Nick

Τεράστια νίκη, ανέλπιστη όπως εξελισσόταν το ματς για 30 λεπτά. Η αλήθεια είναι ότι τους Σέρβους λίγο τους κοιμησαμε στην τρίτη περίοδο κι έκαναν το λάθος να πιστέψουν ότι μας καθάρισαν τη στιγμή που οι δικοί μας πείσμωσαν: δεν κατάλαβαν τι τους χτύπησε το επόμενο πεντάλεπτο. Αργές επιστροφές στο transition, λάθος πάσες, ασυνεννοησία στις περιστροφές τους με το Θρύλο να παίρνει σχεδόν ότι πόντους του έδινε ο αντίπαλος. Ομολογουμένως πασχιζα να καταλάβω την επιμονή στο Φαλ, ειδικά όπως έβλεπα να πηγαίνει το πρώτο και το τρίτο δεκάλεπτο. Η Παρτιζάν τράβαγε το Γάλλο έξω και χάναμε κάθε ριμπάουντ ενώ μπροστά δεν μπορούσαμε να τροφοδοτήσουμε τον ψηλό μας με τίποτα. Όμως όπως ξέρει την ομάδα ο Μπαρτζώκας δε την ξέρει κανένας και το αποτέλεσμα τον δικαίωσε παρά την ελπιδοφόρα παρουσία του Ράιτ όσο αγωνίστηκε (6 π, 2 ρ, 1 κλ και τρία κερδισμένα φάουλ σε 10'). Μικρότητα που δεν ταιριάζει σε έναν μεγάλο προπονητή το να υπαινίσσεται ότι δεν κέρδισε ο αντίπαλος αλλά έχασε η ομάδα του από τα λάθη της. Τα πρώτα λάθη ήταν τα δικά σου Ζοτς που παλι στελέχωσες την ομάδα σου χωρίς καθοριστικούς ψηλούς και με προσθήκες της τελευταίας στιγμής (Καμποκλο) προσπάθησες να σώσεις μία σεζόν που σημαδεύτηκε από την αποχώρηση κομβικών παιχτών. See you next year. Οι άμεσοι ανταγωνιστές μας για το πλεονέκτημα έδρας δεν στραβοπάτησαν αλλά συμφωνώ με Τζώρτζ, μικρή σημασία έχει. Όσο είμαστε προσηλωμένοι σε αυτά που ξέρουμε να κάνουμε κανένας δε μας θέλει γι αντιπάλους, πουθενά. Και όλα αυτά χωρίς να είμαστε καν πλήρεις.

Η ανάλυση της φάσης - για την εκτέλεση δε το συζητάμε, είναι σεμιναριακή - είναι φοβερή. Και το προέβλεψες και στο τσατ όντας στο γήπεδο. Kudos

