Geo Poulidis

Σε ένα απόλυτο μπασκετικό δράμα από τα παλιά, ο Θρύλος επικράτησε όπως είδαμε στην παράταση με 98-94 της Παρτιζάν του Ομπράντοβιτς και ισορρόπησε στο 2-2 στη βαθμολογία. Η αρμάδα του Σκακιστή πήρε χρόνο για να ανασυνταχθεί αφού στη λίστα των τραυματιών ξαφνικά προστέθηκαν και οι Μπραζντέικις και Σίκμα, έδιωξε το άγχος αλλά ύψωσε και το επιβλητικό ανάστημα μιας μεγάλης ομάδας που όταν θα έρθει η ώρα, θα είναι έτοιμη για όλα. Υπό μια συνθήκη (στο ΥΓ1). Ακολουθούν 2 ματς φωτιά με Εφές και Φενέρ μετά από τα οποία (ίσως) έχουμε το πρώτο αξιόπιστο δείγμα γραφής. Ο Ολυμπιακός έκανε πολύ καλό ξεκίνημα, άφησε πίσω του το Μιλάνο, ανέβασε ρυθμούς στην επίθεση και θα είχε καθαρίσει το ματς νωρίτερα αν δεν έκανε εύκολα λάθη στην άμυνα με αλλαγές που δοκίμασε ο Μπαρτζώκας στα πρώτα δυο δεκάλεπτα, κρατώντας ουσιαστικά την ομάδα με τα μαύρα στο ματς. Οι Σέρβοι ωστόσο φάνηκε από την αρχή ότι δεν είχαν λύσεις απέναντι στο...διαστημικό Μίλου (16π. 7ρ. 10 κερδισμένα φάουλ, 12/14 βολές σε μόλις 25’) και από νωρίς άρχισαν να φθείρονται με φάουλ, πράγμα που τελικά θα αποδειχτεί καθοριστικό. Οι 49 πόντοι στο ημίχρονο ήταν μόλις 4 λιγότεροι από όσους είχαμε βάλει στο Μιλάνο σε ολόκληρο το ματς! Παρόλα αυτά στο τρίτο δεκάλεπτο, η ομάδα...έμεινε στα αποδυτήρια και δεν μπόρεσε να βρει ρυθμό κυρίως στην άμυνα απέναντι στα pop out της Παρτιζάν που έβγαλαν πολλές φορές ανοιχτά σουτ για τον εξαιρετικό Σμάιλαγκιτς και τον παλιό γνώριμο του ΣΕΦ, Ζακ Λεντέι. Η ομάδα του Βελιγραδίου έτρεξε ένα επί μέρους 20-2 και βρέθηκε να προηγείται και με 14 πόντους στο 28'. Η στατιστική μας δεν μπορεί να αντικατροπτρίσει τι ακριβώς συνέβη από κει και πέρα, γιατί καρδιά και refuse to lose νοοτροπία πήραν το πάνω χέρι και ανέτρεψαν μια συνθήκη που είχε φανεί να στραβώνει σε βάρος μας οριστικά. Καταρχάς, η επιμονή του Μελιτζάνα να παίζει συνέχεια under τους Γκος και Γουόκαπ που δεν ήταν σε μέρα στο σκοράρισμα, διαβάστηκε από το Σκακιστή, πήγαμε με 3 κοντούς και το (συγκλονιστικό) Παπ τεσσάρι για να ανοίξει το γήπεδο και να ακουμπάει η μπάλα στους Μίλου και Φαλ. Αν και ο Γάλλος ακόμα δεν έχει βρει ρυθμό, συνέβαλε τα μάλλα στη φθορά των ψηλών της Παρτιζάν. Η επιλογή σε όλες τις close out από κει και πέρα ήταν να πηγαίνει η μπάλα χαμηλά εκεί που οι Σέρβοι ήταν αναγκασμένοι να κλείσουν τους τεράστιους ψηλούς μας. Το ματς όμως δεν το πήραν μόνοι τους οι ψηλοί. Το πήρε ο Λάρι που όταν θυμάται να παίζει με μυαλό στην άμυνα, του βγαίνουν και οι επιθέσεις. Με ένα αδιανόητο επιθετικό κρεσέντο και απόλυτη αυτοσυγκέντρωση στις βολές, πήρε την ομάδα στην πλάτη του και με 19π., 3ρ. και 3κλ. σε 22’ άλλαξε τη ροή του αγώνα σε ένα σημείο που είχε στραβώσει επικίνδυνα. Στο 1:35 πριν το τέλος του 3ου δεκαλέπτου, είμασταν στο -12, ο Γκος πήγε σε διείσδυση αλλά αστόχησε. Ο Λάρι ήταν κοντά και με tip in νίκησε την άμυνα του Λεντέι και μείωσε στους 10 βγάζοντας μια κραυγή: την κραυγή του πολεμιστή που θα αφήσει στο παρκέ ιδρώτα και αίμα, που θα πουλήσει ακριβά το τομάρι του. Αν δεν ήταν η αμνησία της άμυνας του Γκος που ξεχνάει να κάνει φάουλ στα 6" πριν τη λήξη της κανονικής διάρκειας, το ματς θα είχε τελειώσει χωρίς παράταση. Η εξωπραγματική άμυνα που έπαιξε, τον κατά τα άλλα φοβερό Πάντερ, ο Γουόκαπ 1 λεπτό πριν το τέλος, αναγκάζοντας τον να κάνει μπρος πίσω και μάλιστα χωρίς...