Με ένα όνειρο τρελό...!

[Panoskara]

Δύο μέρες μετά και αφού έπεσαν λίγο οι παλμοί, καθάρισε το μυαλό και έστρωσε η φωνή ας γράψω κ εγώ τις σκέψεις μου για τη σειρά με τη Μονακό και το Final-4.

Αρχικά  να πω ότι δεν ήθελα εξαρχής να διασταυρωθουμε με τους Μονεγασκους και η πρώτη μου προτίμηση ήταν η Αρμάνι λόγω απουσιών αλλά και γιατί θεωρώ ότι μας ταιριάζει πολύ σαν αντίπαλος και πίστευα πως θα περνούσαμε σχετικά εύκολα. Τελικά ήρθε η Μονακό και φάνηκε ξεκάθαρα γιατί δεν την ήθελα. Αθλητική ομάδα, σκληρή με ένταση, τρέξιμο και τον τρελό Τζέιμς ικανό για όλα.

Η σειρά λοιπόν θύμιζε ταινίες του Ρόκι Μπαλμπόα όπου οι δύο αντίπαλοι αντάλλασσαν χτυπήματα συνεχώς και έτσι αφού καμία δεν κατάφερε να κάνει 2 σερί νίκες και να δώσει το χτύπημα για το νοκ άουτ φτάσαμε στο Game 5 στο καυτό ΣΕΦ.

Εκεί το ντέρμπι συνεχίστηκε. Μπήκε δυνατά ο Ολυμπιακός αλλά απάντησε η Μονακό η οποία απελευθερωμένη από κάθε άγχος σουταρε σαν τους Warriors και έβαζε βάρος και άγχος στις πλάτες μας. Όμως ρε παιδιά πότε έπαιξε Game 5 στο ΣΕΦ ο Ολυμπιακός και δεν μας βγήκε η ψυχή? Με την Εφές που χάναμε όλο το ματς? Με την Μπαρτσελόνα και τις βολές του Ναβάρο? Αυτή είναι η ομάδα και πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτό (χαπακια για την πίεση καλού κακού). Έτσι λοιπόν και την Τετάρτη αφού μας κράτησε ο συγκινητικός Σακ όταν όλα έμοιαζαν να καταρρέουν πήγαμε μόνο με -7 στο ημίχρονο και όλοι περιμέναμε την αντίδραση (Βέβαια αλλάξαμε θέσεις κτλ για γούρι να τα λέμε αυτά). Ε η αντίδραση ήρθε και φτάσαμε στην τελική ευθεία όπου το ματς ήταν στον πόντο. Εκεί λοιπόν ήμουν πιο ήρεμος. Αφενός ήξερα ότι τώρα μετράει η εμπειρία, ο κόσμος και οι μεγάλοι παίχτες ( υπερειχαμε και στα 3) και αφετέρου μας βοηθούσε ο τρόπος που σφύριζαν οι διαιτητές δηλαδή που έδιναν κάθε επαφή και όλοι τους οι καλοί αμυντικοί είχαν φορτωθεί ( Λι, Χολ, Τζέιμς) μη μπορώντας να παίξουν άμυνα της προκοπής. Έτσι φτάσαμε να κερδίσουμε τελικό που φάγαμε 88 πόντους στην έδρα μας. Ε το κάναμε και αυτό.

Δεν θα κάνω ατομική κριτική αφού για να κερδίσεις τέτοια σειρά 5 αγώνων όλοι πρέπει να προσφέρουν έστω κάτι όπως και έγινε ( Ναι ρε Acy αλεξικέραυνο ακόμα και εσύ), όμως δεν θα μπορούσα να μην σταθώ στο εκπληκτικό step up του MVP της σειράς Thomas Walkup !!! Απίστευτος-Εκπληκτικος-Μοναδικος σε όλα τα ματς σε άμυνα και επίθεση. Τέλος θεωρώ ότι με τον Χασάν όπως έχουν γράψει και άλλοι θα είχαμε περάσει πιο εύκολα. Αλλά τα εύκολα δεν ταιριάζουν σε εμάς.

Και τώρα Final-4 και Εφές

Επειδή έτυχε και είδα τα 3/4 ματς Εφές-Μιλανο αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι το δίδυμο Λαρκιν-Μισιτς. Θα μου πείτε τώρα "Ναι ρε κάτι μας είπες". Εξηγώ: Πέρα από την αδιαμφισβήτητη αγωνιστική αξία τους, σε όλα τα παιχνίδια είδα μια απίστευτη προστασία και ασυλία τους από τους διαιτητές. Στην παραμικρή δυνατή άμυνα τους σφύριζαν φάουλ με αποτέλεσμα να μην μπορούν να τους πιέσουν οι Ιταλοί και στην άμυνα ενώ έπαιζαν και αυτοί δυνατά και έβαζαν χέρια κτλ τους σφύριζαν το 1/3. Εύχομαι να μην έχουμε τα ίδια στον ημιτελικό. Αλλιώς νομίζω ότι ο σκακιστής θα κάνει ματ στον Αταμάν και πραγματικά πιστεύω πως είμαστε καλύτερη ομάδα. 

Συγγνώμη αν κούρασα. Ραντεβού στο Βελιγράδι !!!!!!