Φράσεις όπως 'δίκαια καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη', 'το αξίζαμε', κλπ εξαντλήθηκαν για μένα το 2023 που είχαμε καλύτερη ομάδα και δεν καταφέραμε να επισφραγίσουμε την κυριαρχία μας με τίτλο. Χρειαζόμαστε, επιτέλους, νέους τίτλους και νέους ήρωες τους οποίους,με τη διαχείριση που γίνεται πολύ αμφιβάλω αν θα τους έχουμε. Δείχνει το μπάσκετ που παίζουμε να έχει μεγάλο κόστος όσων αφορούν τα ένστικτα και την αυτοπεποίθηση των παιχτών, τις πρωτοβουλίες τους και τη δημιουργία λύσεων υπό πίεση. Ο αλτρουισμός δηλαδή - που κατα περιπτώσεις επιβάλλεται όπως πχ ο Ντόρσει - ίσως έχει το τίμημα το ότι παίρνει από τους παίχτες μεγάλο μέρος του ενστίκτου τους και της αυτοπεποίθησης στον εαυτό τους λυγίζοντας τους στην πίεση. Αν ο προπονητής δεν είναι σε μεγάλη ενγρήγορση να παρεμβαίνει και δεν έχει εργασθεί εκ των προτέρων να δημιουργήσει μαξιλαράκια ασφαλείας (περισσότεροι παίχτες του rotation ενεργοί, άνοιγμα του rotation εν ώρα αγώνα, οδηγίες για physical παιχνίδι επαφών και στις δύο πλευρές του παρκέ προς το τέλος του αγώνα) για τις στιγμές που αντίπαλος δίνει το 120% και παλεύει για τη ζωή του πολύ φοβάμαι ότι θα δούμε πάλι μία από τα ίδια. Οι διαφορές σε επίπεδο δυνατοτήτων και ανταγωνισμού είναι πολύ μικρές και η συντρηπτική πλειοψηφία των τελικών κρίνεται σε μία κλωστή. Ήδη μέσα σε ένα μήνα σε συνθήκες χαμηλότερης πίεσης δύο φορές είσαι καλύτερος από τον Παναθηναϊκό για πάνω από τριάντα λεπτά και η πρωτοβουλία και ο ρυθμός καταλήγει στον αντίπαλο στο τέλος του παιχνιδιού κοστίζοντας μας ήδη τον πρώτο τίτλο της χρονιάς.