παπούτσι, είναι η επιτομή της άμυνας στο χειριστή αφού έχουν σπάσει όλα τα σκριν (στο 4ο δεκάλεπτο δεν πήγαμε σε φλατ άμυνες με αλλαγές για να περιορίσουμε τα σουτ των ψηλων της Παρτιζάν από μέση και μακρινή απόσταση). Δεν ξέρω αν πραγματικά έχουμε καταλάβει τι ζούμε στον Ολυμπιακό τα 2,5 τελευταία χρόνια. Μια ομάδα πρότυπο για τα σύγχρονα δεδομένα και τον ανταγωνισμό, με τον καλύτερο προπονητή στην Ευρώπη, συχνά με πολύ όμορφο μπάσκετ. Χωρίς ευρωπαϊκή κούπα για μισό σουτ, αλλά με φάιναλ φορ στα μπαγκάζια μας και με το μισητό αντίπαλο στο 18-1 μόνιμα ισοπεδωμένο, με το Μέχρι Τέλους σημαία για την επόμενη δεκαετία. Και με πολλούς από εμάς να θεωρούμε αυτό σαν κάτι το δεδομένο, το φυσικό και κυρίως σαν κάτι το παντοτινό. Αδερφέ, δεν είναι παντοτινό. Μπορεί να τελειώσει ξαφνικά και θα σκέφτεσαι αυτό που έζησες δυο χρόνια τώρα σαν ένα μακρινό όνειρο. ΥΓ1. Θέλουμε ενίσχυση, αν θέλουμε να πάμε μακριά. Έχω την αίσθηση ότι οι τραυματισμοί θα μας απασχολήσουν συχνά φέτος, ελέω η έλλειψη προετοιμασίας κυρίως. Χρειαζόμαστε αθλητικότητα στο 4-5 αλλά και κάτι στο 1-2. Αν δεν ενισχυθούμε, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να πάμε Βερολίνο το Μάιο. ΥΓ2. Θεωρώ ότι ο Κάνααν κάνει καλά όταν σουτάρει στον αιφνιδιασμό για 3, ενώ είμαστε 3vs2 και είναι άδικη η κατσάδα του Μπαρτζώκα. Μπορεί το σουτ να μη μπήκε, όμως έτσι είναι οι παίχτες ηγέτες και πρέπει να τους αφήνεις να ξεδιπλώνουν ταλέντο απλόχερα. Μετά από την κατσάδα ο Κάνααν δεν ξαναπήρε σουτ... ΥΓ3. Η ομάδα δεν προπονείται. Έπαιξε 4 ματς σε 7 μέρες χωρίς προπόνηση, δηλαδή χωρίς να έχουν δουλέψει οι αυτοματισμοί, τα σχήματα και τα συστήματα. Το να την κρίνουμε με...τελεσίδικα φιρμάνια υπό αυτή τη συνθήκη, είναι τουλάχιστον άδικο. ΥΓ4. Όπως έγραψα και στο τσατ, η διαιτησία του Πατερνικό και της παρέας του ήταν καλή και στάθηκε στο ύψος του ματς συνολικά. Έκαναν 3 μεγάλα λάθη, 2 από τα οποία ήταν καθοριστικά, ένα υπερ μας και ένα κατά. Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε όλοι, είναι ότι σε ένα ματς με 53 φάουλ (31-22 υπερ μας) έχει παιχτεί απίστευτο μπασκετικό ξύλο και το διαιτητικό λάθος είναι σχεδόν αναγκαίο κακό, χωρίς ασφαλώς να υπάρχει πρόθεση από τους διαιτητές. Επειδή βλέπω σχεδόν όλα τα ματς, παρατηρώ φέτος μια αύξηση των επαφών στα όρια του φάουλ, για τις οποίες εν γένει οι διαιτητές δεν μου φαίνονται έτοιμοι. Οψόμεθα... @Admins@Μέλη @Βετεράνοι

Σε ένα τραγικό επιθετικά βράδυ (τρίτη χειρότερη επίδοση στην ιστορία μας στην Ευρωλίγκα), με συγκομιδή μόλις 21 πόντους στα 2 τελευταία δεκάλεπτα, η ομάδα αποκάλυψε όλες τις αδυναμίες που κρύβονται πίσω από το φετινό μας ρόστερ και που θα εξηγήσω αμέσως. Αποκάλυψε επίσης το πόσο σημαντική είναι η υγεία των παιχτών, καθόλου δεδομένος παράγοντας, που τις δυο τελευταίες σεζόν μας πήγε όχι απλά ευνοϊκά, ιδανικά θα έλεγα. Το ματς του Μιλάνου μπορεί καθαρά μπασκετικά να τοποθετηθεί στα 90ς όταν οι άμυνες ήταν κάτι σαν τείχος απροσπέλαστο, οι επιθέσεις λίγες, σκοτωμένες και στατικές. Χτες μπορεί να χάσαμε στο τέλος με 12, όμως η τελική διαφορά δεν αντικατροπρίζει την πραγματικότητα αφού και οι δυο ομάδες έπαιξαν με τον παρόμοιο κλειστό τρόπο, πηγαίνοντας σε όλες τις close out άμυνές τους με ζήλο, θωρακίζοντας το ζωγραφιστό και βάζοντας πίεση στη μπάλα με 2 και 3 αμυντικούς που πήγαιναν για παγίδα. Αν το άτυχο τρίποντο του Παπ στα 4' για το τέλος είχε γίνει 0,1" νωρίτερα, ίσως να είχαμε διαφορετική κατάληξη αλλά... Η Μιλάνο κέρδισε δίκαια στο τέλος και εξέθεσε την τωρινή μας κατάσταση: 1. Δεν έχει γίνει προετοιμασία, παίζουμε ασύνδετα και αργά στην επίθεση, είμαστε κατάκοποι στο τέλος από τα συνεχή κλειστά ματς, είναι τεράστιο το κενό που αφήνει ο Γκος στη δημιουργία αφού οι 12 ασίστ είναι η χειρότερη μας επίδοση στις ασίστ εδώ και 4 χρόνια. Και λέω Γκος γιατί ο Γουόκαπ (μοναδικός που κρατάει ψηλά τη σημαία με 11π., 3/5 τρίποντα, 6ρ. και 4α. 0 λάθη σε 30 λεπτά) σε λίγο θα παίζει με φιάλη οξυγόνου. Όσο καλή άμυνα και να παίζουμε, το μπάσκετ θέλει επιθετικό οίστρο που αυτή τη στιγμή δεν διαθέτουμε. 