Άρτζυ

ΜΕΤΑΓΡΑΦΕΣ - ΡΟΣΤΕΡ 2024-2025 Χαιρετώ τους σύγαυρους αναγνώστες του redball.gr. Θα προσπαθήσω με αυτό το άρθρο να αναλύσω τις μεταγραφικές κινήσεις της ομάδας μας αυτό το καλοκαίρι. Η ομάδα μας όσο κι αν μας πήρε καιρό να το συνειδητοποιήσουμε μπήκε σε αυτό το μεταγραφικό παζάρι ως κάτοχος του Conference League. Ως κάτοχοι λοιπόν της συγκεκριμένης διοργάνωσης είχαμε το προνόμιο φέτος να μην παίξουμε προκριματικά και να αγωνιστούμε απευθείας στο διευρυμένο Europa League στην φάση του ενιαίου ομίλου. Αυτό σήμαινε ότι οι Ευρωπαικές μας υποχρεώσεις θα ξεκινούσαν στα τέλη Σεπτεμβρίου και η ομάδα μας θα είχε όλο το χρόνο ελεύθερο να ολοκληρώσει τις μεταγραφικές της κινήσεις ως τις 4 Σεπτεμβρίου καταλυτική ημερομηνία για την δήλωση της Ευρωπαικής λίστας. Πολλοί συνοπαδοί μας σκέφτηκαν ότι είναι ευκαιρία το ρόστερ να κλείσει νωρίς, να παρθούν οι παίκτες πριν αρχίσει η προετοιμασία και να γίνει ακόμη μία υπέρβαση ως κάτοχοι Ευρωπαικού τροπαίου και σε συνδυασμό με την συμπλήρωση των 100 χρόνων ιστορίας του συλλόγου. Βέβαια υπήρχαν πολλές εκκρεμότητες από την περσινή χρονιά, με παίκτες δανεικούς που πρόσφεραν τα μέγιστα στην κατάκτηση του Ευρωπαικού, με παίκτες που έληγαν τα συμβόλαια τους και με πάρα πολλούς παίκτες που έπρεπε να αποχωρήσουν από την ομάδα γιατί δεν υπολογίζονταν. Επίσης έπρεπε να ενταχθούν στην ομάδα σταδιακά και κάποια από τα παιδιά της χρυσής γενιάς της Κ19 που κατέκτησαν την ίδια χρονιά με την πρώτη ομάδα και μάλιστα λίγες μέρες νωρίτερα το Youth League δηλαδή το Champions League των νέων. Επιθυμίες του προπονητή ήταν να μείνουν αν γίνεται όλοι οι παίκτες που στηρίχθηκε σε αυτή τη πορεία άλλα το ρόστερ να μην ξεπερνάει τα 25 άτομα χωρίς τους 4 τερματοφύλακες. Σε αυτό το άρθρο δεν θα αναλύσω για ποιον λόγο δεν ήρθε Ποντένσε η ο Όρτα, δεν ανανέωσε ο Φορτούνης, γιατί πήραμε τον Ολιβέιρα και όχι τον Ουνάχι και άλλα τέτοια ζητήματα. Θα πω την άποψη μου αν ερωτηθώ από κάποιον φίλο στα σχόλια από κάτω από το άρθρο. Θα δούμε ποιοι ήρθαν, τα ποσά που δαπανήθηκαν και ποιοι έφυγαν. Θα προσπαθήσω στο τέλος να κάνω και μια σύγκριση ανά θέση του περσινού με το φετινό ρόστερ για να δούμε σε ποιά θέση ενισχυθήκαμε και σε ποια θέση ίσως να υστερούμε από πέρσι. Στον παρακάτω πίνακα βλέπουμε τους παίκτες που ήρθαν στην ομάδα. Να σημειωθεί ότι σε σχέση με την περσινή βασική ενδεκάδα που στηρίχθηκε ως επί το πλείστον ο προπονητής στα Ευρωπαικά παιχνίδια έμειναν οι 8 από