Πολύ ωραία ανάλυση, ευχαριστούμε Τζώρτζ Δε θα επεκταθώ μπασκετικά τόσο γιατί έχω ακριβώς την ίδια ανάγνωση, με κάλυψες πλήρως. Ας αφήσουμε την περσινή σεζόν να πάει για λίγο - που δε γίνεται ακόμα, αλλά σε κρίσιμα ματς και post season πρέπει να είσαι προσηλωμένος 100% στη στιγμή - οι συγκυρίες ήταν μοναδικές για το καλύτερο μπάσκετ που έχουμε παρατεταμένα δει που όμως, τελικά, δεν παρέδωσε καρπό. Ο φετινός Ολυμπιακός μας μπολιάζει με τρόπο που παραδοσιακά αρεσκόμαστε οι οπαδοί του, ποδοσφαιρικοί και μπασκετικοί, αυτόν του against all odds. Αν και είμαι αισιόδοξος θεωρώ ότι είναι νωρίς να πω ακόμα που τελικά θα καταλήξουμε. Αλλά ξέρω ότι πολλάκις στη σεζόν έχω διαψευστεί με πολύ ευχάριστο τρόπο και παρολο που εγώ δυσκολεύομαι συναισθηματικά να προχωρήσω από πέρυσι η ίδια ομάδα δείχνει το δρόμο. Τα βαθύτερα κομμάτια της φιλοσοφίας του κόουτς και το DNA της ομάδας βγαίνουν στο παρκέ παραδίδοντας μαθήματα εντυπωσιακού πνεύματος και ιδιοσυγκρασίας και φέρνοντας νίκες κι εμφανίσεις που τις είχαμε ξεγράψει: η πεμπτουσία των ομαδικών σπορ. Αγωνιστικά με ανησυχεί το ποσοστό στις βολές. Η λίγκα είναι πολύ ανταγωνιστική και θα γίνει ακόμα πιο πολύ στην post season, δεν έχουμε τύχη με τέτοιο ποσοστό όταν η συντρηπτική πλειοψηφία των playoffs κρίνονται στο νήμα και οι τελικοί στον πόντο. Αέναη περιπλάνηση, τι συμβαίνει με τις βολές και για ποιο λόγο. Είναι όμως κι αυτό δευτερεύον. Αντιλαμβάνομαι ότι κανείς στον οργανισμό δεν επαναπαύτηκε, δε βάφτισε τη χρονιά 'μεταβατική' και κάνουν όλοι το καλύτερο που μπορούν και αυτό είναι το πιο σημαντικό για μας τους οπαδούς. Υ.Γ. Η φάση με το τρίποντο του Πήτερς στα τελευταία δευτερόλεπτα είναι για να διδάσκεται. Η υπομονή του Κέιναν, η κίνηση του Πετρούσεφ, το διάβασμα της άμυνας... Είχαμε και το @Red Maasai να έχει προβλέψει το σύστημα κατά το time out (όντας στην κερκίδα). Ας όψεται που είναι admin και ως αλτρουιστική διαχειριστική ομάδα δε συμμετέχουμε στους διαγωνισμούς αλλιώς θα είχα εισηγηθεί για έξτρα συμμετοχές

Η επικράτηση μας σ αυτό το ματς είχε φαρδιά-πλατιά υπογραφή Μπαρτζώκα. Το ξεχαρβάλωμα του spacing των Λιθουανών, η εκμετάλλευση του δισταγμού της άμυνας στα close out, η κεφαλαιοποίηση του πλεονεκτήματος μας στη ρακέτα τόσο προς τα μέσα όσο και από μέσα προς τα έξω και όλα αυτά με πολλαπλές απουσίες και από παίχτες που μέχρι τέλη Γενάρη δεν υπήρχαν - φυσικά ή πρακτικά - στο rotation (Wright, Shaq). Η Λερναία Ύδρα του κόουτς ξύπνησε. Κλειδώνει τη ρακέτα, μόνο ηρωικές προσπάθειες και hustle plays μπορούν να παράγουν κάτι για τους αντιπάλους (όπως ο αναγεννημένος Σμίτς προχθές) και κάθε κενό στελέχωσης που υπάρχει καλύπτεται από άλλον καμικάζι. Μοναδικό μέλαν σημείο τα σουτ που συνειδητά αφήνουμε στην αδύνατη πλευρά τα οποία η Ζαλγκίρις δεν είχε το επίπεδο να αξιοποιήσει. Η τακτική του κόους αμυντικά δεν αλλάζει δραματικά και ελιτ ομάδες ή καλοί σουτερ (βλέπε ΠΑΟ) μπορούν να μας κάνουν να το πληρώσουμε ακριβά. Ευελπιστώ σε επιστροφή των τραυματιών με Βίρτους ώστε να ζεσταθούν και να είναι έτοιμοι για τη...''μητέρα των μαχών''. Θα βοηθούσε να γνωρίζουμε λεπτομέρειες αλλά θυμάμαι ότι θα ήταν απόφαση τελευταίας στιγμής για όλους πλην του Μιλού το αν θα παίξουν οπότε υποψιάζομαι δεν έχουν κάτι σοβαρό.

