρουν τη Μπαρτσελόνα στα πλέι οφ και να αποφύγουν τη Μονακό, αλλά υπάρχει και κάτι άλλο: έτσι όπως εξελίχτηκε το ματς η νίκη είναι ένα τεράστιο ψυχολογικό boost για τη συνέχεια γιατί αποτελεί μια δήλωση από την πλευρά μας για την post season, σχετικά με τη νοοτροπία του νικητή που χτίσαμε μέσα σε μια πολύ δύσκολη χρονιά και που είναι η συνέχεια των 2 προηγούμενων: δεν περνάς, είμαστε Ολυμπιακός. Το ματς δεν ξεκίνησε καλά και η Φενέρ έτρεξε ένα γρήγορο 11-2 που ανάγκασε τον κόουτς να πάρει τάιμ άουτ για να συνεφέρει τους παίχτες που ήταν ακόμα στα αποδυτήρια. Η άμυνα με αλλαγές έσφιξε και ξαναμπήκαμε στο ματς με ένα δικό μας επί μέρους 17-8 και το δεκάλεπτο έκλεισε ισόπαλο 19-19. Ήδη είχαν φανεί οι άγριες διαθέσεις του Κάνααν και ο Σάρας για να τον περιορίσει έβαλε απάνω του τους Χέιζ-Ντέιβις και Πιέρ πράγμα το οποίο θα αποδειχτεί καθοριστικό και αργότερα για την επιλογή του κόουτς να κρατήσει μέσα τον Γκος. Στο δεύτερο δεκάλεπτο, το second unit μας βελτιώθηκε επιθετικά και είχε Σακίλ (12π. 2κλ. σε 25', καθοριστικός στην άμυνα) αλλά και Σίκμα (7π. 2α. σε 20') που κάλυψε με επάρκεια το κενό του τραγικά σοφτ Πίτερς (2π.4ρ.2α. 3l. σε 18'). Το πρόβλημα με τον Αμερικανό φόργουορντ είναι κάθαρα ψυχολογικό και όλος ο ντόρος με τις...χειραψίες τον έχει επηρεάσει. Σε μεγάλο μέρος του ματς τα αντίπαλα τεσσάρια τον έκαναν γιογιό ενώ έχασε 3(!) ριμπάουντ μέσα από τα χέρια του με αποκορύφωμα το κλέψιμο του Καλάθη και το τρίποντο του Χέιζ-Ντέιβις που έβγαλε το Σκακιστή από τα ρούχα του. Σημαντική και η προσφορά του Λάρι (7π.) επιθετικά σε αυτό το διάστημα. Ταυτόχρονα η άμυνα μας με αλλαγές στα σκριν, για ένα ακόμα παιχνίδι άφηνε σημαντικά mismatch και η Φενέρ ανανέωνε συχνά την επίθεσή της (4-11 τα επιθετικά ριμπάουντ), διαλύοντας κάθε προσπάθεια να ξεφύγουμε στο σκορ. Ο ρυθμός του ροτέισον άλλαξε (πλησιάζουμε στα πλέι οφ και ο Μπαρτζώκας σταματάει να κοιτάει τα ρολόγια) αλλά η άμυνα μας δεν μπορούσε να σταματήσει το συνεχές high-low των παιχτών του Σάρας ενώ παράλληλα είχαμε και σημαντικά θέματα στις close out με αργές περιστροφές. Αυτό βλέπει ο Μπαρτζώκας και αποφασίζει να πάει με Γκος και Γουόκαπ (άσφαιροι επιθετικά όλο το βράδυ) στο 4ο δεκάλεπτο και για 9 λεπτά ο,τι βλέπουμε στο παρκέ είναι απόρροια του αμυντικού μας προσανατολισμού για να περιοριστεί ο Ντέιβις και ο αδιανόητος Ουίλμπεκιν που έβλεπε το καλάθι βαρέλι. Ο Πίτερς ξαναμπαίνει στο ματς στο 35' γιατί ο κόουτς θέλει να έχει ένα τουλάχιστον επιθετικό όπλο, είναι όμως λάθος κατά τη γνώμη μου να τον ξαναβάλει