2. Ο Πίτερς (4π. 3ρ. 2α. σε 22') δεν είναι Σάσα και ούτε πρέπει να είναι. Το ότι όλες οι άμυνες προσαρμογής του γερο-Μεσίνα απάνω του λειτούργησαν, οφείλεται και στη δική του συνεχή αναβλητικότητα, αφού πολλές φορές έχει το 1 μέτρο που του χρειάζεται για να πάρει τρίποντο και διστάζει. Με 1/6 δίποντα, 3 χαμένα λέι απ, και μόλις 1 προσπάθεια από τα 6,75 με ποσοστό καριέρας πάνω από 43%, δεν πας πουθενά. 3. Ο Κάνααν είναι αναμφίβολα μια ηγετική φυσιογνωμία πάνω στην οποία μπορούμε και πρέπει να στηριχθούμε. Όμως η στάση του είναι αντιεπαγγελματική και πρέπει κάτι να γίνει γιατί (και) εχτές μας κρέμασε. Δεν είναι δυνατόν να αποβάλεσαι με δυο τεχνικές ποινές στο 12'! Στέκομαι μια στιγμή στις δυο τεχνικές ποινές του Αμερικανού: Στο δεύτερο λεπτό της αναμέτρησης επιχειρεί σουτ για 3 από τη γωνία, προσπαθεί ξεκάθαρα να εκβιάσει φάουλ «κλωτσώντας» προς τα εμπρός και προκαλώντας μια επαφή με τον αμυντικό της Μιλάνο που έπρεπε να χρεωθεί ως επιθετικό φάουλ (η μπάλα δεν έχει ακόμα αφήσει το χέρι του). Ο ανεκδιήγητος τρίτος διαιτητής, ο ισπανός Κορτές (με εμπειρία ετών αλλά κυρίως στο Γιούροκαπ) δεν σφυρίζει το φάουλ και αποφασίζει να μπει στο ματς με τεχνική ποινή για flopping στον Κάνααν 3 δευτερόλεπτα αργότερα, όταν η μπάλα είναι ήδη στα χέρια του Παπ μετά το ριμπάουντ. Είναι τραγικό λάθος αυτή η απόφαση γιατί πρώτον, ο Κάνααν δεν προσποιείται επαφή, δεύτερον γιατί στο 2ο λεπτό μιας αναμέτρησης δεν σφυρίζεται ΤΠ χωρίς προειδοποίηση ούτε στο παιδικό, τρίτον γιατί στη συνέχεια η μπάλα έπρεπε να είχε δωθεί στον Ολυμπιακό αφού τη στιγμή που σφυρίζει, η κατοχή είναι δική μας. Η δεύτερη ΤΠ είναι το αποκορύφωμα της...βλακείας: ο Κάνααν κάνει καθαρό επιθετικό φάουλ που σωστά σφυρίζεται και μετά διαμαρτύρεται έντονα στους διαιτητές με αποτέλεσμα την αποβολή του. Εύχομαι ο Σκακιστής να τον περάσει πριονοκορδέλα. Μεστή η παρουσία του Μίλου αλλά είναι απελπιστικά μόνος μπροστά (15π. 4ρ.). Από το ναυάγιο του Μιλάνου δεν σωζεται ουσιαστικά κανείς αφού όλοι είχαν αρνητικό συντελεστή στο +- που σημαίνει ότι όσο έπαιζαν ήταν επιζήμιοι για την ομάδα. Είναι όμως όλα τόσο αρνητικά; Είναι δίκαιο να διαβάζουμε στα σόσιαλ όλη αυτή την τοξικότητα (που ουδεμία σχέση έχει με την κριτικη); Η αλήθεια είναι ότι η ομάδα περνάει κακό φεγγάρι και πολλοί παράγοντες ταυτόχρονα συντελούν ώστε να έχουν χαθεί 2 ματς στις λεπτομέρειες και στο τέλος. Η κατάσταση αυτή όμως θα αλλάξει, ο Μπαρτζώκας ξέρει τι πρέπει να κάνει και έχει αποδείξει περίτρανα και την αξία του κερδίζοντας την εμπιστοσύνη μας αλλά και την αναγνώριση όλων στην Ευρώπη. Η έλλειψη κλασικού σκόρερ είναι πιθανό να καλυφθεί από το σύνολο, που όμως πρέπει να παραμείνει υγιές, ενώ ταυτόχρονα είναι γεγονός ότι δεν θα δούμε μια ομάδα όπως πέρσι με 82 πόντους ΜΟ. Αυτό όμως δεν προδικάζει τίποτα για το μέλλον και είναι πολύ νωρίς για συμπεράσματα. Για το λόγο αυτό συνιστώ ψυχραιμία και πίστη στην ομάδα ακόμα και αν χάσουμε και αύριο. Η σεζόν είναι πολύ μακρά, επίπονη, απρόβλεπτη, θέλει υπομονή και πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας πάντα ότι η τελική επικράτηση δεν εξαρτάται από φανφάρες, σπασμωδικές κινήσεις και πανικό την ώρα της κρίσης. Ο Θρύλος μας έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη μας με την αξία του και είναι απαράδεκτο στα μάτια μου να αντιδρούμε με τόσο δριμεία κριτική ύστερα από τις ήττες. Αυτή η νοοτροπία είναι επιζήμια, άδικη και μας καταδικάζει Οκτώβριο μήνα. Αν και η νοοτροπία στην Ελλάδα είναι γενικότερα αυτή (στις νίκες στα κάγκελα, στις ήττες στα πατώματα), ας είμαστε τουλάχιστον εδώ μέσα νουνεχείς μπασκετικοί φανς χωρίς υπερβολές. Με τη στάση μας επηρεάζουμε την ομάδα και το προπονητικό τιμ, ακόμα και αν δεν μας φαίνεται. Στα δύσκολα είσαι Θρύλος, όχι όταν όλα είναι