τους 11 παίκτες. Δεν συνεχίζουν οι Ποντένσε, Ιμπόρα και Φορτούνης. Στους δύο επόμενους πίνακες θα δούμε ότι αποχώρησαν από τον Ολυμπιακό 29 παίκτες. Παίκτες που για πολλά χρόνια δεν υπολογίζονταν, παίκτες που ήταν στην ομάδα Β που διαλύθηκε, παίκτες που ήταν δανεικοί σε άλλες ομάδες και φέτος έπρεπε να επιστρέψουν. Βλέπουμε και από τους παίκτες που έμειναν και από τον μεγάλο αριθμό αυτών που αποχώρησαν ότι 2 βασικά θέλω του προπονητή έγιναν πράξη. Πρώτον ότι έμεινε ένα μεγάλο μέρος του βασικού κορμού της ομάδας και δεύτερον το ολιγομελές ρόστερ. Σημαντικό στοιχείο ότι δεν συνεχίζουν στην ομάδα δυο παίκτες που προσέφεραν τα μέγιστα στην περσινή μας πορεία με πολλά γκολ και πολλές ασίστ ο Ποντένσε και ο Φορτούνης. Για τους δικούς τους λόγους αποφάσισαν να συνεχίσουν την καριέρα τους στο πρωτάθλημα της Σαουδικής Αραβίας. Πάμε να δούμε λοιπόν το τελικό ρόστερ της ομάδας για τη νέα σεζόν άνα θέση. Στην θέση του τερματοφύλακα μείναμε με το περσινό μας δίδυμο τον Τζολάκη ως βασικό και τον Πασχαλάκη ως δεύτερο και ήρθε ως ελεύθερος για τρίτος τερματοφύλακας ο Αναγνωστόπουλος που πέρσι έπαιζε στην Κηφισιά. Στην θέση του δεξιού μπακ, σαν βασικός μένει ο Ροντινέι και την θέση του Κίνι πήρε ο Κοστίνια ένας νεαρός και εξελίξιμος Πορτογάλος που ψηφίστηκε από τους προπονητές και τους παίκτες ως ο καλύτερος δεξιός μπακ του Πορτογαλικού πρωταθλήματος. Στην θέση του αριστερού μπακ, έμεινε ο Ορτέγκα, έφυγε ο Ομάρ Ρίτσαρντς και προωθήθηκε στην πρώτη ομάδα ο Αποστολόπουλος που ήταν πέρσι στον Ολυμπιακό Β. Ο προπονητής δείχνει να του έχει εμπιστοσύνη για να καλύψει την θέση πίσω απο τον Ορτέγκα. Στα στόπερ η σημαντικότερη κίνηση ήταν ο ερχομός ξανά του Κάρμο με την μορφή δανεισμού από την Νότιγχαμ Φόρεστ. Ένος παίκτη που μεταμόρφωσε πέρσι την άμυνα μας και προσέφερε τα μέγιστα στην κατάκτηση του Ευρωπαικού τροπαίου. Έμεινε ο Ρέτσος, ο Μπιανκόν και ο Ντοι, εφυγαν οι Βέζο και Άμπι και αποκτήθηκε ο Πιρόλα ένας νεαρός αριστεροπόδαρος στόπερ αρχηγός της Κ21 της Ιταλίας. Επίσης προωθήθηκε από την Κ19 ο Κουτσίδης που αν είναι ο πιτσιρικάς γερός και δουλέψει μπορεί να γίνει ότι καλύτερο έχουμε δει σε Έλληνα στόπερ στην ομάδα μας. Στο κέντρο του γηπέδου έμειναν οι Έσε, Τσικίνιο, έφυγαν οι Ιμπόρα, Αλεξανδρόπουλος, Μαντί Καμαρά, Καρβάλιο, Όρτα και Φορτούνης και ήρθαν οι Γκαρθία, Στάμενιτς και Ολιβέιρα. Επίσης ο προπονητής δείχνει να υπολογίζει περισσότερο σε αυτή τη θέση τον Ντοι παρά σε αυτή του