Geo Poulidis

Σε κάποια φάση χτες, γύρω στα μέσα του 2ου δεκαλέπτου μου φάνηκε σχεδόν αδύνατο να σκεφτώ ότι θα κερδίσουμε. Ομάδα ασύνδετη και «άδεια» επιθετικά, με ακατάσχετες ντρίπλες και αδυναμία να πάει η μπάλα στη ρακέτα για να ανοίξουν οι χώροι. Πολλά λάθη και νωχελικότητα. Πολλές οι δικαιολογίες για αυτή την εικόνα, με επικρατέστερη τον κορεσμό από την κούπα της Κυριακής. Παρά την εμφανή επιθετική δυσλειτουργία και το κακό ματς, η άμυνα έσπαγε κόκκαλα πίσω και σιγά-σιγά η επίδραση των Ντιλέινι και Ροντρίγκεθ, άρχισε να εξαφανίζεται. Ο περιορισμός αυτών των δύο και η είσοδος του Σλούκα (16π. 4α.) στο ματς με πόντους και ρυθμό, άλλαξαν το κακό επιθετικό σκηνικό και μετουσίωσαν ένα σχετικά κακό 30λεπτο, σε μια πολύτιμη νίκη. Η Αρμάνι πήγε σε αλλαγές στα σκριν στο τελευταίο δεκάλεπτο και έτσι άνοιξαν διάδρομοι για high-low και διεισδύσεις και αξιοποιήθηκε επιτέλους ο Φαλ. Ο Γάλλος έδωσε σκορ και ριμπάουντ, ενώ στα μετόπισθεν δεν παίρναγε τίποτα. Όμως η διαφορά ξεκίνησε από τον απίστευτο ΜακΚίσικ. Ο Σακίλ μπορεί να μην είναι σταρ αλλά ούτε και παίχτης από το πάνω ράφι. Όμως είναι αυτός που θα πέσει στη φωτιά για την ομάδα σε άμυνα και επίθεση, ακόμα και όταν η κατάσταση μοιάζει απελπιστική. Δεν είναι οι 14 πόντοι και οι 4 ασιστ, ούτε και η εξαιρετική άμυνα που έπαιξε. Είναι το πάθος που έχει για τη φανέλα του Θρύλου, πάθος που μου θυμίζει σε πολλά το Χάκετ. Στο 3, πού είναι νευραλγική θέση για εμάς, αποδεικνύεται μια πολυσήμαντη λύση, ειδικά τώρα που ο Λάρι και ο Παπ περνάνε κακό φεγγάρι (για να μην πω τίποτα χειρότερο). Στην αρχή της σεζόν τον είχα θεωρήσει ένα από τα 3 στοιχήματα του σκακιστή (Φαλ και Γουόκαπ τα άλλα δυο) και μάλλον φαίνεται να το κερδίζει και αυτό, ειδικά γιατί ο Σακιλ σεληνιάζεται με το βάζελο. Επιπλέον είναι ένας από εμάς σε πολλά κοινωνικά θέματα και χτες στη φλας συνέντευξη στο ημίχρονο για την τηλεόραση της Ευρωλίγκας, δήλωσε λακωνικά ότι "σήμερα δεν μπορώ να σκεφτώ τιποτα άλλο από τον πόλεμο στην Ουκρανία". Η ομάδα άλλαξε πρόσωπο στο τελος στην επίθεση και πήρε το σκαλπ της Αρμάνι παίζοντας ποιοτικό μπάσκετ μόνο για ένα δεκάλεπτο. Η άμυνα είναι και θα είναι το κλειδί και σε αυτό το κομμάτι δεν χάθηκε η αυτοσυγκέντρωσή μας καθόλη τη διάρκεια του αγώνα αλλά αναρωτιέμαι αν θα αρκούν 10 λεπτά και σε ματς που θα κρίνουν τη σεζόν. Υπάρχει ταβάνι; Υπάρχει και για μένα είναι το Φ4. Δηλαδή η ομάδα αποδεικνύεται ικανή να πάει...