γιατί ήταν ξεκάθαρα εκτός αγώνα. Φτάνουμε στο 39' μέχρι να τον αποσύρει και να ανεβάσει στο 4 τον Παπ (8π.6ρ. σε 25') που είναι και η κίνηση που κερδίζει το ματς χάρη στην εξαιρετική προσύλωση του αρχηγού στην άμυνα. Η ομάδα βρέθηκε να χάνει με 5 48" πριν το τέλος, πίστεψε όμως στη νίκη από το πουθενά (όλοι θεώρησαν δεδομένη την ήττα), το γύρισε και μάλιστα είχε και 2 σουτ να το κλείσει στο 40λεπτο. Κακά τα ψέματα, δύσκολα αφήνεις έξω τον καλύτερο επιθετικό σου σε ολόκληρο το 4ο δεκάλεπτο. Ακόμα και αν ο Κάνααν ήταν τρύπα στην άμυνα (που δεν ήταν). Σίγουρα όμως το ματς γέρνει υπέρ μας χάρη στην εξαιρετική άμυνα του Γκος πάνω στον Ουλίμπεκιν που δεν έβαλε ούτε πόντο για 15' (4ο δεκάλεπτο και παράταση) με εξαίρεση το τρίποντο όταν όλα είχαν κριθεί. Στα μάτια μου ο κόουτς δικαιώνεται πλήρως με τη χρήση του Κάνααν στην παράταση όπου ο Αμερικανός σαν...ταύρος σε υαλοπωλείο απασφαλίζει όλη την ενέργεια clutch που έχει στις φλέβες του, βάζει 9 (!) πόντους σε 120 δευτερόλεπτα και κάνει και το τελευταίο καθοριστικό κλέψιμο που τελειώνει το παραμύθι. Αν αυτό το παλικάρι που πραγματικά αγαπήσαμε στο Λιμάνι, έπαιζε έτσι σε ένα ματς κάθε τρία, θα είμασταν σίγουρα στην τετράδα, αυτό έλλειψε από το φετινό Ολυμπιακό. Ο Θρύλος έχει μόλις 2 νίκες λιγότερες από πέρσι που βγήκε πρώτος και μάλιστα ισοβάθμησε με τη Μπαρτσελόνα στην 4η θέση χάνοντας το πλεονέκτημα έδρας μόνο για τα μεταξύ μας. Στα τελευταία 11 ματς χάσαμε μόνο από την Εφές στην Πόλη ενώ συνεχίσαμε να έχουμε ανοδική πορεία σε όλα τα στατιστικά μας. Υπάρχει και κάτι όμως που δεν αποτυπώνεται στα στατιστικά και μας κάνει το χειρότερο αντίπαλο στην Ευρώπη: κάθε βράδυ, σε κάθε ματς υπάρχουν και 1-2 διαφορετικοί πρωταγωνιστές, σε άμυνα και σε επίθεση. Ο Ολυμπιακός είνα ΟΜΑΔΑ και αντιπαρατάσσει το σύνολο απέναντι σε οποιοδήποτε αντίπαλο, σε κάθε 1vs1, σε κάθε Ουίλμπεκιν και Ναν. Σε μια σεζόν που χαρακτηρίστηκε από την κατακόρυφη άνοδο του ανταγωνισμού στην Ευρωλίγκα, από τους πολλούς τραυματισμούς αλλά και τον μερικώς κακό σχεδιασμό, όχι μόνο είμαστε ακόμα εδώ αλλά είμαστε και έτοιμοι για ένα φανταστικό ταξίδι στην post season. Το Βερολίνο περνάει από τη Βαρκελώνη και όπου πας εσύ, θα είμαι πάντα εγώ, να σου τραγουδώ! ΥΓ1. Κακή η διαιτησία μιας πολύπειρης τριάδας (οι Μπολτάουσερ και Λάτισεβς έχουν παίξει σε 8 Φ4) με πολλά λάθη κατά και των δύο ομάδων (4-3). Υπάρχουν 2 φάουλ and one στον Κάνααν σε προσπάθεια για τρίποντο (2ο δεκ. και παράταση) και τα 2 στα πόδια του, απίστευτη αβλεψία των διαιτητών. Ανύπαρκτο