Χαρά μας που σ έχουμε Άρτζυ. Ωραία ανάλυση Δηλαδή βάσει όσων λες τα συμβόλαια που λήγουν το καλοκαίρι είναι όσα αναγράφονται παρακάτω. Μεντιλιμπάρ (C) Καμαρά Φορτούνης Μασούρας Κάρμο (δανεικός) Ποντένσε (δανεικός) Αλεξανδρόπουλος (δανεικός) Πολλά τα λεφτά Άρη.

Υπάρχει το αντικειμενικό πρόβλημα ότι ο Παπ δεν είναι τεχνικός παίχτης και το μεγαλύτερο μέρος της ποιότητας του βασιζόταν στην εκρηκτικότητα του η οποία ξεκάθαρα υποχωρεί λόγω ηλικίας και εξουθένωσης. Το θετικό του ότι παίζει στο τέσσερα είναι ότι δεν ξεκινάει και είναι πιο αποδοτικός αφού είναι φρέσκος, ενέργεια απαραίτητη για το φετινό Ολυμπιακό. Το αρνητικό είναι ότι στην άμυνα έχει μειονέκτημα αν με αλλαγές βρεθεί απέναντι σε αντίπαλο τεσσαρι πράγμα που για μένα έναν αμυντικογένη παίχτη σα τον Παπ καθιστά απροσπέλαστο εμπόδιο στην καθιέρωση του μόνιμα στη θέση. Ιδανικά πρέπει να μπαίνει ως αλλαγή στο τρία αλλά αυτό είναι μια κουβέντα που ανοίγει από τον Ιούνιο και μετά. Πετρουσεφ: με όλο το σεβασμό στο Μπαρτζώκα φαίνεται ξεκάθαρα η διαφορά στην απόδοση του παίχτη όταν του κάνουμε swing τη θέση από το "5" στο "4". Δεν είναι ότι δε μπορεί είναι πώς εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα καιγόμαστε για το 100% απ όλους. Πολλή work in progress, πολλοί τραυματισμοί και θα χρειαστούν αποφάσεις στο εγγύς μέλλον. Με την επιστροφή του Φαλ - αν είναι σε καλή κατάσταση - εκτίμηση μου είναι ότι για να έχουν αντίστοιχο αντίκτυπο ο Φίλιππας θα πρέπει να σουτάρει περισσότερο και ο Μπραζ να κινείται περισσότερο όσο κυκλοφορεί η μπάλα.

Άστατο ματς με κορύφωση προς το τέλος. Έπαιξε ρόλο και η δική μας μεταμόρφωση τη στιγμή που οι Ισπανοί είχαν διψήφια διαφορά στο μεγαλύτερο μέρος και το δικό μας 13% από τό τρίποντο ξαφνικά εκτοξεύτηκε αιφνιδιάστηκαν οι Μαδριλένοι. Δεδομένες τις ελλείψεις μόνο εύκολο δεν είναι το 3/3 δεδομένου ότι τα δύο είναι εκτός και η Βαλένθια έχει δυνατή άμυνα. Έρχεται νέος κόσμος, πηγαινοέρχονται τραυματίες, χαμός. Συμφωνώ πάντως, το ματς είναι ξεκάθαρη υπενθύμιση του να μη μας ξεγραφουμε.

Την εμφάνιση του Μιλου τη χρειαζόταν όλος ο Ολυμπιακός και τη χρειαζόταν φυσικά και ο ίδιος. Ευτύχημα που ήρθε σε ματς - τελικό και μακάρι να ακολουθήσουν και άλλοι γιατί όπως λες ακολουθούν πολλοί αγώνες τέτοιου χαρακτήρα. Πολύ καλή δουλειά στο να προστατέψουμε τη ρακέτα απέναντι στην κορυφαία ομάδα σε επιθετικά ριμπάουντ στη λίγκα. Βγάζοντας και τον Μπόλντγουιν εκτός παιχνιδιού και με την απουσία του Λορέντζο Μπράουν η πλάστιγγα έγειρε δραστικά υπέρ μας. Πάμε Μαδρίτη τώρα να καταθέσουμε τη ψυχή μας χωρίς να χάσουμε το μυαλό μας.