ρόδινα. ΥΓ1. Κάτω του μετρίου η διαιτησία χτες, με τους δυο Ισπανούς να μπαίνουν στο ματς αργά και με λάθη και τον Μπολτάουζερ να μην μπορεί να τους καθοδηγήσει. ΥΓ2. Το έχω ξαναγράψει, κάνετε λιγάκι υπομονή με Σίκμα. Δώστε πίστωση χρόνου, όπως θα θέλατε εσείς να σας έδιναν στην καινούργια σας δουλειά. Αν δεν μας βγει θα κοπεί αλλά όχι τώρα. ΥΓ3. Πρέπει να ανοίξει το ροτέισον στην Ελλάδα, είναι λάθος του Μπαρτζώκα να επιμένει με Άρη, ΑΕΚ κτλ. να κρατάει μέσα τους βασικούς και να τους στίβει, έλεος. Ας χάσουμε από τον Άρη και τον Κολοσσό! Το μπάσκετ έχει αλλάξει, πρέπει να αλλάξουμε και εμείς τη νοοτροπία μας. Πως θα μπουν στην εξίσωση οι νέοι χωρίς χρόνο συμμετοχής; @Μέλη@Βετεράνοι@Admins

Στο τρίποντο του Γκος στην πάραταση που έγειρε την πλάστιγγα οριστικά υπέρ μας με το 74-79, ο @lancelot, ο @Λεωνίδας κι εγώ πεταχτήκαμε από τον καναπέ στον αέρα. Μας είδα και τους τρεις να αιωρούμαστε για μισό δευτερόλεπτο σε μια μαγική στιγμή και σκεφτόμουν μετά πόσοι Ολυμπιακοί έζησαν το ίδιο, ξύπνησαν τους γείτονες, τα παιδιά που κοιμόντουσαν, αναστάτωσαν συζύγους και...κατοικίδια! Η χτεσινή απίστευτη ματσάρα για την πρώτη αγωνιστική της Ευρωλίγκας έδωσε το στίγμα για το τι παιχνίδια θα δούμε μέσα στη σεζόν που μόλις άρχισε, αλλά κυρίως από τι μέταλλο είναι φτιαγμένος (και) ο φετινός Θρύλος. Όπως είχαμε πάνω-κάτω όλοι προβλέψει, το ματς προχτες ήταν πολύ διαφορετικό σε σχέση με το σούπερ καπ. Οι παίχτες του Άταμαν μπήκαν μέσα με πλάνο και όρεξη, είχαν ένα δυνατό κοινό με το μέρος τους και έδειξαν ότι θα είναι διαφορετική ομάδα σε σχέση με πέρσι. Το ματς ξεκίνησε καλά για εμάς (21-23 στο 10') αλλά η φθορά του Μίλου τον έστειλε σχετικά νωρίς στον πάγκο με 2 φάουλ που τον υποχρέωσαν να μείνει εκεί για όλο το 2ο δεκάλεπτο (και σωστά). Η second unit μας δεν μπόρεσε να ακολουθήσει το ρυθμό του ΠΑΟ που με εξαιρετική άμυνα με βοήθειες έβαλε δύσκολα στο Μπαρτζώκα. Απόντος του Φαλ, ο κόουτς αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει τον Σίκμα στο 5 για περίπου 8 λεπτά, με αποτέλεσμα ο Αταμάν να μεταφέρει το ματς κάτω από το καλάθι με Λεσόρ και Μπαλτερόφσκι που έκαναν πάρτι. Στο διάστημα αυτό επιθετικά πάθαμε καθίζιση αφού οι Λάρυ και Παπ ήταν άσφαιροι, ενώ στο 1-2 ο Γκος δεν μπορούσε να δώσει λύσεις, όντας απελπιστηκά μόνος (43-36 στην ανάπαυλα). Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του Μπαρτζώκα είναι η υπομονή και η πίστη στο πλάνο. Την ώρα που το ματς έμοιαζε να γέρνει επικίνδυνα προς την άλλη πλευρά, έβαλε 3 γκαρντ (Θωμά, Γκος και Κάναν, να το ξαναδούμε αυτό!) για να αυξήσει την πίεση στη μπάλα και να ελευθερώσει το μακρινό μας σουτ. Ενώ όλοι βρίζαμε για την ολιγωρία στο τρανσίσιον με το Λάρυ να είναι...εκτός γηπέδου (0 πόντοι και 2 λάθη σε 12') ο Γιώργος 7 κρατούσε υπομονετικά τους Μίλου και Πίτερς στον πάγκο για να τους έχει έτοιμους για μια ολοκληρωτική αντεπίθεση στο δεύτερο μισό του ματς. Όσο μέναμε κοντά στο σκορ και οι βάζελοι δεν μπορούσαν να ξεφύγουν, ένοιωθαν την ανάσα μας στο σβέρκο τους, με αποτέλεσμα να γεμίζουν σταδιακά με άγχος. Στην αρχή της 4ης περιόδου είμαστε πίσω με 59-52 και είναι ξεκάθαρο ότι θα πάμε σε συνεχείς αλλαγές στα σκριν αφήνοντας τις σύνθετες άμυνες 2-2 φλατ γιατί ο Αταμάν έβαλε 2 πεντάρια (!) με σκοπό να αποτελειώσει το Μίλου. Αλλά... Η υπομονή του Σκακιστή με Λάρυ είναι σχεδόν μνημειώδης αφού ο γκαρντ από την Κύθνο, είναι στην...παραλία του Σκύλου και κάνει ηλιοθεραπεία. Βγαίνει τελικά στο 4:42 πριν τη λήξη μετά από ένα άθλιο airball σε προσπάθεια για 3 εντελώς αμαρκάριστος, με όλο το ΟΑΚΑ να τον μουτζώνει (ξέρουν αυτοί οι πονεμένοι γιατί)! Με μπροστάρη τον Πίτερς που μπήκε στα παπούτσια του Σάσα (MVP της αγωνιστικής με 17π. 10ρ. και 71% στο σουτ) και τον αδιανόητο πάλι Θωμά Γουόκαπ (17π. 5α. 3κλ. 5/10 τριπ.) ο Θρύλος έτρεξε ένα επι μέρους 52-35 στα τελευταία 25' του ματς, σκορπίζοντας στους πέντε ανέμους τους...