στοπερ που έπαιζε πέρσι. Επίσης προωθήθηκαν απο την Κ19 οι Μουζακίτης και Μπακούλας. Στην θέση των ακραίων πιθετικών η των εξτρέμ όπως συνηθίζεται έμεινε ο Ζέλσον Μάρτινς και ο Μασούρας, έφυγαν οι Καμπράλ και Ποντένσε και ήρθαν στη θέση τους ο Γουίλιαν και ο Βέλντε. Από την Κ19 προωθήθηκε και ο Παπακανέλλος. Στους φορ έμεινε ο πρώτος σκόρερ του Conference League ο παίκτης που στα νοκ άουτ έσπασε όλα τα κοντέρ ο Ελ Καμπί, έφυγε ο ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ Γιουσεφ Ελ Αραμπι, ο Ναβαρο και ο Γιόβετιτς και ήρθε ο Γιάρεμτσουκ. Απο την Κ19 προωθήθηκε ο Κωστούλας. Έτσι με μία πρόχειρη ανάλυση θεωρώ ότι στη θέση του δεξιού μπακ ενισχυθήκαμε, στην θέση του αριστερού μπακ ίσως μας έπαιρνε να πάρουμε έναν παίκτη πιο ενδεκαδάτο από τον Αποστολόπουλο και για να έχουμε μια καλύτερη λύση πίσω από τον Ορτέγκα αλλά και για του βάζει περισσότερη πίεση και να μην νιώθει ότι έχει καπαρωμένη τη θέση. Στο κέντρο νομίζω ότι έχουμε περισσότερες λύσεις από πέρσι. ‘Εσε. Γκαρθία, Ντόι, Στάμενιτς, Τσικίνιο και Ολιβέιρα συνθέτουν μία εξάδα που δίνει την δυνατότητα στον προπονητή να δοκιμάσει σχήματα με 2 εξάρια και 1 οκτάρι, με 1 εξάρι και 2 οκτάρια, με τον Τσικίνιο σαν ψευτοδεκάρι για να πιέζει μπροστά, με τον Τσικίνιο σαν οκτάρι και τον Γουίλιαν η τον Γιάρεμτσουκ δεύτερο επιθετικό. Στα εξτρέμ ο Ζέλσον Μάρτινς έχοντας κάνει προετοιμασία δείχνει σαν μία νέα μεταγραφή. Πολύ σημαντική η απώλεια του Ποντένσε άλλα μέχρι στιγμής ο Βέλντε δείχνει καλά στοιχεία. Δεν έχει το ένας με έναν του κοντού αλλά πατάει περισσότερο περιοχή και έχει πολύ καλά τελειώματα. Επίσης ο Γουίλιαν είναι ένας καταπληκτικός παίκτης που ξεκινάει κι αυτός από το πλάι όπως συνήθιζε ο προπονητής να χρησιμοποιεί τον Φορτούνη. Η ηλικία του δεν με απασχολεί καθόλου γιατί έχει δείξει ότι μπορεί να σταθεί σε υψηλότατο επίπεδο στα γήπεδα της Πρεμιερ Λιγκ στο δυσκολότερο πρωτάθλημα του κόσμου. Ο Μασουρίνιο η αδυναμία μου θα έρχεται από τον πάγκο να δίνει ασίστ και γκολ όπως έκανε όλα αυτά τα χρόνια και ο Παπακανέλλος θα πάρει κι αυτός τις ευκαιρίες του να δείξει το τεράστιο ταλέντο του. Τέλος στους επιθετικούς πιστεύω ότι υπάρχει σαφής αναβάθμιση του Γιάρεμτσουκ με τον Ναβάρο που πέρασε και δεν ακούμπησε, ο Ελ Αραμπί μεγάλωσε δυστυχώς και ο Γιόβετιτς αποφάσισε να αποχωρήσει για νέες περιπέτειες. Ο Κωστούλας θα πάρει χρόνο συμμετοχής και πιστεύω αν βγάλει από πάνω του το βάρος των προσδοκιών που δημιουργήθηκαν