το φάουλ του Παπαγιάννη στο Μίλου επίσης σε καλάθι και φάουλ, ενώ υπάρχει καθαρό επιθετικό του Γουόκαπ στον Χέιζ-Ντέιβις πριν το τρίποντο του Σίκμα. Δύο φάουλ που δεν σφυρίχτηκαν στο Σακίλ, ένα από τον Καλάθη στο 2ο δεκάλεπτο και ένα από τον Παπαγιάννη στο τέλος, και τα δύο σε προσπάθεια για σουτ. Τέλος, σωστά διαμαρτύρεται ο Χέιζ-Ντέιβις για φάουλ από το Φαλ σε τρίποντο που επιχειρεί και μετά τρώει και τεχνική ποινή. ΥΓ2. Η αγκαλιά του Παπ στον Κάνααν με τον τελευταίο να ακουμπάει το κεφάλι του στο στήθος του αρχηγού μετά το κλέψιμο στο τέλος της παράτασης, είναι εμβληματική. Θεωρώ ότι ο Ησαϊας αξίζει να μείνει στην ομάδα, ακόμα και αν πάμε του χρόνου με 10 ξένους, αλλά αυτή τη στιγμή είναι δύσκολη η παραμονή του. Ένα είναι βέβαιο: είναι απόλυτος επαγγελματίας και θα δώσει τα πάντα μέχρι τέλους, ακόμα και αν του πουν ότι δεν τον ανανεώνουν αύριο. ΥΓ3. Αυτό είναι το δεύτερο εγχείρημα του Μπαρτζώκα να προκριθεί σε Φ4 χωρίς πλεονέκτημα έδρας (το πρώτο ήταν με τη Χίμκι το 2018).

Πριν μια βδομάδα μετά το ματς με την Ασβέλ, έγραφα ότι μπορεί με τους Γάλλους να έχουμε τύχη παίζοντας καλό μπάσκετ μόνο για 8 αγωνιστικά λεπτά, αλλά όχι κάνοντας το ίδιο απέναντι στην Παρτιζάν στο Βελιγράδι. Και όμως, έφτασε ουσιαστικά ένα μαγικό δεκάλεπτο με ατσάλινα νεύρα, εκπληκτική άμυνα και συνοχή μπροστά για να διαλύσουμε την Παρτιζάν μπροστά σε 20 χιλιάδες...μουγγούς που στο τέλος κοιτούσαν την Ερυθρόλευκη Αρμάδα με δέος. Και μάλιστα αφήνοντάς την στους 69 πόντους, δηλαδή 20 λιγότερους από τους 89 που έχει κατά μέσο όρο εντός. Αυτό που είναι πραγματικά συγκλονιστικό, είναι η μοναδική ικανότητα του Μπαρτζώκα να εμπνέει απόλυτη εμπιστοσύνη στους παίχτες του, εξαφανίζοντας κάθε αμφισβήτηση από τα μάτια τους και βάζοντας γυαλιά σε όσους κράζουν για 3 δεκάλεπτα. Βγάζοντας από το καπέλο του μάγου σε κάθε ματς και έναν διαφορετικό πρωταγωνιστή. Είναι τεράστια η ηδονή να νικάς εκεί μέσα τον Ομπράντοβιτς με τόση προπονητική μαεστρία που στη συνέντευξη τύπου ο Σέρβος βάζελος δήλωνε «χαρίσαμε τη νίκη στον Ολυμπιακό». Όχι, μπράτε. Τίποτα δεν χάρισες, απλά ήρθε ο Σκακιστής και σου έκανε ματ την ώρα που νόμιζες ότι κέρδισες, έτσι για το σαδισμό. Η ομάδα δεν μπήκε καλά στο παρκέ επηρεασμένη ίσως από τη φανταστική κερκίδα των Σέρβων και άφησε την Παρτίζαν να αλωνίσει μέσα στη ρακέτα με διπλάσιο αριθμό κατοχών στα πρώτα 20', αδιανόητη επίδοση σε αυτό το επίπεδο. Η ομάδα του Ομπράντοβιτς μάζεψε συνολικά 18 επιθετικά ριμπάουντ (!) από τα οποία πήρε 22 πόντους, και πραγματικά είναι ενάντια