λαγούς του Αταμάν. Και τι να πει κανείς για το Μίλου; Κατάθεση ψυχής από το Σέρβο σέντερ που έπαιξε κυριολεκτικά για 2, πήγε για μάθημα το Λεσόρ και τους Μπαλτερόφσκι-Ερνανγκόμεθ, με αποκορύφωμα την τάπα στον Κωστάκη και το alley-oop στη μάπα του Γάλλου που σφράγισε τη νίκη. Ο Μίλου είναι χρυσάφι, είναι ένας πλήρης υπέροχος σέντερ που μεγάλωσε στον Ολυμπιακό και ξαναγύρισε σε αυτόν γιατί ανήκει εδώ. Προχτές έπαιξε 36' με 15π. 7ρ. και 21 στο PIR, εξαφανίζοντας το Λεσόρ από το παρκέ, δηλώνοντας στο τέλος του ματς ότι δεν ένοιωθε πια τα πόδια του. Ειδική μνεία για το δίδυμο Κάναν-Γκος: σας στέλνουν τα φιλάκια τους, απλά. Προς όλες τις κατευθύνσεις, προς όλους τους δύσπιστους και...αλλόθρησκους (και σε εμένα). Ο Ησαϊας επιβεβαιώνει τις περσινές υποψίες (και σιγουριές του@Κώστας Σπανός) ότι είναι ένα υπερπολύτιμο όπλο σε άμυνα και επίθεση. Με +20 στο plus-minus, 14 πόντους (4/6 τριπ.) και ασφυκτική άμυνα σε Σλούκα και Βιλντόσα, πήρε την ομάδα στην πλάτη του όταν χρειάστηκε και λέω, μάλλον έχουμε ηγέτη στο 2. Μαζί με Πίτερς δείχνει ότι κάνει σοβαρό step-up. Ο NWG από την άλλη, δεν ήρθε στον Ολυμπιακό για να αντικαταστήσει το Σλούκα, αλλά τελικά φαίνεται ότι υπερκαλύπτει το κενό του, με βαρύ σκορ και πολύ περισσότερη ποιότητα στην άμυνα από τον πρωταθλητή... των δηλώσεων. Με 3/6 τρίποντα στο δεύτερο ημίχρονο και 16 πόντους ογκόλιθους στο τέλος, παρουσιάζεται πολύ πιο ώριμος από την πρώτη του θητεία στο Θρύλο. Αναρωτιέμαι, είμαστε καλύτεροι από πέρσι; Τι θα γίνει όταν θα φορμαριστεί ο Φαλ και θα μπει και ο Μπραζντέικις στην εξίσωση; Θα μας τρελάνουν; Και είμαστε και χωρίς προετοιμασία ουσιαστικά! Τα δυο ματς με τον ΠΑΟ είναι δείγματα γραφής για το τί θα ακολουθήσει, παίδες. Δεν είναι τυχαίες εμφανίσεις και αυτό που έχει χτιστεί από το Μπαρτζώκα είναι μια σύγχρονη, φανταστική, μπασκετική μηχανή. Όπως όταν έφυγαν ο Σπαν και ο Πρι, έτσι και τώρα μετά τη φυγή του Σάσα και του μικρού Κωστάκη, η ομάδα συνεχίζει με ποιότητα που πείθει ακόμα και τους πιο απαισιόδοξους. Το 18-1 μπορεί εύκολα να γίνει 19-1 και 20-1, είναι τεράστιο το ψυχολογικό αβαντάζ που έχουμε αποκτήσει στην πιο πελατειακή σχέση ανάμεσα σε δυο ομάδες στο παγκόσμιο αθλητικό στερέωμα. Ο Μπαρτζώκας έχει σκορ 8-1 μέσα στο ΟΑΚΑ τα τελευταία 3 χρόνια, στην Ευρωλίγκα το σκορ είναι 18-7, η τελευταία ήττα στην κορυφαία διοργάνωση από τα βαζέλια ανέρχεται στη σεζόν 2018-19... Εγώ τρελαίνομαι στην ιδέα ότι κάναμε 2-0 και σε 2 εβδομάδες τους έχουμε στο ΣΕΦ! Καλή Κυριακή να έχουμε, να πάμε να ψηφίσουμε και μετά για μπάνιο! ΥΓ1. Καλή η διαιτησία των Λοττερμόζερ και της παρέας του σε ένα πολύ δύσκολο ματς. Αν εξαιρέσουμε τις φάσεις που επιδέχονται ερμηνείας (δηλαδή δεν είναι ξεκάθαρο τι συνέβη ακόμα και ύστερα απο 10 ριπλέι), οι διαιτητές έκαναν 5 λάθη, 3-2 εναντίον μας. Πολλοί δικοί μας άρχισαν να κράζουν στα σόσιαλ στο 2ο δεκάλεπτο, όταν η ομάδα πασιφανώς δεν τραβούσε και οι βάζελοι μας πήγαιναν όπου ήθελαν φορτώνοντας μας με φάουλ, αλλά ήταν άδικο το κράξιμο αφού οι διαιτητές σφύριζαν σχεδόν πάντα σωστά. ΥΓ2. Τι γίνεται με Παπ; Χτες παίξαμε ουσιαστικά χωρίς 3άρια. Ο αρχηγός έχει αρχίσει να γερνάει. ΥΓ3. Περιμένω από τον κόσμο του Θρύλου να δείξει ανάλογη συμπεριφορά με τους βάζελους, όταν αυτοί έρθουν στο ΣΕΦ, είτε για την ΕΛ, είτε για τη Basket League, όπως έκαναν αυτοί χτες. ΥΓ4. Οι νεότεροι ίσως αγνοούν ότι αυτό που βλέπουμε σήμερα το ξεκίνησε ο Γιάννης Ιωαννίδης το 1992. Σε αυτόν πάει αυτή η νίκη. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει. @Μέλη