Βερολίνο (μη μου το χαλάτε). Βέβαια είναι ακόμα πολύ νωρίς για σενάρια αλλά το μέταλλο υπάρχει. Τώρα το αν θα μπορέσουμε να χτυπήσουμε κούπα όπως πολύς κόσμος πάνω στον ενθουσιασμό του αναφέρει, είναι για μένα ένα όνειρο. Ο Μπαρτζώκας δεν είναι καθόλου τυχαίος, και επιπλέον είναι και φανατικός γαύρος, πονάει την ομάδα όπως εμείς και στα μάτια μου το να κρατάει τις αποστάσεις και να είναι και ο απόλυτος επαγγελματίας που βλέπουμε, προκειται για άθλο. Πήρε κούπα, είμαστε 4άδα στην Ευρωλίγκα και φαβορί για το πρωτάθλημα. Θα έλεγα να υπάρχει περισσότερος σεβασμός στο πρόσωπό του γιατί διατηρεί πλέον την ψυχραιμία του και οδηγεί την ομάδα εκ του ασφαλούς. ΥΓ1. Με ελάχιστες εξαιρέσεις η διαιτησία χτες δεν μας απασχόλησε. Παρόλα αυτά θεωρώ μέτρια την απόδοση των Ρίζικ, Νίκολιτς και Βίλιους γιατί μας άφησαν να δείρουμε κάτω από το καλάθι παρόμοια όπως είχε κάνει με εμάς ο Αστέρας στο Βελιγράδι. Δεν καθόρισαν το αποτέλεσμα, αλλά 36-11 βολές υπέρ μας δεν δικαιολογούνται βάσει της άμυνας που παίξαμε ειδικά κοντά στο καλάθι. Σκεφτείτε τι θα είχε συμβεί αν αυτό είχε γίνει εναντίον μας. Θα μιλάγαμε για σκάνδαλο και μαφίες και στοές. Keep it in mind. ΥΓ2. Δεν θα ήθελα να ανοιξω πολιτική κουβέντα εδώ, όμως ο πόλεμος, ο κάθε πόλεμος (όπως αυτός που πολύ πρόσφατα κατέστρεψε τη Συρία αλλα δεν μας συγκίνησε ιδιαίτερα) είναι η κατάντια του ανθρώπινου είδους. Θα ήθελα να εκφράσω τη αμέριστη συμπαράστασή μου στους Ουκρανούς και στον άμοιρο διαιτητή Ρίζικ που εχτές είχε το κουράγιο να βγει μπροστά για τη χώρα του. Άκουσα από μέσα ότι Ευρωλίγκα εξετάζει να τον τιμωρήσει. Εύχομαι να είναι απλά φήμη γιατί διαφορετικά η ΕΛ θα συναγωνίζεται σε κατάντια τον Πούτιν.

Πριν το ματς έγραφα για το άγχος και την αδιανόητη πίεση που έπρεπε να διαχειριστεί η ομάδα στο Φ4 και ειδικά στον τελικό, στο δυσκολότερο ματς που δώσαμε τα τελευταία 5 χρόνια από πλευράς σημαντικότητας. Δεν υπάρχουν ...μονόδρομοι στον αθλητισμό και η ήττα είναι μέρος του παιχνιδιού, όμως κακά τα ψέμματα μια ήττα χτες θα μας έστελνε πίσω στην εσωστρέφια, στη γκρίνια και αντιμέτωπους με τεράστια προβλήματα στο θέμα της διαχείρισης της ομάδας σε όλα τα επίπεδα, για δύο κυρίως λόγους: γιατί θυσιάσαμε μεγάλο μέρος των ονείρων μας τα τελευταία 3 χρόνια για να φύγει ο Βασιλακόπουλος από τη μέση, αλλά και γιατί κάθε ήττα από το βάζελο είναι τη δεδομένη χρονική στιγμή βαριά και ασήκωτη. Τουλάχιστον ήταν μέχρι χτες και ο φόβος για αλυσιδωτές αντιδράσεις ορατός (μέχρι και για πάρκινγκ μίλησαν ορισμένοι - έλεος). Το χτεσινό ματς ήταν δύσκολο να κερδιθεί γιατί δεν παίζαμε μόνο με τα βαζέλια (σημείωση, όποιος συνεχίζει να τους θεωρεί ομαδούλα δεν καταλαβαίνει από μπάσκετ, σαφής η βελτίωση εδώ και δυο μήνες). Παίζαμε με το παρελθόν και τους δαίμονές μας, με αντίπαλο την πίεση του φαβορί αλλά και της κατάρας των 5 άτιτλων σεζόν. Με τη δίψα για τη δικαίωση του "Μέχρι Τέλους". Τα δάκρυα του Παπ στο τέλος ήταν δάκρυα όλων