σε κάθε μπασκετική λογική το πώς νικάς εκεί μέσα με τέτοια επίδοση. Η σερβική ομάδα είχε σαφές πλάνο από την αρχή να μας εκτροχιάσει με ασφυκτική πίεση στη μπάλα για να κόψει τη δημιουργία του Γουόκαπ και σε μεγάλο βαθμό το πέτυχε αφού τελικά είχαμε μόλις 11 ασίστ στο τέλος και μάλιστα με περισσότερα λάθη (12) μόλις για δεύτερη φορά φέτος. Οι 11 ασίστ μάλιστα αποτελούν αρνητικό μας ρεκόρ τα τελευταία 2 χρόνια. Οι Σέρβοι έτρεξαν στο διάστημα 8-30' ένα μεγάλο σερί 43-28 που έμοιαζε μοιραίο. Οι αλλαγές στα σκριν και η νωχελικότητα στην ενέργεια έδιναν συνεχές πλεονέκτημα στους ψηλούς της Παρτιζάν και κυρίως στον βελτιωμένο Καμίνσκι που είχε υπνωτίσει το Φαλ. Η είσοδος του Ράιτ άλλαξε κάπως το σκηνικό αλλά προσωρινά γιατί ο Ομπράντοβιτς είναι γάτα και ανέβασε τον Ντοζίερ στο 4 (είτε με Καμπόκλο, είτε με Καμίνσκι στο 5) με αποτέλεσμα να χανόμαστε σε συνεχή mismatch. Ήρθε και η αστεία απόφαση των διαιτητών με το ανύπαρκτο αντιαθλητικό του Σακ (οι Σέρβοι πήραν 6 πόντους από εκείνη τη φάση) και το γήπεδο ξαφνικά έγειρε. Το τρίτο δεκάλεπτο είναι η επιτομή της παροδοχής της ήττας. Δύσκολο ως αδύνατο να πάει η μπάλα στο Φαλ, πολλά λάθη στις αλλαγές στα σκριν, χαμηλή ενέργεια παντού. Ο Κάνααν (10π.2λ. σε 20') περνάει φάση ντεφορμαρίσματος εδώ και δυο μήνες, προσπάθησε πολύ και έδωσε κάποιες σπουδαίες λύσεις στην αρχή του ματς, δεν ήταν όμως αυτό που θες σε ένα τέτοιο παιχνίδι. Άδειος και ο Πϊτερς (3π. 0/3τριπ.) που ήταν και σοβαρή τρύπα στην άμυνα με τους Σέρβους να τον σημαδεύουν συνέχεια. Και κάπου εκεί η ομάδα θυμάται ότι υπάρχει η άρνηση της ήττας βαθιά χαραγμένη στο DNA της. Ο Μπαρτζώκας δίνει ένα σπάνιο(;) μπασκετικό ρεσιτάλ small ball με τον Παπ στο 4 και 3 κοντούς φονιάδες στην άμυνα συν το Φαλ που μπορεί να ήταν σκιά στην επίθεση ως εκείνη τη στιγμή (το 99% των οπαδών έκραζε την επιλογή του κόουτς να τον κρατάει μέσα), αλλά είναι ο καλύτερος ψηλός στην Ευρώπη στο μαρκάρισμα των αντίπαλων γκάρντ με πολύ υψηλή οξυδέρκεια στην επιλογή του τάιμινγκ. Τα όπλα της Παρτιζάν σιγούν για 6 λεπτά και τρέχουμε ένα επί μέρους 14-0 που μοιάζει βγαλμένο από το...τρίτο δεκάλεπτο κατά της Μονακό στο Κάουνας. Στα μάτια των Σέρβων μπαίνει ο τρόμος ενώ στα δικά μας η εκνευριστική για τον αντίπαλο σιγουριά «θα χάσετε». Ο Γουόκαπ (11π. 3α. 2ρ. 3κλ. 0λ. σε 30') καταπίνει τον Πάντερ (εκπληκτικός στο mid range μέχρι τότε), με 2 πόντους και χωρίς ασίστ μέχρι την αρχή του 4ου δεκαλέπτου, βάζει 9 πόντους, μοιράζει 3 ασίστ, έχει και 3 κλεψίματα. Ο Νάιτζελ Γουίλιαμς Γκος (17π. 3ρ. 