Γεια χαρά και καλό μήνα σε όλες και όλους. Χτες βράδυ το γαϊτανάκι της περσινής εκπληκτικής σεζόν συνεχίστηκε σαν να μην πέρασε μια μέρα και με νωπές τις μνήμες του 4ου τελικού στο ΟΑΚΑ, τα...αγριόσκυλα του σκακιστή των παρκέ έστησαν ένα τρελό πάρτι που ούτε ο πιο αισιόδοξος οπαδός του Θρύλου δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί. Με κλειδί μια απίστευτη άμυνα με συνεχείς αλλαγές, φλατ 2-2 και σκληράδα που δεν άφηνε ούτε μισό δευτερόλεπτο τους πράσινους να ανασάνουν, ο Ολυμπιακός τελείωσε το ματς από το πρώτο δεκάλεπτο ουσιαστικά (!) με τη διαφορά να είναι στο +27 (31-4) στο 17'. Ο ΠΑΟ έμεινε άποντος για 14' και 20” πράγμα που αποτελεί ρεκόρ στα μετάξύ μας ματς από καταβολής Α1 (ίσως και πιο πριν), ενώ η κόκκινη στρατιά έγραψε ένα 27-0 σε αυτό το χρονικό διάστημα ισοπεδώνοντας τον αντίπαλο που έψαχνε τον...αρχηγό του για βοήθεια. Ο Σλούκας ήταν απών στο 27-2 εναντίον της Μονακό στο Κάουνας γιατί καθόταν στον πάγκο, ενώ χτες ήταν παρών στο γήπεδο αλλά με τη λάθος ομάδα ή μάλλον με τη σωστή ομάδα, όπως θα εξηγήσω πιο κάτω. Φυσιολογική η χαλάρωση στο 3ο δεκάλεπτο, εκεί όπου η παρέα του Αταμάν μάζεψε λίγο τη διαφορά, για να μπούμε στο 4ο δεκάλεπτο ξανά με άγριες διαθέσεις (με το second unit, αν υπάρχει τέτοιο φέτος) και να φτάσουμε τη διαφορά στη μέγιστη τιμή της στο 35' με 64-34. Στέκομαι σε δύο τεχνικά χαρακτηριστικά μας από το χτεσινοβραδινό έπος, πέρα από την άμυνα που θα είναι και φέτος η αρχή των πάντων: 1. Ο Μιλουτίνοφ δεν απόλαυσε τα φώτα της δημοσιότητας το καλοκαίρι (είχαν τα σάιτ και το άθλιο Τουίτερ να μιλάνε για Μπαλτερόφσκι και Κωστάκη), αντίθετα η μεταγραφή του πέρασε στα ψιλά. Ο Σέρβος όμως είναι μέσα στους 3 καλύτερους σέντερ στον κόσμο (εκτός ΝΒΑ) και η βελτίωσή του είναι εκπληκτική. Εχτές (και προχτές) ξεδίπλωσε σπάνιο ταλέντο στο PNR, δημιούργησε συνεχή ρήγματα στην αντίπαλη άμυνα, τράβηξε πάνω του 2 αντιπάλους σε κάθε φάση που δεν ήξεραν από που να τον πιάσουν. Με ένα βήμα μπροστά τελείωνε μόνος του τη φάση, όταν τον μάτσαραν έσπαγε τη μπάλα έξω, extra pass, skip, boom ο Λάρυ και ο Πείτε Ρε από το 6,75. Ό,τι και να δοκίμασε ο Τούρκος παρλαπίπας για να τον σταματήσει αποδείχτηκε μηδέν και ο Μίλου όπου συνάντησε Λεσόρ και Μπαλτερόφσκι απλά τους κατάπιε. Θα δούμε συγκλονιστικά πράγματα φέτος από το Μίλου. 2. Η ομάδα δεν έπιασε ποτέ εξαιρετική απόδοση στην επίθεση. Απίστευτο κι όμως...μπαρτζωκικό! Θα έλεγε κανείς ότι με μαγικό τρόπο χτίστηκε η διαφορά, και έτσι θα είναι φέτος. Όσο πέρσι οι αντίπαλοί μας ήξεραν πάνω κάτω τι τους περιμένει στην επίθεση με Σάσα και Σλούκα, φέτος δεν υπάρχει σταρ (ακόμα) και αυτό μπορεί να αποδειχτεί το κλειδί για τρελά βράδια. Ουσιαστικά, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει από πού θα του έρθει, ποιος θα είναι σε βραδιά και θα κάνει τη ζημιά. Τεράστιο όπλο η ομαδικότητα, η ταχύτητα και ο αλτρουισμός στον οποίο θα στηριχτούμε φέτος, περισσότερο και από πέρσι. Η ομάδα είχε χτες 70% από μέσα, 35% απέξω, 11/11 βολές (σημάδι αυτοσυγκέντρωσης), 19 ασίστ αλλά και 18 λάθη, δείγμα αυτό της ανύπαρκτης ουσιαστικά προετοιμασίας. Και ερωτώ, τι θα γινόταν αν είχαμε κάνει προετοιμασία; Και απαντώ, θα είχε σπάσει η 35άρα. Το μπάσκετ είναι δίκαιο άθλημα και για να κερδίσεις πρέπει να έχεις κορμό και υπομονή. Καλά τα πυροτεχνήματα τον Ιούλιο και οι...