Ακούγεται καραμέλα αλλά η ιστορία έχει δείξει ότι είμαστε άλλο επίπεδο πίεσης σαν οργανισμός με το μεγαλύτερο κομμάτι της πίεσης να είναι η ανυπομονησία μας και απαίτηση για τίτλους και να τη λέμε μόνιμα στους βάζελους. Οπότε για να έρθει παίχτης που θα πιάσει σταθερά από το 60% των δυνατοτήτων του και πάνω δεν αρκεί να είναι καλός θέλει και κάποιο χρόνο. Αν ο Πετρούσεφ κι ο Μητρου Λονγκ αρχίσουν να αποδίδουν τα αναμενόμενα φέτος θα αιφνιδιαστώ πολύ ευχάριστα. Πάντα είναι οδυνηρό να βλέπεις να χαλάει κάτι πολύ όμορφο και δη μάλιστα όταν αισθάνεσαι ότι σου χουν πάρει την επιτυχία μέσα από τα χέρια. Επειδή ήμουν στη Λιθουανία μπορώ να ταυτιστώ εντελώς με το συναίσθημα που περιγράφεις. Όπως γράφει ο Τζώρτζ όμως πιο πάνω μπάσκετ παίζουν και οι άλλοι και είναι ενδιαφέροντα τα συμπεράσματα που προκύπτουν αν σκεφτείς και τις άλλες ομάδες πιο προσεκτικά. Αν σκεφτούμε δηλαδή πώς όπως έγινε σε μας πέρυσι έτσι έχει γίνει και στη Ρεαλ (2022, 2013) και ότι μέχρι πέρυσι είχαμε το ίδιο ποσοστό επιτυχίας (2/6 φάιναλ φορ) με μία ομάδα που οικονομικά δε μπορούμε να συγκριθούμε. Το μοντέλο της αποδοτικότητας πάνω στο οποίο δουλεύουν οι αφοι και ο Μπαρτζώκας είναι εντυπωσιακά ανταγωνιστικό σε μία Λίγκα αδυσώπητου ανταγωνισμού αν κρίνεις και τις άλλες ανταγωνίστριες του τίτλου με την αυστηρότητα που κρίνουμε εμείς τον Ολυμπιακό (budget,ονόματα, ποιότητα παιχνιδιού, χημεία, διακρίσεις, όλα σε βάθος χρόνου).

Πέρα από το δεινό σκόρερ είναι φανερό στα μάτια μου ότι υπάρχει έλλειμα ενέργειας ακόμα και με την ομάδα να είναι πλήρης. Ήταν άλλο ένα παιχνίδι φέτος στο οποίο επιστρέφουμε, έχουμε καλύψει σχεδόν όλη την απόσταση παρά μερικά μέτρα κι εκεί ''σκάμε''. Είναι εμφανής η κούραση του Παπανικολάου και, ναι, έχει τεράστια επίδραση αλλά η αλήθεια είναι ότι από τις πρώτες οχτώ ομάδες εμείς και η Βίρτους είμαστε αυτές με το συνολικά χαμηλότερο πακέτο physicality και όπως πάει η Ευρωλίγκα αυτό έχει επιπτώσεις στον two-way χαρακτήρα μας. Όταν καταφέρνουμε να βάλουμε ασφυκτική πίεση πάνω στη μπάλα αυτό στην πορεία του παιχνιδιού έχει τίμημα στην επίθεση μας και με ομάδες που έχουν κορυφαίο ταλέντο οι πιθανότητες δεν είναι υπερ μας όταν τα ματς είναι κλειστά. Έχουν δύο αναγνώσεις τα τρία ματς που έχουμε χάσει για μία κατοχή και τα άλλα τρία που καταρρεύσαμε στο τελευταίο δίλεπτο, η μία εξ αυτών είναι η τύχη. Ούτε εγώ καταλαβαίνω κάποιες αποφάσεις του κόουτς αλλά με όσα έχω δει κι όσα έχει πει δείχνει ότι δεν είναι διατεθειμμένος να διαπραγματευτεί το πλάνο του προς το παρόν. Δείχνει να πιστεύει πολύ στους παίχτες του και ότι η απάντηση και πάλι βρίσκεται στη γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας που θα βελτιωθεί συν τω χρόνω. Ταπεινή μου άποψη είναι ότι αν δε δοκιμάσει να αλλάξει λίγο το τρόπο διαχείρισης ώστε να αιφνιδιάσει τους μελετημένους και ισχυρότερους σωματικά αντιπάλους το ταβάνι δε θα σπάσει (και) φέτος.