3α. 5κλ. σε 23') είναι ένας πλήρης κοντός που χωρίς τους τραυματισμούς φέτος θα είχε κάνει παπάδες. Δυστυχώς είναι γυάλινος αλλά χτες έδειξε γιατί τον ήθελε τόσο πολύ ο Μπαρτζώκας στην ομάδα, βάζοντας φαρδιά πλατιά την υπογραφή του στη σημαντικότερη φετινή μας νίκη. Ερήσθω εν παρόδω, οι δυο αυτοί παίχτες δεν κάνουν προπόνηση εδώ και 2 βδομάδες γιατί δεν έχουν αποθεραπευθεί, στη φωτιά πέφτουν για την ομάδα. Όπως ο συγκλονιστικός αρχηγός που και εχτές ήταν βαρόμετρο κυρίως στην άμυνα. Α, είχε και 5/5 δίποντα, με 13 πόντους συνολικά, τεράστια συγκομιδή σε κλειστό ματς. Ο Παπ στα τελευταία 8 ματς έχει 12 πόντους και 6 ριμπάουντ, απλά το αναφέρω. Ειδική μνεία στο Λάρι και πάλι. Μπορεί να έχει το σώμα και το ταλέντο παίχτη ΕΣΚΑ, μπορεί μπασκετικά να μη βλέπει όσα θα έπρεπε, είναι όμως η καρδιά της αυταπάρνησης, με αυτόν θα πας στον πόλεμο. Βάζει μόλις 3 πόντους από βολές, αλλά παίζει όλο το τελευταίο δεκάλεπτο με το μαχαίρι στα δόντια, ρίχνει τον Αβράμοβιτς στον ποταμό Σάββα, παίρνει 4 ριμπάουντ, ένα από τα οποία καθορίζουν το ματς. Αλητεία από το Αιγάλεω, δεν περνάς. Η ομάδα αυτή έχει κερδίσει το σεβασμό του μπασκετικού πλανήτη και κανένας δεν θα θέλει να βρεθεί στο διάβα της στα πλέι οφ, ειδικά με μειονέκτημα έδρας. Η ανατριχίλα που νιώθουμε κάθε φορά που βλέπουμε το Θρύλο μας είναι η επιτομή της μπασκετικής έκστασης, στις νίκες και στις ήττες, δεν έχει σημασία. Δεν ξέρω βέβαια πως θα ολοκληρωθεί αυτή η φετινή μαγεία, ποιο ειναι το ταβάνι μας τελικά. Ένα είναι σίγουρο: δεν θα βαρεθούμε να σου το λέμε πόσο μας πορώνεις και φέτος! ΥΓ1. Ανεπαρκής διαιτησία για ένα τέτοιο ματς. Πολλά λάθη (τα περισσότερα κατά του Ολυμπιακού), μαζεμένα και μάλιστα καθοριστικά. Η φάση με το αντιαθλητικό στο ΜακΚίσικ είναι ένα σοβαρό παραπτωμα που δεν επιτρέπεται σε αυτό το επίπεδο. Πάντως πολλοί κράζουν το Ντιφαλά που ήταν ο μόνος που σώζεται κάπως από το ναυάγιο των άλλων δύο. Να σημειώσω, δεν έχουμε ούτε μια ήττα φέτος με αυτούς τους 3 στο παρκέ (σε 5 ματς). ΥΓ2. Η ομάδα καλείται να παίξει δυο ακόμα τελικούς με Αστέρα στο Βελιγράδι και με Φενέρ στο ΣΕΦ. Θεωρώ και τα δυο αυτά ματς καθόλου δεδομένα. Το πλεονέκτημα έδρας με το καλό να έρθει, αλλά και αν δεν έρθει από χτες είμαστε η μια ομάδα ωρολογιακή βόμβα που όλος ο κόσμος θα προσπαθήσει να μη συναντήσει ποτέ μέχρι το τέλος της σεζόν. Να περνάτε όμορφα, πάμε Βίρτους!