επικοινωνιακές νίκες, αλλά όταν πρέπει να συνδέσεις μια εντελώς νέα ομάδα και να νικήσεις έναν αντίπαλο που παίζει το καλύτερο μπάσκετ στη Γηραιά, καλύτερα να το ρίχνεις στη δουλειά παρά να κάνεις δηλώσεις. Ολόκληρο το καλοκαίρι το περάσαμε μέσα σε μια αδιανόητη γκρίνια για τη «μεταγραφική μας αδράνεια», ουκ ολίγοι γαύροι οπαδοί ήταν στα κάγκελα και έκραζαν (χτες ήταν στα κάγκελα πάλι αλλά πανηγύριζαν), ενώ η ομάδα με υποδειγματική ψυχραιμία έκανε αυτό που έπρεπε για να διατηρήσει κορμό και ποιότητα (έγιναν και λάθη, τα έχουμε συζητήσει), ενισχύοντας τη φροντ λάιν της, τον άσο και παίρνοντας στο τέλος ένα πολύ εξελίσιμο ταλέντο 24 ετών για το 2-3. Αδικήσαμε τη δουλειά του Μπαρτζώκα και των παιχτών φέτος το καλοκαίρι, βγάζοντας ίσως την πικρία μας για τη χαμένη Ευρωλίγκα. Το έγραψα το Μάιο μετά το Κάουνας, ότι ο Θρύλος είναι στην ελίτ της Ευρώπης για να μείνει, δεν είμαστε πυροτέχνημα, πρέπει να μάθουμε να απολαμβάνουμε αυτό το τυχερό μας ταξίδι. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δικαίωση για τον κόουτς Μπαρτζώκα αυτό που συνέβη χτες βράδι: ο Παπ με την κίνησή του να τον προσκαλέσει να σηκώσει την κούπα, έστειλε μήνυμα με πολλούς αποδέκτες για το τι θα πει Μπασκετικός Ολυμπιακός: είμαστε εδώ, ενωμένοι, συσπειρωμένοι γύρω από τον κόουτς, έτοιμοι να σας σκορπίσουμε. Για αυτό είσαι Αρχηγός, Κώστα Παπανικολάου, γιατί πέρσι έδωσες την κούπα στο Μπαφέ, φέτος στο Σκακιστή. Για αυτό Κωστάκη Σλούκα, θα παραμείνεις μικρός και ασήμαντος στην ιστορία μας. Το μπαράζ δηλώσεων και όλη η έπαρση (συν η έλλειψη ντομπροσύνης, για δεύτερη φορά μάλιστα), γυρίζουν μπούμερανγκ στη μάπα, τη χειρότερη στιγμή και με κάνουν να λέω με βεβαιότητα ότι καλά έκανε και μας άδειασε τη γωνιά: ο Θρύλος δεν έχει ανάγκη από τέτοιους μικρούς και ασήμαντους, είσαι στο κλαμπ που σου πάει γάντι, Κωστάκη. Δικαίωση για όλους εμάς εδώ μέσα και αλλού, που υπομονετικά στηρίζουμε το πλάνο η...αδιαθεσία του Αταμάν που μάλλον του έκατσε βαριά η γαρδούμπα της Ρόδου. Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μη λες, συμπαθέστατε ταβερνιάρη του Βοσπόρου. Κλείνοντας, θα ήθελα να σας προσγειώσω: το ματς της Παρασκευής θα είναι εντελώς διαφορετικό. Ο ΠΑΟ θα προσπαθήσει να βγάλει αντίδραση γιατί είναι ήδη με την πλάτη στον τοίχο, τουλάχιστον όσον αφορά το κομμάτι του γοήτρου, γιατί τους έχουμε κάνει κανονικούς πελάτες με το 17-2 εδώ και 2 ολόκληρα χρόνια! Πάμε γερά, καλή σεζόν να έχουμε. ΥΓ. Διαιτησία 50-50 και με ελάχιστα λάθη, ας είμαστε επιεικείς με τους διαιτητές όταν κάνουν καλή δουλειά. ΥΓ2. Ο Σίκμα φάνηκε ανέτοιμος και αργός. Είχε 9 ριμπάουντ. Ελπίζω να καταλαβαίνετε. ΥΓ3. Ο Λάρυ δεν θα μας κουβαλήσει μόνος του. Βάλτε τον όμως σε θέση να βρει ρυθμό. @Μέλη @Βετεράνοι

Πέρασαν 10 βράδια από τον τελικό του Κάουνας και ακόμα δεν έχω ξεπεράσει εντελώς το σοκ, εξού και η απουσία. Δεν ήταν μόνο ο τρόπος που χάθηκε η κούπα στο τελευταίο σουτ από τον ανεκδιήγητο Γιουλ, ήταν οι προσδοκίες που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε όλη τη χρονιά με το απίστευτο μπάσκετ που παίξαμε, την πρωτιά και τη σειρά με τη Φενέρ, τον ημιτελικό με τη Μονακό, που κατέστησαν το βράδυ της Κυριακής 22 Μαϊου ένα από τα πιο θλιβερά της μπασκετικής μας ζωής, αν όχι το πιο θλιβερό. Όσοι από εμάς έζησαν το Τελ Αβίβ μπορούν να επιβεβαιώσουν το δράμα, αν και το Τελ Αβιβ ίσως να ήταν λίγο χειρότερο γιατί ακόμα καμία ελληνική ομάδα δεν είχε φτάσει ποτέ τόσο κοντά στην κούπα. Έτερον εκάτερον, όσο και αν σκοτείνιασε ο δρόμος σε ορισμένες φάσεις της σεζόν φέτος, καμία ομάδα δεν επέδειξε τη σταθερότητα και τη μπασκετική ευφυΐα όπως εμείς. Καμία ομάδα δεν έτυχε της τόσο απλόχερης αναγνώρισης από όλους, με MVP κόουτς και Σάσα, με μια σειρά από ρεκόρ που θα μνημονεύονται για χρόνια. Ακόμα και οι ίδιοι οι παίχτες της Ρεάλ μετά τον τελικό εξείραν την προσπάθεια μας και σχεδόν παραδέχονταν ότι στάθηκαν τυχεροί. Είναι πολύ βαρύ το τίμημα αυτής της ήττας αλλά έτσι είναι η ζωή και το μπάσκετ, και η Ρεάλ απέδειξε περίτρανα ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει πριν τελειώσει. Ένα αντιαθλητικό φάουλ στη σειρά με την Παρτιζάν, ήταν