Τρώει σκαλωματα ο Μπαρτζώκας φέτος αλλά οι συνθήκες και η πίεση είναι ιδιαίτερες. Αρκετές αποφάσεις δε βγάζουν σε μας νόημα όμως όταν όλοι οι παίχτες έχουν διαφορετική εμπειρία με τους υπόλοιπους και διαφορετική κόπωση και καταπόνηση το πράγμα μπορεί να φαίνεται πιο μπερδεμένο από ότι είναι στην πραγματικότητα. Υπάρχει η σοβαρή ανάγκη να βρουν αυτοπεποίθηση όσο πιο γρήγορα γίνεται κάποιοι καινούργιοι ή παλιοί παίχτες που απαιτείται να κάνουν περισσότερα απ'αυτά που έχουν συνηθίσει να κάνουν γιατί νομίζω ότι μεγάλο μέρος του προβλήματος της επίθεσης έχει να κάνει με τον ψυχολογικό παράγοντα - οι καινούργιοι είναι πολύ passive, οι παλιοί εξαιρουμένων των Κέιναν και Πήτερς είναι πιο άστοχοι από πέρυσι. Τον Ιγκνας δε θα βιαζομουν να τον χαρακτηρίσω αποτυχημένο αν και όντως κι εγώ θα περίμενα περισσότερα στο τρίμηνο. Είμαστε ένας πολύ απαιτητικός οργανισμός και ακόμα και σε πολύ αξιόλογους παίχτες που δουλεύουν πολύ τους παίρνει παραπάνω από τη μισή σεζόν να προσαρμοστούν καταλλήλως ώστε να πιάσουν τα στάνταρ που θέλουμε/χρειαζόμαστε. Πάμε γερά σήμερα, όλοι δίπλα στην ομάδα. Με νίκη μιλάμε για ολική επαναφορά 🔴⚪

Συγχαρητήρια @Dinos _7 🥳 Καλοφόρετη!

Ευχαριστούμε για τα advanced stats. Ο παραλληλισμός και τα σχόλια όμως όντως είναι αυτά που απογειώνει το άρθρο 🙌 Στην αισιοδοξία σου να προσθέσω κι εγώ ένα στατιστικό προς σύγκριση. Μέχρι στιγμής Πήτερς και Κανααν έχουν 69/132 τρίποντα - ήτοι 52.2% - και όλη η υπόλοιπη ομάδα μαζί 70/250 (28%), κάτω από το μέσο όρο όλων των ατομικών επιδόσεων του κάθε παίχτη. Σίγουρα έχει πολλαπλές αναγνώσεις αυτό καθώς οι αριθμοί από μόνοι τους λένε την αλήθεια μερικώς: είναι σημαντικό υπό ποιες προϋποθέσεις γίνονται τα σουτ (κούραση, στατική επίθεση κλπ). Αλλά ποιός πιστεύει ότι το ποσοστό αυτό θα συνεχιστεί όλη τη σεζόν για όλους τους παίχτες;