από τα γκολ και τις εμφανίσεις που έκανε με την Κ19 θα προσφέρει και στην πρώτη ομάδα. Το μεγάλο πλεονέκτημα και φέτος αυτής της ομάδας είναι ο προπονητής μας. Δεν ξέρω στο τέλος αν αυτή η ομάδα θα είναι καλύτερη από την περσινή, δεν ξέρω αν θα πάρει πρωτάθλημα, αν θα κάνει καλή πορεία στο Γιουρόπα, αν θα βγουν οι μεταγραφές που άλλες τις περιμένεις και δεν σου βγαίνουν κι άλλες δεν έχεις μεγάλες προσδοκίες και σε εκπλήσουν ευχάριστα, αυτό όμως που ξέρω είναι ότι ο προπονητής θα βγάλει και φέτος τον καλύτερο εαυτό από όλους και θα τους έχει μία γροθιά στα αποδυτήρια. Θα ήθελα να μάθω τις σκέψεις σας για τον μεταγραφικό μας σχεδιασμό, να κάνουμε μια εποικοδομητική συζήτηση στα σχόλια. Καλή αγωνιστική χρονιά να έχουμε. ΖΗΤΩ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

11 ημέρες μετά τον ανεπανάληπτο θρίαμβο της ομάδας μας με την κατάκτηση του Conference League και ακόμη προσπαθώ να βάλω σε μία τάξη τις χιλιάδες σκέψεις που πέρασαν και ακόμη περνάνε από το μυαλό μου, για να γράψω αυτό το άρθρο. Δεν νομίζω να το καταφέρω σύντομα οπότε θα προσπαθήσω όσο μπορώ να περιγράψω έστω τα συναισθήματα μου την ήμερα του αγώνα, την πορεία προς το γήπεδο, την στιγμή του γκολ, την στιγμή της λήξης, τα ξέφρενα πανηγύρια, όσο αυτό είναι εφικτό. Είναι γνωστό στους φίλους εδώ στο φόρουμ μας ότι είμαι πιο πολύ ποδοσφαιρικός παρά μπασκετικός οπαδός. Λίγο πολύ όλοι μας από το ποδόσφαιρο ξεκινήσαμε την καψούρα μας για τον Θρύλο, ειδικά εμείς οι μεγαλύτεροι σε ηλικία. Τα 51 μου χρόνια με έχουν οδηγήσει να ζήσω πολλές καλές και άσχημες στιγμές με το ποδοσφαιρικό τμήμα. Από 5 χρονών ο πατέρας μου με μύησε στα σκαλοπάτια και στα τσιμέντα, μεγάλωσα με Λεμονή, Κουσουλάκη, Κυράστα, Βαμβακούλα, Ξανθόπουλο, Νοβοσέλατς, Άλστρομ, Σαργκάνη, μετέπειτα Αναστόπουλο, Μητρόπουλο, Περσία, Αποστολάκη. Έζησα την εποχή που ο καπετάνιος μας έπαιρνε όποιον παίκτη ήθελε. Σαργκάνη, Κυράστα, Βαμβακούλα, Γαλάκο, μετέπειτα τον Αποστολάκη. Έζησα τα πέτρινα χρόνια, την περίοδο Κοσκωτά, την περίοδο Σαλιαρέλη, την ομαδάρα του Μπλαχίν με τα Ρώσικα Μινγκ, τον Ντέταρι, τον βούβαλο τον Φούνες, την ανάσταση του ποδοσφαιρικού τμήματος με τον Σωκράτη Κόκκαλη, παικταράδες σαν τον Καρεμπέ, τον Ζιοβάνι, τον Ριβάλντο, τον Στολτίδη, τον Τζόλε, τον Γιαννακόπουλο την ανάλογη συνέχεια με Μαρινάκη με Σαβιόλα, Αμπιντάλ, Χάμες, Μαρσελο, Φορτούνη, Τσιμίκα. Η αλήθεια είναι ότι στην Ευρώπη μπορεί να είχαμε τεράστιες βραδιές με