αυτό που η Ρεάλ χρειαζόταν και όσο και αν μας πονάει, είναι η αλήθεια. Στριφογυρίζει στο μυαλό μου η τελευταία φάση των Ισπανών, τα διάφορα «αν» με τις βολές του Σλούκα, το σκοτωμένο χουκ στο τέλος του Φαλ, αλλά τελικά δεν έχει κανένα νόημα αυτή η κατάρα των σκέψεων. Το ματς έπρεπε να το τελειώσουμε στο +7, είμασταν μόλις ένα σουτ μακριά από την κατάκτηση της 4ης Ευρωλίγκας μας. Είμαι εντελώς αντίθετος με την κριτική που ασκήθηκε στην ομάδα για τη διαχείριση των τελευταίων λεπτών: όποιος έχει παίξει μπάσκετ, ξέρει ότι σε ματς πόντο-πόντο που διακυβεύεται όλη η σεζόν, η διαύγεια και η ορθότητα των αποφάσεων είναι πολύ συγκεχυμένες έννοιες και συχνά πάνε περίπατο. Αν ο Σλούκας είχε βάλει το τελευταίο σουτ, θα μιλάγαμε όλοι για το «απόλυτο μπασκετικό θαύμα», ενώ τώρα πρέπει να εξηγήσουμε όλη τη μπασκετική φιλοσοφία του «κάνω φάουλ ή όχι». Ε, δεν θα μπω σε αυτή τη διαδικασία. Πάντως, αν θέλετε μπορούμε να ανοίξουμε μια κουβέντα στα σχόλια για το θέμα. Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε όλοι σαν οπαδοί του Θρύλου είναι ότι είμαστε στην ελίτ της Ευρώπης και θα μείνουμε εδώ για πολλά χρόνια. Οι Αφοί και ο Μπαρτζώκας έχουν τον απόλυτο έλεγχο της κατάστασης και ετοιμάζουν ήδη τον Ολυμπιακό του 2024. Το να πάρεις τελικά την κούπα είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο αλλά όταν είσαι πάντα εκεί, νομοτελειακά θα έρθει και αυτή η στιγμή. Ο Στεφάνου έγραψε μετά τον τελικό: ο μόνος τρόπος για να μην ρισκάρεις τις πτώσεις, είναι να μην διεκδικείς κορυφές. Περιεκτικά εξηγεί όλη τη φιλοσοφία γύρω από το φετινό μπασκετικό Ολυμπιακό και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Είναι τεράστια η υπέρβαση που κάναμε, μόνο περηφάνεια και αναγνώριση ταιριάζουν στην ερυθρόλευκη αρμάδα του σκακιστή! Το αδιανόητο 3ο δεκάλεπτο του ημιτελικού με τη Μονακό είναι ο δρόμος, όχι το άτυχο φινάλε του τελικού. Τι μας μένει όταν όλα έχουν τελειώσει και τα φώτα έχουν σβήσει μετά από ένα χαμένο τελικό σαν κι αυτόν; Μας μένει η ατελείωτη τρέλα για το Θρύλο, τώρα στα δύσκολα. Μας μένει η όμορφη παρέα που είμαστε και θα είμαστε στο ΣΕΦ, στο Βερολίνο και όπου αλλού θα χτυπήσει η καρδιά της μπασκετικής Ευρώπης μέσα στα επόμενα χρόνια. Οι Λιθουανοί μπορεί να υποστήριζαν τη Μονακό (λόγω Μοντεγιούνας) και τη Μπαρτσελόνα (λόγω Σάρας), όμως μετά τον τελικό υποκλίθηκαν σε εμάς και εκστασιασμένοι από τον κόκκινο Λαό έλεγαν, «περιμέναμε πως και πως να το πάρετε για να μεθύσουμε παρέα» και είναι αλήθεια ότι το πιο μπασκετικό κοινό της Γηραιάς Ηπείρου, πικράθηκε πάρα πολύ, σχεδόν όσο εμείς, από την απρόσμενη ήττα. Έπαιζαν τον ύμνο του Θρύλου στα αυτοκίνητά τους, προσπαθούσαν να μάθουν το «Είσαι στο μυαλό», μας σκέπασαν με αναγνώριση και εκτίμηση στην έδρα του Φ4 αλλά και στο υπέροχο Βίλνιους. Στο Κάουνας, όπως στο Τελ Αβίβ, αφήσαμε ένα κομμάτι από τους εαυτούς μας αλλά έτσι είναι η μπασκετική μας τρέλα, γιατί έχει... πεταχτάρια και buzzer beaters να μας περιμένουν στην παρακάτω γωνία. Θρύλος, Θεός, Ολυμπιακός! ΥΓ1. Οι εμφανίσεις του Κάνααν στο Φ4 ήταν κάτι παραπάνω από πειστικές και άνοιξαν το δρόμο για την παραμονή του. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα τρίποντα του τελικού και τον @Κώστας Σπανός που καθόταν στωικός στη θέση του και σε κάθε εύστοχο μουρμούραγε «όχι πείτε». ΥΓ2.Υπέροχη η παρέα που είχε δημιουργηθεί στο Βελιγράδι και επαναλήφθηκε στο Κάουνας με την προσθήκη του @ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ ΑΡΓΥΡΗΣ. Κλέβω την ευκαιρία για να σας ευχαριστήσω όλους από καρδιάς. Και του χρόνου με το καλό Μπερλίν και να είμαστε και περισσότεροι. ΥΓ3. Για τα μεταγραφικά θα τα πούμε σύντομα, μετά το πέρας των τελικών της Α1. Τα σχόλια σας σε αυτό το λινκ: @Μέλη