μας, χαράς αλλά και ανακούφισης. Αυτή η ομάδα όμως δεν είναι ένα τυχαίο σύνολο και είναι πλέον έτοιμη για συνεχή ανοδική πορεία. Στο καθαρά μπασκετικό κομμάτι είναι σαφές στα μάτια μου (ξανά) ότι η άμυνα μας είναι η πηγή της ενέργειας για την επίθεση . Επί 3 δεκάλεπτα ο Μπαρτζώκας έψαχνε να βρει λύση και να σπάσει το γόρδιο δεσμό που του έθεσε ο Πρίφτης, ειδικά όταν έπαιζε με 3 κοντούς που έκαναν μεγάλη ζημιά ακόμα και όταν ο Παπαγιάννης ήταν στον πάγκο. Όσο πέρναγε η ώρα και δεν μπορούσαμε να ακουμπήσουμε τη μπάλα στο Φαλ, πηγαίναμε σε νωχελικές άμυνες, με συνεχείς αλλαγές στα σκριν, σαν να βαριόμασταν. Δεν βαριόμασταν όμως, είχαμε κομμένα πόδια από το "πρέπει" που μας έτρωγε! Ο Ντόρσει έκανε εκπληκτικό ματς από την αρχή και πολύς κόσμος άρχισε να κράζει, γιατί έμεινε στον πάγκο όλο το 2ο δεκάλεπτο. Ο σκακιστής όμως ξέρει και να είσατε βέβαιοι ότι αν τον είχε αφήσει μέσα, η έκβαση του αγώνα θα ήταν διαφορετική. Ο Ντόρσει τον δικαίωσε γιατί μπήκε μέσα με όρεξη μέχρι το τέλος του ματς και πρόσφερε μαζί με τον αδιανόητο Γουόκαπ άμυνα και σκορ. Ο Μπαρτζώκας σε αντίθεση με το ματς του ΣΕΦ, έδειξε και κάτι άλλο: όταν οι βάζελοι προηγήθηκαν με 12 δεν έχασε την ψυχραιμία του και έδωσε το σύνθημα: υπομονή. Και άμυνα. Βρήκε τη χρυσή πεντάδα για τα μετόπισθεν που έπιασε το βάζελο απο λαιμό και τον εξόντωσε. Δεν έβαλαν ούτε ένα καλάθι εντός παιδιάς σε ολοκληρο το τέταρτο δεκάλεπτο. Τεράστιο το ρίσκο να κρατήσει τον εξαιρετικό Σλούκα στον πάγκο για να δώσει βάση στην άμυνα και να πορευτεί με Ντόρσει, Μακίσικ και Μάρτιν. Έσπρωξε το Σάσα στα όρια του (αν είχαμε Έισι θα ήταν όλα πολύ διαφορετικά) αλλά ο ελληνο-βούλγαρος σταρ αντάμειψε την εμπιστοσύνη με μια...βουτιά και ένα φόλοου που έγειραν την πλάστιγγα οριστικά υπέρ μας. Η πρώτη κούπα της χρονιάς είναι η τεράστια δικαίωση των αδερφών Αγγελόπουλων. Κόντρα σε όλους και σε όλα, με υπομονή και πίστη στο πλάνο, φέρνουν την ομάδα σήμερα εκεί που όλοι τη θέλουμε, στην κορυφή. Υπομονή πρέπει να δείχνουμε κι εμείς στις κακοτοπιές και να στηρίζουμε την ομάδα στις ήττες. Ο δρόμος είναι ανοιχτός πλέον, τα καλύτερα έρχονται. ΥΓ1. Κανείς από εμάς δεν ξέρει καλύτερα το μπάσκετ από τον Μπαρτζώκα αν και θεωρώ την καλοπροαίρετη κριτική βασικό συστατικό της βελτίωσης και η αλήθεια είναι ότι εχτές πήρε ένα πολύ δύσκολο ματς με σωστές κινήσεις και ψυχραιμία ελέφαντα. Κάνοντας ασφαλώς και λάθη, όπως όλοι. ΥΓ2. Αξιόλογη η διατησία παρά τα λάθη και οφείλω να ομολογήσω ότι δεν το περίμενα. Έπαιξαν πραγματικά 50-50, είχα πολλά χρόνια να το δω αυτό σε ματς με τον ποα. ΥΓ3. Μπράβο στο Λιόλιο για τη διοργάνωση, μπορεί και καλύτερα αλλά δεν έχω αμφιβολία πλέον ότι είμαστε σε καλό δρόμο.