ιστορικές νίκες, 2-0 τον μεγάλο Άγιαξ με τα 2 γκολ του Νικόλα, τον αποκλεισμό της μεγάλης ομάδας της Κάλιαρι του Τζίτζι Ρίβα, μπορεί να είχαμε υποτάξει κατά καιρούς τεράστιες ομάδες σαν την Ρεάλ Μαδρίτης, την Γιουβέντους, την Ατλέτικο Μαδρίτης, την Λίβερπουλ, την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, την Μπενφίκα, τον Άγιαξ άλλα πάντα κάτι έλειπε για να ολοκληρωθεί το παραμύθι και να έχει αυτό το ευτυχισμένο τέλος. Παλαιότερα ήταν επικές σφαγές όπως του Παλοτάι στην Πάτρα με την Άντερλεχτ, όπως με το χέρι του Ρομπέρτο Κάρλος με την Ρεάλ στην Μαδρίτη και τον ανεκδιήγητο Γερμανό Μερκ, όπως το 0-0 στο Καραισκάκη με την Ρεάλ Μαδρίτης και αυτή τη φορά τον άλλο Γερμανό τον Κρουγκ να πνίγει πέναλτι και αποβολή του Κανιθάρες στον Γιαννακόπουλο μόλις στο 5ο λεπτό, η σφαγή στη Λυών με το ακυρωθέν γκολ του Ζιοβάνι και το πέναλτι που δεν έδωσαν στον Άλβες που μας στέρησε την πρόκριση από τους ομίλους και άλλες πολλές περιπτώσεις που για να τις αναφέρω όλες πρέπει να γράψω δέκα σελίδες άρθρο. Πολλές φορές ήταν η τύχη που μας είχε γυρίσει την πλάτη, τα ατομικά λάθη, οι συγκυρίες. Ο αέρας που σταμάτησε την μπάλα και την κατέβασε στα πόδια του Κόντε, η ασυνεννοησία Ελευθερόπουλου και Μπερμούδες στο Ριαθόρ με την Λα Κορούνια, η διπλή ευκαιρία Φουστέρ και Τσόρι στο Μάνστεστερ, το μπλακ άουτ στα τελευταία λεπτά με την Μέταλιστ στο Καραισκάκη, τα ελάχιστα εκατοστά οφσάιντ στο Μολινό με τους Γουλβς. Την φετινή χρονιά ήταν σαν η μοίρα να μας τα γύρισε όλα πίσω. Εξαιρετικές διαιτησίες στην φάση των νοκ άουτ, γκολ στα πρώτα λεπτά της Φερεντσβάρος που δεν μέτρησε για λίγα εκατοστά, γκολ της Άστον Βίλα στο πρώτο παιχνίδι που δεν μέτρησε για επιθετικό φάουλ, 2 γκολ στο όριο του οφσάιντ που μέτρησαν του Ελ Καμπί και στο πρώτο και στο δεύτερο ματς με την Βίλα, γκολ της Φιορεντίνα στον τελικό που ακυρώνεται ως οφσάιντ και το γκολ του Ελ Καμπί στο 115 με 4 λεπτά αναμονή να μετράει για λίγα εκατοστά. Είναι όντως σαν να μας τα γύρισε όλα η μοίρα πίσω. Ευτύχησα να είμαι μέσα στους 20.000 Ολυμπιακούς που έζησαν από κοντά την κατάληξη αυτού του ερυθρόλευκου παραμυθιού. Είναι αυτό που τις προηγούμενες μέρες που δεν είχα λάβει το πολυπόθητο mail με το εισιτήριο με είχε κάνει να νιώθω χάλια, είναι η απίστευτη χαρά που ένιωσα μόλις κληρώθηκα στους επιλαχόντες λίγα λεπτά πριν τον ημιτελικό της Ευρωλίγκας με την Ρεάλ στο σπίτι του Λευτέρη του προέδρου, είναι η προσμονή του τελικού την προηγούμενη