Ασβέλ σου λέει, θα κάνω περίπατο. Και βέβαια αν δει κανείς μόνο το τελικό σκορ, εύκολα θα μπορούσε να αντιληφθεί ότι μαλλον περίπατος έγινε... Αμ, δε! Η ομάδα όχι μόνο παρουσίαστηκε κατώτερη των περιστάσεων για 32 αγωνιστικά λεπτά (!) αλλά έδωσε και στους αξιόμαχους Γάλλους την αίσθηση ότι θα μπορούσαν να φύγουν με μια απρόσμενη νίκη από το ΣΕΦ, που απλά για εμάς θα σήμαινε αντίο τετράδα και ίσως και εξάδα. Είναι γεγονός ότι όταν παίξαμε στην αρχή και στο τέλος του ματς το μπάσκετ μας, με προσηλώση στην άμυνα, με off ball movement και φρεσκάδα στην επίθεση, η Ασβέλ ήταν απλώς θεατής, το επί μέρους 17-4 του πρώτου δεκαλέπτου και το 26-9 του τελευταίου αυτό καταδεικνύουν. Στα μάτια μου όμως η...αγγαρεία της Πέμπτης με τους δευτεραθλητές Γαλλίας ήταν ένα απρόσμενο καρδιοχτύπι και μάλιστα χωρίς κανένα εμφανή λόγο. Προβληματισμός ΟΚ, πανικός όχι αφού στα 8 τελευταία ματς στην ΕΛ έχουμε 7 νίκες, και τα σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή μας, δίνουν την ευκαιρία στον κόουτς για περαιτέρω δουλειά αλλά και προσοχή στο φινάλε της σεζόν που προβλέπεται καυτό! Ο προβληματισμός μου σχετίζεται με την εικόνα του βασικού μας σούτινγκ γκαρντ, Αϊζάια Κάνααν (5π. 1/8 σουτ σε 18') αλλά και του Γκος (2π.5α. σε 20') που παρά την προσπάθεια του να καλύψει το «κενό» του ηρωικού Γουόκαπ (5π. 3α. σε 20'), έδειξε σε πολλά σημεία του αγώνα να μην κατανοεί το ρόλο του στην κορυφή με υπερβολικό over dribbling και αμυντικές αμνησίες. Είναι γεγονός ότι αν σουτάρουμε με πάνω από 40% απέξω, δύσκολα θα βρεθεί αντίπαλος να μας καταβάλλει. Όμως και εχτές μέχρι το τελευταίο καθοριστικό πεντάλεπτο είχαμε 5/20 τρίποντα με τις αιχμές του δόρατος από τα 6.75 (Κάνααν και Πίτερς) να ωχρειούν. Αυτό που με ανησυχεί είναι το κενό στο 2 όσο ποτέ. Η αστάθεια του Κάνααν μπορεί να αποβεί μοιραία στο τέλος της σεζόν και όσο και να αγαπάω το βραχύσωμο Αμερικανό, δεν μπορώ να παραγνωρίσω ότι στα τελευταία 3 ματς έχει 6/24 εντός πεδιάς. Wake up, man. Η πνευματική μας καθίζηση στο 3ο δεκάλεπτο είναι αποτέλεσμα της χαλαρότητας ύστερα από το υπερ-ματς με το βάζελο την περασμένη Πέμπτη αλλά και του γεγονότος ότι όταν ο Θωμάς δεν είναι στο 100%, οι υπόλοιποι μοιάζουν κατά διαστήματα να υπνωτίζονται. Αργές επιθέσεις με over dribbling, iso σχήματα, καμία κίνηση μακριά από τη μπάλα και λάθη. Την Πέμπτη η σχέση ασίστ-λαθών βέβαια ήταν και πάλι θετική (24-12) ενώ είχαμε και 7 κλεψίματα από τα οποία πήραμε 10 πόντους. Αν τα βάλεις όλα αυτά κάτω, βλέπεις μια ομάδα γενικά συμπαγή και πιστή στο πλάνο συνολικά αλλά είναι τελικά αρκετό να παίζεις το μπάσκετ σου 8 λεπτά για να κερδίζεις άνετα την Ασβέλ, όχι βέβαια την Παρτιζάν στο Βελιγράδι ή τη Φενέρ στο