ημέρα που με έκανε να κοιμηθώ ελάχιστα, είναι η μέρα του αγώνα που δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ στη δουλειά με τίποτα και περίμενα πως και πως να πάω σπίτι να κάνω ένα μπάνιο, να φάω και να ξεκινήσω για ΣΕΦ που θα μαζευόμασταν για να πάμε στο γήπεδο. Μέτα η συγκέντρωση στο ΣΕΦ, τα συνθήματα, η προσμονή για να μπεις στα τρένα, οι στιγμές στην μεταλλική πεζογέφυρα που έβλεπες τον κόσμο που περίμενε από κάτω και τρελενόσουν, τα συνθήματα μέσα στο τρένο, η πορεία από τον Περισσό εώς το γήπεδο, η φοβερή ταλαιπωρία στο πρώτο σημείο ελέγχου, η στιγμή που μπαίνεις τελικά στο γήπεδο και συνειδητοποιείς ότι σε λιγότερο από μία ώρα θα γίνει πραγματικότητα το όνειρο που τραγουδάς στο σύνθημα για χρόνια. Θα δεις μαζί με τους νεκρούς μας τον Θρύλο μας στον τελικό. Κάπου εκεί ήταν και ο πατέρας μου, κάπου εκεί ήταν και τα αδέρφια μας, ο Νικόλας ο Αλέφαντος, ο Ατίλλιο, ο Σάββας Θεοδωρίδης. Πολλοί απόρησαν με την έλλειψη ενέργειας από τον κόσμο, η ταλαιπωρία ήταν σαφώς μεγάλη, η αγωνία ακόμη μεγαλύτερη, προσπαθούσαμε όμως όλοι. Στο γκολ έζησα κάτι που δεν το είχα ξαναζήσει ποτέ στη ζωή μου. Δεν νομίζω να έχω ξαναφωνάξει ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟΛ στη ζωή μου τόσο δυνατά και για τόσο μεγάλη διάρκεια. Αγκαλιαζόμασταν με τους φίλους μας, με τους άγνωστους διπλανούς μας, έβλεπες δίπλα σου δακρυσμένος την συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών μας να κλαίει. Περνούσαν από μπροστά σου όλες αυτές οι στιγμές που ανέφερα παραπάνω και μας είχαν στερήσει αυτό το συναίσθημα όλα αυτά τα χρόνια. Και μετά αυτή η αναμονή που σκότωνε, η αναμονή για την απόφαση του ΒΑΡ που έκανε τα 4 αυτά λεπτά να μοιάζουν αιώνες. Που σκέφτεσαι, όχι πάλι, δεν γίνεται. Δεν μπορεί σε μία χρονιά που έχει κυλήσει έτσι να φτάσεις πάλι στην πηγή και να μην πιεις νερό. Σκεφτόμουν τον χαμένο τελικό που έζησα στο Κάουνας, τον χαμένο τελικό φέτος στο γυναικείο πόλο, τον χαμένο ημιτελικό στο Βερολίνο, τον χαμένο τελικό πριν λίγες μέρες στα πέναλτι στο χάντμπολ και λέω όχι πάλι, δεν υπάρχει περίπτωση να μην μετρήσει. Είπαμε φέτος η μοίρα θα μας τα γυρίσει όλα πίσω. Και ο διαιτητής δείχνει σέντρα και ξανά κλάματα και ξανά πανηγύρια. Εκεί σιγουρεύτηκα ότι δεν το χάνουμε. Ότι δεν υπάρχει περίπτωση αυτό το Ευρωπαικό να μην καταλήξει στο λιμάνι του. Η τελευταία ευκαιρία της Φιορεντίνα μου έφερε στην μνήμη την ευκαιρία του Ομπαμεγιάνκ στο Έμιρειτς αλλά ο