ΣΕΦ. Τις λύσεις στην επίθεση τις βρήκαμε από τον αναγεννημένο Μουσταφά που έκανε πάρτι απέναντι στους συμπατριώτες του. Ο Γάλλος σέντερ θέλησε να δηλώσει εμφατικά το «ευχαριστώ» του για την ανανέωση ως το 2027 με 12 πόντους, 6 ριμπάουντ, 4 ασίστ και 4 τάπες που έκλεισαν μια γεμάτη στατιστική. Ο Πίτερς (17π. 6ρ. 3α.) και ο Σακίλ (9π. 3/5 τριπ.) άργησαν να μπουν στο ματς ή μαλλον ο Αλέκος μπήκε στο πρώτο και τελευταίο πεντάλεπτο ενώ ο Σακ αποφάσισε να σοβαρευτεί στα τελευταία 3 λεπτά. Σωστή η κίνηση του Μπαρτζώκα να επιμείνει στο αμυντικό σχήμα με τους 3 κοντούς αφού ήθελε να βγάλει τη μπάλα από τα χέρια των Ντεκολό και Λι που έμοιαζαν οι μόνοι αξιόλογοι αντίπαλοι, με αποτέλεσμα να μείνει μόνος ο Καμπαρό που έκανε ζημιές μέχρι να αποφασίσουμε να κλείσουμε το ματς στο 4ο δεκάλεπτο. Ειδική μνεία για Λάρυ που έκανε τα πάντα στο παρκέ, ειδικά απέναντι στο Ντεκολό, όντας συνέχεια αυτός που έβγαζε ενέργεια και τσαμπουκά στην άμυνα. Ξέρω τι λέμε και τι σκεφτόμαστε για τον Κύθνιο κοντό και τα σκαμπανευάσματά του, όμως όταν όλοι...βαριούνται (ή φοβούνται) θέλεις τον τρελό να σπρώξει το κάρο. Τελικά είχε 9 πόντους και 3 ασίστ σε 19 λεπτά. Η ομάδα βρίσκεται καβάλα στο άλογο έχοντας 7-1 στα τελευταία 8 ματς αλλά και 7-0 σερί στο ΣΕΦ. Και μόνο που είμαστε εδώ να μιλάμε ακόμα για τετράδα, ύστερα από μια σεζόν που ως τώρα έχει ως κύριο χαρακτηριστικό της τους τραυματισμούς (ο Πετρούσεφ ευτυχώς γλίτωσε τα χειρότερα, θα λείψει 10-15 μέρες, ίσως και λιγότερο), είναι ένα μπασκετικό θαύμα. Μπαρτζωκικό. Καμία άλλη ομάδα δεν θα είχε αντέξει σε τόσο συχνούς κραδασμούς, δείτε την Αρμάνι τα τελευταία δυο χρόνια. Και εν μέσω ομαδικής δημοσιογραφικής υπερβολής για τα κατορθώματα του αιώνιου, σχεδόν κανείς δεν ασχολείται με το Θρύλο που από το 7-8 του Ιανουαρίου, έκανε ένα σερί 12-4. Η ομάδα παρέμεινε ενωμένη και έτσι θα πορευτεί μέχρι τέλους και φέτος. Ακόμα και με μειονέκτημα έδρας (το πιθανότερο σενάριο αυτή τη στιγμή), δεν υπάρχει αντίπαλος που να θέλει να πέσει απάνω μας και όλοι θα κάνουν τα πάντα για να μας αποφύγουν. Ειδικά ο βάζελος που μας τρέμει. Καλή 25η Μαρτίου να έχουμε! ΥΓ. Οι δηλώσεις των Ναν και Μπεσίροβιτς τις τελευταίες ημέρες καταδεικνύουν τρόμο απέναντί μας, αλλά και παραδοχή κατωτερότητας. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και ο εμετικός Κωστάκης που έχει κάνει τόσες δηλώσεις από τότε που πήγε στο βάζελο, όσες δεν έκανε σε ολόκληρη την υπόλοιπη καριέρα του. Έλα και μη μετράς την ώρα, μακάρι πλέι οφ μαζί και νέα έκθεση με αγάλματα στο ΟΑΚΑ.