τεράστιος Κάρμο και ο απίθανος Ιμπόρα την τελειώσαν κι αυτή τη φάση. Έπειτα οι φωνές από παντού, εληξεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε, σφυυυυυυυυυυρα τοοοοοοοοοοο, σήκωσε το, το γαμημενο, δεν μπορω, δεν μπορω να περιμενω. Και έρχεται το σφύριγμα της λήξης και νιώθεις κάτι απίστευτο, κάτι που δεν έχεις ξανανιώσει στο ποδόσφαιρο και που μπορεί να μην ένιωθες και ποτέ σου. Μετά οι πανηγυρισμοί από τους παίκτες και το τεχνικό επιτελείο, η απονομή, ο δρόμος του γυρισμού, η νέα ταλαιπωρία μέχρι να επιβιβαστούμε στο τρένο του γυρισμού αλλά ποιον ένοιαζε εκείνη τη στιγμή? Ούτε η απίστευτη ζέστη μέσα στους συρμούς που είχαμε στριμωχθεί μέχρι να φτάσουμε Φάληρο. Βλέπαμε όλοι τους πανηγυρισμούς από τον Πειραιά, βλέπαμε τα στιγμιότυπα του τελικού με την μετάδοση του Θαναηλάκη, δεν θα κοιμόμασταν σήμερα. Ευτυχώς είχα προβλέψει να πάρω άδεια από τη δουλειά την επόμενη μέρα. Δεν άντεξα όμως να πάω και στο Δημοτικό θέατρο. Είχα ξυπνήσει από τις 5.30 το πρωί, με σκάρτες 3 ώρες ύπνο και ήμουν όρθιος σχεδόν 11 ώρες μέχρι τις 4 το πρωί που έφτασα σπίτι. Βιντεάκια, live εκπομπές, συνεντεύξεις, στιγμιότυπα μέχρι που ξημέρωσε και είπαμε να κοιμηθούμε και λίγο για να συνεχίσουμε απτόητοι τις επόμενες ημέρες. Δεν σας το κρύβω, 11 μέρες μετά ακόμη βιντεάκια βλέπω. Σαν επίλογο θα ήθελα να σας μεταφέρω κάτι που με συγκλόνισε. Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου εκτός από την εμπειρία που σας μετέφερα, είναι αυτό που είδα όταν γυρίζαμε από την Φιλαδέλφεια προς τον Περισσό για να πάρουμε τα τρένα του γυρισμού. Ξαφνικά γυρνώ δίπλα μου και βλέπω ένα παλικάρι να έχει αγκαζέ και με αργά βήματα να συνοδεύει τον ηλικιωμένο πατέρα του? Παππού του? Δεν γνωρίζω ακριβώς. Ο οποίος μάλιστα ηλικιωμένος κρατούσε στο χέρι και ένα μπαστούνι από αυτά που έχουν οι τυφλοί συνάνθρωποι μας. Εκεί άδειασα εντελώς, ήθελα να σταματήσω να πάρω μια αγκαλιά το παλικάρι και να φιλήσω τα χέρια του παππού άλλα δεν ήθελα να τους φέρω σε δύσκολη θέση. Ξεροκατάπια, σκούπισα τα μάτια και συνέχισα τον δρόμο μου. Συγνώμη αν σας κούρασα, συγνώμη αν τα περισσότερα που έγραψα ήταν λίθοι και πλίνθοι και ξύλα και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα όπως έλεγε και ο Σωκράτης, αλλά οι σκέψεις στο μυαλό μου είναι ακόμη ένα κουβάρι και ήταν δύσκολο να τις ξεμπερδέψω, να τις βάλω σε μία τάξη και να τις αποτυπώσω σε ένα άρθρο. ΖΗΤΩ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